Δήλωση του τ. Δημάρχου Χαϊδαρίου Κώστα Σπηλιόπουλου για το ΜΕΤΡΟ στο Χαϊδάρι!!!

Τον προηγούμενο Αύγουστο παρουσιάσαμε δημόσια για πρώτη φορά εδώ τις αποφάσεις των δημοτικών συμβουλίων των δήμων Αγίας Βαρβάρας, Αιγάλεω και Χαϊδαρίου με τις οποίες ζητήθηκε η έλευση του ΜΕΤΡΟ ως τον σημερινό σταθμό Αγία Μαρίνα, στα όρια των τριών δήμων. Το θέμα αναθερμάθηκε το τελευταίο χρονικό διάστημα στα τοπικά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, και ο πρώην Δήμαρχος της πόλης μας κ. Κώστας Σπηλιόπουλος ζήτησε να παρουσιάσουμε τη θέση του, κάνοντας τη Δήλωση που ακολουθεί: 

Η αλήθεια και «η αλήθεια» για το Μετρό στο Χαϊδάρι!

Δήλωση Κώστα Σπηλιόπουλου

Τ. Δημάρχου Χαϊδαρίου

Διάβασα με προσοχή τις εκτενείς δηλώσεις του τ. Δημάρχου κ. Κυρ. Ντηνιακού στα τοπικά ΜΜΕ με αφορμή μεν το Μετρό και το ποιός ευθύνεται που δεν έφτασε στην πόλη μας αλλά και με επέκταση σε μια ευρεία γκάμα θεμάτων στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με το νυν Δήμαρχο η οποία δεν με αφορά.

Με αφορά όμως και με ενδιαφέρει άμεσα η προσπάθεια να εμφανιστεί η Δημοτική Αρχή του 1995 και εγώ ως Δήμαρχος εκείνης της περιόδου περίπου ως «υπεύθυνοι για τη μη έλευση του Μετρό στο Χαϊδάρι». Διότι τι άλλο μπορεί να σημαίνει η φράση «Η υπόθεση αυτή κρίθηκε το Μάη του 1995. Εγώ όμως τότε δεν ήμουν Δήμαρχος!»

Αυτό είναι απολύτως ανακριβές. Καμιά «υπόθεση δεν κρίθηκε το Μάη του 1995». Αντιθέτως τότε υπήρξε μια πολύ σημαντική κατάκτηση για την οποία αξίζει έπαινος και όχι ψόγος και η οποία θα έπρεπε να χρησιμεύσει ως οδηγός για παρόμοιες ενέργειες και στο μέλλον, πράγμα που δυστυχώς δεν έγινε!

Και εξηγούμαι:

Το 1995 είναι μια πολύ πρώιμη εποχή όπου όχι μόνο δεν γίνονταν αποδεκτά αλλά ούτε καν συζητούνταν ζητήματα και αιτήματα επεκτάσεων των γραμμών του Μετρό πέραν των αρχικώς υπολογισθέντων. Αυτό το παραδέχεται και ο ίδιος ο κ. Ντηνιακός σε παλιότερη συνέντευξή του στο «Χαϊδάρι Σήμερα», τον Ιούνιο του 2013 όπου επί λέξει λέει τα εξής: «Τότε δεν γίνονταν επεκτάσεις. Η Αττικό Μετρό ήταν αρνητική. Όμως το αίτημά μας έγινε δεκτό και έφτασε μέχρι εκεί που έφτασε διαφορετικά θα ήταν στον Εσταυρωμένο…». Αυτή η φράση τα λέει όλα. Πρώτον μιλάει για κοινό αίτημα όλων δηλαδή και του ιδίου, πράγμα που είναι ακριβές και δεύτερον αποδίδει πραγματικά την κατάσταση εκείνη την εποχή όπου το πραγματικό και ρεαλιστικό ζήτημα και δίλλημα δεν ήταν αν το Μετρό θα φτάσει στην πλατεία Ηρώων ή στα Κουνέλια ή στο Σκαραμαγκά ή όπου άλλου σκεφτεί κανείς αλλά αν θα μείνει στον Εσταυρωμένο ως τερματικό σταθμό ή θα φτάσει εκεί που έφτασε με βάση τις τότε υπάρχουσες δυνατότητες, τις μελέτες της Αττικό Μετρό κλπ. Δεν ξύπνησαν ξαφνικά ένα πρωί όλοι οι Δήμαρχοι και τα Δημοτικά Συμβούλια των τριών Δήμων και αποφάσισαν να προτείνουν από κοινού την σημερινή θέση της Αγίας Μαρίνας (προσπερνώ χωρίς σχόλιο γιατί δεν αντέχει σε σοβαρή συζήτηση το ότι ειδοποιηθήκαμε για αυτό από τον κ. Ντηνιακό…). Αυτό ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να πετύχουμε εκείνη την εποχή και το πετύχαμε. Γι αυτό άλλωστε και δεν ακούστηκε τότε καμιά διαφορετική φωνή και οι σχετικές αποφάσεις όλων των Δημοτικών Συμβουλίων είναι ΟΜΟΦΩΝΕΣ!!

Όμως αν το 1995 δεν ήταν ρεαλιστικό να μιλά κανείς για επεκτάσεις των γραμμών του Μετρό, αυτό δεν ίσχυε στα επόμενα χρόνια όπως δεν ισχύει και σήμερα όπου το ζήτημα των μελλοντικών επεκτάσεων είναι στην ημερήσια διάταξη. Αν για παράδειγμα αναζητά κάποιος με επιμονή «χαμένες ευκαιρίες» μπορώ να σας αναφέρω πρόχειρα μερικές.

Στα τέλη του 1998 και στα επόμενα χρόνια αρχίζει ο μεγάλος αγώνας του Δήμου Περιστερίου για την επέκταση της Γραμμής 2 από τον Άγιο Αντώνη στο Κέντρο του Περιστερίου και στην Ανθούπολη. Έχω στο αρχείο μου δεκάδες αποφάσεις, επιστολές, υπομνήματα, επερωτήσεις στη Βουλή και στο Ευρωκοινοβούλιο του Δήμου Περιστερίου για να πετύχει αυτή την επέκταση την οποία και επέτυχε και σήμερα το Περιστέρι διαθέτει 3 σταθμούς Μετρό! Επίσης έχω στο αρχείο μου την ανακοίνωση της Αττικό Μετρό στις 4/7/98 όπου αναφέρεται ότι «μέσα στον Αύγουστο θα δημοπρατηθεί η επέκταση της Γραμμής 2 από Σεπόλια στον Αγ. Αντώνη με προοπτική για δυο ακόμη Σταθμούς, στο Δημαρχείο και στη συμβολή Θηβών και Αναπαύσεως συνολικού μήκους 2,8 χλμ και ένα σταθμό στο χώρο που θα λειτουργήσει το Νοσοκομείο Δυτικής Αθήνας».  Δεν έχω υπόψη μου έκτοτε καμία ενέργεια, απόφαση, κινητοποίηση κλπ ώστε να υλοποιηθεί αυτή η εκφρασμένη δημοσίως θέληση της Αττικό Μετρό να φτάσει η γραμμή 3 στο ΑΤΤΙΚΟ Νοσοκομείο, αίτημα δικαιολογημένο και απολύτως ρεαλιστικό. Δηλαδή με απλά λόγια στη διάρκεια της δικής μου δημαρχιακής θητείας επετεύχθη τόσο η επέκταση της Γραμμής 3 από τον Εσταυρωμένο στην Αγία Μαρίνα όσο και η δέσμευση της Αττικό Μετρό για επέκταση της Γραμμής 2 μέχρι το Νοσοκομείο! Αν αυτά συνιστούν «ευθύνη» ή «αδράνεια» τότε πώς πρέπει να χαρακτηριστούν τα όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν τα χρόνια που ακολούθησαν; 

Γιατί υπάρχει και άλλη μεγάλη χαμένη ευκαιρία το 2007 όταν με το Ρυθμιστικό του Σουφλιά προβλέφθηκε η Γραμμή 7 από τη Λ. Καβάλας στο Χαϊδάρι μέχρι τον Άλιμο, λύση που κατά τη γνώμη μου είναι και η προσφορότερη καθώς θα υπήρχε η μικρότερη δυνατή επιβάρυνση της πόλης, με τα έργα να εκτελούνται κατά μήκος της Λ. Αθηνών, τον δε τερματικό ή τους τερματικούς σταθμούς να εξυπηρετούν καλύτερα παντός άλλου το σύνολο των κατοίκων. Ούτε τότε έχω υπόψη μου ενέργειες, αποφάσεις ή κινητοποιήσεις.

Βεβαίως ακόμη και τώρα το ζήτημα των επεκτάσεων του Μετρό είναι εξ ορισμού ανοιχτό, ιδίως αν και όταν ξεπεράσουμε τις σημερινές δημοσιονομικές δυσκολίες. Πολύ περισσότερο όταν είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε ότι το υπερβολικά συμπιεσμένο τα τελευταία χρόνια «ελατήριο της ανάπτυξης» για το οποίο γίνεται πολύς λόγος, επιτέλους εκτιναχθεί… Αλλά για να μη χάσουμε και αυτή την ευκαιρία πρέπει να εργαστούμε όλοι μαζί, αρχίζοντας από τις προσεχείς δημοτικές εκλογές, για την αξιολόγηση όλων των ικανοποιητικών αλλά και εφικτών λύσεων και τον αγώνα για την υλοποίησή τους.

Και κάτι τελευταίο αλλά ίσως το πιο ουσιώδες.

Το πραγματικά ενδιαφέρον ερώτημα δεν είναι ποιοι πάλεψαν ή όχι για να έρθει το Μετρό στο Χαϊδάρι αλλά ποιοί ήθελαν και ποιοι δεν ήθελαν να έρθει το Μετρό στο Χαϊδάρι. Και προσοχή στις εύκολες και βιαστικές απαντήσεις γιατί υπάρχουν τα γραπτά ντοκουμέντα αλλά και οι μαρτυρίες ανθρώπων που γνωρίζουν καλά τα γεγονότα.