Το αγαπημένο μου ψίλιθρο!!!

Συμβαίνει μερικές φορές να συνδυάζουμε στο μυαλό μας έναν τόπο η ένα γεγονός με κάποιον ήχο, ένα χρώμα, μια συνήθεια ή μια μυρωδιά… Και αυτό με το οποίο τον συνδυάζουμε έχει ίσως αποτυπωθεί στο μυαλό μας από τα παιδικά μας χρόνια!

Όσοι έχουν ταξιδέψει με τραίνο πιθανόν να έχουν παρατηρήσει περιμένοντας στο σταθμό αυτή τη μυρωδιά που αναδύεται από τους ξύλινους τάκους που στερεώνονται οι σιδηροτροχιές και είναι εμποτισμένοι από τις αναθυμιάσεις των καυσίμων και των λιπαντικών του τραίνου. Αυτή τη μυρωδιά εγώ την έχω συνδυάσει με τον Αχλαδόκαμπο. Αυτομάτως μου έρχεται στο μυαλό όλη αυτή η διαδικασία που έκαναν τα τραίνα τη δεκαετία του ’60 και των αρχών του ’70 για να συνεχίσουν το ταξίδι τους στο σημείο της γκρεμισμένης από τους Γερμανούς γέφυρας…

Ο δυνατός ήχος από το πέρασμα ενός πολεμικού αεροπλάνου μου φέρνει ακαριαία στο μυαλό το χωριό των παιδικών μου καλοκαιρινών διακοπών. Το Αριστοδήμειο! Ήταν εκείνα τα καλοκαίρια που τη μεσημεριανή συναυλία των τζιτζικιών την διατάραζαν τα εκκωφαντικά περάσματα των αεροπλάνων, ξυστά πάνω από τα κεραμίδια του δίπατου αρχοντικού του παππού και της γιαγιάς, από την παρακείμενη βάση της Μεσσήνης…

Όταν βλέπω κόκκινο χρώμα στο μυαλό μου έρχεται εκείνη η Alfa Romeo Junior 1600 GT που πιτσιρικάς κι εγώ δεν ξέρω πόσες ώρες την χάζευα καθισμένος καταγής στο πεζοδρόμιο της Χρυσοστόμου Σμύρνης στο Χαϊδάρι… Αλλά και οι ασπρόμαυρες τηλεοπτικές εκπομπές είναι συνδυασμένες στο μυαλό μου με την μαγική βραδιά του τελικού στις 2 Ιουνίου του 1971 στο Wembley.

Όμως αυτό που μου προξενεί τα πιο έντονα συναισθήματα, είναι η μυρωδιά που αναδύει ένα φυτό της ελληνικής υπαίθρου. Το βρίσκεις στις ρεματιές, στα κτήματα, στους βάλτους, ακόμα και πάνω στις πέτρες και τους ξερότοπους… Η υγρασία ή το χάιδεμα του ανέμου το κάνει να αναδύει μια χαρακτηριστική μυρωδιά που όποτε ταξίδευα από την Αθήνα στην Καλαμάτα φτάνοντας στη βρύση στο Δερβένι και κατηφορίζοντας την Τσακώνα γινόταν εντονότερη. Ψίλιθρο θαρρώ το λένε και το έχω συνδυάσει με τον απέραντο κάμπο της Μεσσηνίας όπως εμφανίζεται από εκεί ψηλά... με την ίδια τη Μεσσηνία!

Όπου και αν το δω, όπου και αν το μυρίσω, αστραπιαία περνούν από το μυαλό μου εκατοντάδες κάθοδοι στην ιδιαίτερη πατρίδα, από τότε που το ταξίδι κράταγε οκτώ ώρες με το τραίνο, αργότερα που ανεβοκατεβαίναμε τον Κωλοσούρτη, έως τις μέρες μας που το ταξίδι έγινε ένα τσιγάρο δρόμος…

Γιατί όπως έχω γράψει και παλαιότερα Υπάρχει Παράδεισος και αυτόν τον παράδεισο όπου και αν βρίσκομαι μου τον θυμίζει ένα ταπεινό φυτό της υπαίθρου που οι περισσότεροι δεν θα του δώσουν ποτέ σημασία και που μέχρι πρότινος δεν υπήρχε καμία αναφορά στο διαδίκτυο. Άσε που είναι και το ιδανικό εργαλείο για να προετοιμάσεις και να γευτείς τον καρπό του παραδείσου... Το φραγκόσυκο! Αφού με ένα μάτσο από αυτό το φυτό με τα σαρκώδη και κολλώδη φύλλα απομακρύνεις τα φραγκάγκαθα. Το λένε ψίλιθρο μα εγώ το λέω και Μεσσηνία!!!

Υ.Γ.
Σε μια από τις τελευταίες μου επισκέψεις στον ΔΙΟΜΗΔΕΙΟ ΒΟΤΑΝΙΚΟ ΚΗΠΟ στο Χαϊδάρι, ανακάλυψα την επίσημη, την επιστημονική ονομασία του αγαπημένου μου φυτού: Διτριχία η ιξώδης ΚΟΝΥΖΑ