Τι δουλειά κάνουν οι πολιτικοί;

Γράφει ο Θεόδωρος Π. Λιανός

Σύμφωνα με το θεσμικό πλαίσιο που ισχύει στη χώρα μας, οι πολιτικοί, όταν είναι μέλη του Κοινοβουλίου, νομοθετούν με γνώμονα το καλό της χώρας και φροντίζουν για την τήρηση των νόμων. Όπως όμως προκύπτει από την καθημερινή παρατήρηση, οι πολιτικοί μας, στην πραγματικότητα, νομοθετούν μεν αλλά δεν φροντίζουν για την τήρηση των νόμων. Αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις, είναι πρώτοι και καλύτεροι στην παραβίαση των νόμων. Όπως φαίνεται από τις καθημερινές πλέον αποκαλύψεις και τη χιονοστιβάδα των σκανδάλων, οι πολιτικοί μας έχουν αποδειχθεί δεξιοτέχνες της απάτης (βλ. Βατοπαίδιο, Siemens και ποιος ξέρει τι άλλο). Τα σκάνδαλα, τα ρουσφέτια, η σπατάλη του δημοσίου χρήματος, η ευνοιοκρατία και άλλα καθημερινά φαινόμενα έχουν δημιουργήσει έναν πυκνό καπνό υποψίας για τη ζωή και τη δράση των πολιτικών. Είναι ανάγκη οι πολιτικοί μας με τις πράξεις τους να διαλύσουν τον καπνό για να μην πέσουν στη φωτιά.
Ένα σοβαρό σχετικό ερώτημα είναι το εξής: Μπορούν οι φαύλοι πολιτικοί μας να γίνουν ξαφνικά οι ενάρετοι πολιτικοί τους οποίους χρειάζεται η χώρα; Μερικοί απαντούν αρνητικά και υποστηρίζουν ότι χρειαζόμαστε νέα πρόσωπα στην πολιτική. Άλλοι απαντούν επίσης αρνητικά και υποστηρίζουν ότι χρειαζόμαστε έναν καλοπροαίρετο δικτάτορα. Η γνώμη μου είναι ότι οι πολιτικοί, παλαιοί και νέοι, είναι ορθολογικά όντα και όταν οι συνθήκες μεταβληθούν, θα αλλάξουν και οι ίδιοι, προσαρμοζόμενοι στις απαιτήσεις της εποχής. Ακόμη, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι μεταξύ των πολιτικών μας υπάρχουν άνθρωποι με ηθικές αρχές και οράματα μιας ευημερούσας Ελλάδας.
Πάντως, ανεξαρτήτως του τι πιστεύει ο καθένας για τα επί μέρους ζητήματα, υπάρχει ένα γενικό, σοβαρό και πιεστικό αίτημα αλλαγής των δεδομένων που διέπουν τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Μερικές τέτοιες αλλαγές μπορεί να είναι οι ακόλουθες:
Πρώτον, κατάργηση της επιχορήγησης των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Το επιχείρημα ότι η επιχορήγηση καθιστά τα κόμματα ανεξάρτητα είναι ανίσχυρο, όπως απέδειξαν η Siemens και ο Τσουκάτος.
Δεύτερον, μείωση του αριθμού των βουλευτών. Το έργο του Κοινοβουλίου μπορεί να γίνει και με τους μισούς. Η Ολλανδία και το Βέλγιο, με πληθυσμό περίπου σαν της Ελλάδας, έχουν από 150 βουλευτές.
Τρίτον, ανάθεση των υπουργείων σε εξωκοινοβουλευτικούς. Έτσι είναι πιθανόν να μειωθούν το ρουσφέτι και η διαφθορά στο Δημόσιο, δεδομένου ότι οι εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί δεν θα έχουν την προστασία του Κοινοβουλίου, όπως συμβαίνει τώρα.
Τέταρτον, κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης. Όσο διαρκεί η θητεία του βουλευτή, το Δημόσιο αναλαμβάνει την πληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών στο Ταμείο του βουλευτή (ΙΚΑ, ΟΑΕΕ, Δημόσιο κ.λπ.). Έτσι δεν θα υπάρχουν επαγγελματίες πολιτικοί. Εξαίρεση μπορεί να υπάρχει μόνο για τον πρωθυπουργό.
Πέμπτον, η κατάργηση όλων των οικονομικών προνομίων για τους βουλευτές, όπως π.χ. για την απόκτηση ιδιωτικού αυτοκινήτου, χρήση τηλεφωνικών υπηρεσιών, ταχυδρομική ατέλεια, παροχή πολιτικών γραφείων κ.ά. Οι βουλευτές πρέπει να αμείβονται αρκετά ώστε να έχουν μια άνετη ζωή αλλά όχι πολυτελή, σπάταλη και προκλητική.
Αν οι αρμόδιοι εξετάσουν το ζήτημα αυτό, θα βρουν και άλλα πολλά που πρέπει να αλλάξουν. Ας το κάνουν σύντομα. Η κατάσταση είναι επείγουσα. Οι πολιτικοί μας δεν πρέπει να ζουν μέσα σε ένα κλίμα υποψίας και κατακραυγής.

Ο κ. Θεόδωρος Π. Λιανός είναι καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.