Φτάσαμε στο Ταίναρο... δεν πάει πιο κάτω!!!

Προβληματίστηκα πολύ για το τι έπρεπε να γράψω παρουσιάζοντας τις φωτογραφίες από το Ακρωτήριο Ταίναρο κατά το τελευταίο οδοιπορικό μας στην πατρώα γη της Μάνης που είναι σε εξέλιξη αυτές τις μέρες. Το πιο απλό θα ήταν να έγραφα τα συνήθη των ταξιδιωτικών οδηγών για την περιοχή. Προτίμησα όμως να συνοδεύσω αυτές τις φωτογραφίες με την υπέροχη περιγραφή από την πένα του ποιητή μας Στρατή Μυριβήλη.

Το Ακρωτήριο Ταίναρο ή Κάβο Ματαπάς είναι το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης. Ανήκει στο νομό Λακωνίας και βρίσκεται στην ιστορική περιοχή της μέσα Μάνης. Πρόκειται για μια πετρώδη περιοχή σε ένα ξερό και άδενδρο περιβάλλον. Μια γη χρυσοκίτρινη, γυμνή, ασκητική και στεγνή. Δίχως νερά και δίχως δέντρα!

Απολαύστε τον γλαφυρό τρόπο με τον οποίο περιγράφει ο ποιητής αυτόν τον τόπο στο μικρό απόσπασμα από το «ΜΑΝΗ: Τα καπούλια του λιονταριού» που ακολουθεί:

«Αυτή η χερσόνησος δεν είναι παρά η ραχοκοκαλιά και τα πίσω πόδια του πελώριου μαρμαρένιου λιονταριού που κράζεται Ταΰγετος. Το καταπληχτικό πρόσωπο αυτού του μνημειακού βουνού προσπάθησα να το περιγράψω όπως το αντίκρυσα από τη Σπάρτη. Εδώ είναι τα φοβερά καπούλια και η δυνατή ουρά του βασιλιά των ελληνικών βουνών. Το μνημείο εδώ είναι ριζωμένο στη θάλασσα. Όποιος δεν τόδε αυτό το θέαμα των ακτών της Μάνης, δεν γίνεται να το φανταστεί. Τόσο άγριο, τόσο σκληρό θέαμα, σπάνια μπορεί να το δώσει η φύση. Εδώ ο βράχος του Ταΰγετου κατακρημνίζει τις Ιλιγγιώδεις κάθετες κοψιές του από ύψη εκατό, εκατόν πενήντα μέτρα. Δεν είναι ακρογιαλιά αυτό εδώ. Είναι ένα κάστρο μονόπετρο, που σηκώνεται πάνω σου, πάνω από τα νερά, ίσια προς τον ουρανό, και βυθίζεται πάλι κάθετα μέσα στη θάλασσα, άλλα εκατό και εκατόν πενήντα μέτρα, τα ύφαλα του. Εδώ ο καραβοτσακισμένος ναύτης δεν μπορεί να κολυμπήσει, να φτάσει έως την ξηρά. Κανένα έλεος, θα πεθάνει εκεί, κρατώντας στα χέρια του τη στεριά. Κανένας τρόπος για να σωθεί, κανένα αραξοβόλι, κανένα πρανές. Η φοβερή κάθετος κατακρημνίζεται σε μάκρος πολλών χιλιομέτρων. Το μαρμαρένιο λιοντάρι του Ταΰγετου θα ιδεί ασυγκίνητο τα θύματα της θάλασσας να χτυπιούνται και να ξεσκίζουνται πάνω στα ριζοθέμελά του σαν τους ναύτες του Οδυσσέα. Η στεριά θα τους είναι πιο αλύπητη από το πέλαγος.»