Η θριαμβική είσοδος της σεπτής εικόνας του Βουλκάνου στο Μετόχι!!!

Η Μεσσήνη υποδέχθηκε σήμερα με ευλάβεια και  Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια την εικόνα της Παναγίας από το Βουλκάνο. Η ολονύκτια κάθοδος και η ενθρόνιση της σεπτής εικόνας στο Μετόχι της Μεσσήνης σηματοδοτεί την έναρξη του εννεαημέρου Νησιώτικου πανηγυριού. Ενός λαμπρού πανηγυριού μετά τη διετή περιπέτεια της πανδημίας. Μεγάλωσα μέσα σε μια φτωχή οικογένεια με τα νάματα της χριστιανικής Ορθόδοξου πίστεως και με την παιδική προσμονή του ερχομού των μεγάλων εορτών της χριστιανοσύνης όπως τα Χριστούγεννα, το Άγιο Πάσχα, το Πάσχα του καλοκαιριού το Δεκαπενταύγουστο που ήταν για έμενα αλλά και για την οικογένεια μου βασικοί σταθμοί ανάπαυλας και προσευχής από τον συνεχή κοπιαστικό μόχθο της αγροτικής και κτηνοτροφικής ζωής της υπαίθρου. Όλοι εμείς που είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε μέσα στην καρδιά του ελαιόφυτου δυτικού μεσσηνιακού κάμπου, που αρδεύεται εδώ και αιώνες από τον ποταμό Πάμισο σκεπαζόμαστε και προστατευόμαστε από την Παναγία τη Βουλκανιώτισσα, η παρουσία της οποίας είναι βίωμα στη ζωή μας, αναφορά και ιδιαίτερο θησαύρισμα μας. Καύχημα όλων των Μεσσηνίων η Ιερά Μονή του Βουλκάνου που δεσπόζει στο Όρος Ιθώμη. Σε αυτή φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Βουλκανιώτισσας. Ένα ξεχωριστό και θαυμαστό κομμάτι στη ζωή μας ήταν η κάθοδος της Παναγίας της Βουλκανιώτισσας στην όμορφη πόλη της Μεσσήνης (που οι Μεσσήνιοι την ξέρουν με την παλαιότερη ονομασία «Νησί»). Η κάθοδος, η αρχή της οποίας ιστορικά χάνεται στα βάθη των αιώνων, πραγματοποιείται το βράδυ της 19ης προς την 20η Σεπτεμβρίου κάθε έτους. Η εικόνα, σε ανάμνηση ενός θαύματος της Παναγίας που έσωσε τους κατοίκους της Μεσσήνης αλλά και της γύρω περιοχής από την φοβερή αρρώστια της χολέρας που είχαν μεταφέρει Αγαρηνοί πειρατές, ξεκινά από την Ιερά Μονή Βουλκάνου και διανύει μια απόσταση 25 χιλιομέτρων. Δεν είναι μόνο το θαύμα που σε συγκλονίζει σαν ιστορικό γεγονός, η ανάμνηση της πρώτης καθόδου, αλλά και το θαύμα το οποίο συντελείται ακόμη και σήμερα για να διαβεβαιώσει και τον κάθε δύσπιστο ότι η χάρη του Θεού δεν χάθηκε από τον κόσμο. Στη σύγχρονη εποχή, στην εποχή της πλήρους μηχανοποίησης, είναι ζήτημα αν ο σύγχρονος άνθρωπος περπατάει όλη την ημέρα εκατό μέτρα. Στη λιτανεία της Παναγίας της Βουλκανιώτισσας χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών: πλήθος νέων, σε αντίθεση με τα λεγόμενα κάποιων, οι οποίοι θέλουν τους νέους μακριά από την Εκκλησία, γέροντες και γερόντισσες που στην πλειοψηφία τους είναι κουρασμένοι άρρωστοι και αδύναμοι από την σκληρή αγροτική ζωή της υπαίθρου, μανάδες με μικρά παιδιά στα καρότσια και άνθρωποι κουρασμένοι από το μόχθο της καθημερινότητας, περπατούν με ένα κεράκι στα χέρια επί έξι ώρες διανύοντας τα 25 χιλιόμετρα της απόστασης από την Ιερά Μονή του Βουλκάνου ως την Πόλη της Μεσσήνης, ψέλνοντας αδιάκοπα ύμνους μέσα στην νύχτα, με μοναδικό στήριγμα, εφόδιο και βοηθό την πίστη στη μητέρα όλου του κόσμου, την Παναγία μας. Η διαδρομή που είναι μεγάλη και κουραστική αλλά όμορφη και κατανυκτική διέρχεται μέσα από κατάφυτους ελαιώνες αιώνων και από τα γραφικά μικρά χωριουδάκια του Μεσσηνιακού κάμπου που γέννησαν ήρωες και φλογερούς ανθρώπους, όπως το χωριό Βουρνάζι που έβγαλε τον μεγάλο θεολόγο πατέρα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Σε αυτά τα χωριά τα σπίτια, τα φώτα, οι αυλόπορτες είναι ανοιχτές γεμάτα αγάπη και πίστη για να υποδεχτούν την εικόνα της Βουλκανιώτισσας. Στην άκρη του στρωμένου με βασιλικούς και άνθη, δρόμου καίει μια μεγάλη φωτιά από λιόκλαρα, τα κεράκια ανάμενα μέσα σε ένα τούβλο, ένα κεραμίδι γεμάτο κάρβουνα με λιβάνι περίσσιο για να θυμιατίζει και να ευφραίνει όλους όσους ακολουθούν την πορεία της. Πραγματικά συμμετέχοντας ζεις ένα θρίαμβο, το θρίαμβο της νίκης του φωτός και της αληθείας απέναντι στο σκοτάδι, το απέραντο «ευχαριστώ» από την κάθε ταπεινή ψυχή απέναντι στην Κυρά όλου του κόσμου την Βουλκανιώτισσα την Παναγία μας. Οι ιερείς και οι γέροντες της Μονής να πηγαίνουν μπροστά, ο κόσμος να ακολουθεί και να πορεύεται σαν να κάνει μυσταγωγικά την πορεία του προς την σωτηρία, κανένας να μην εγκαταλείπει αν και η κούραση φαίνεται στα πρόσωπα. Το σώμα να λυγίζει, άλλα κανείς να μην αφήνει ούτε για ένα λεπτό την αδυναμία του να νικήσει το πρόθυμο πνεύμα, γιατί κανείς δεν θέλει να αφήσει τη Βουλκανιώτισσα να κατέβει μόνη της!