Το φαγητό της Νάξου... μία από τις καλύτερες αναμνήσεις που θα έχω από το 2021!!!

Τελευταία μέρα του χρόνου σήμερα και είναι καλό να αναπολούμε τις στιγμές τις οποίες ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι, τις στιγμές που πραγματικά απολαμβάναμε τη ζωή. Για μένα η απόλαυση σημαίνει (και) καλό φαγητό! Ταύρος βλέπετε…! Μιας και λοιπόν δεν αξιώθηκα τόσους μήνες να γράψω για το φαγητό στη Νάξο, θα το κάνω σήμερα. Ναι, πρέπει να το παραδεχτώ πώς η Νάξος έχει εξαιρετική Κουζίνα! Όπου κι αν φάγαμε, ό, τι κι αν δοκιμάσαμε ήταν εξαιρετικό και πεντανόστιμο! Πολλοί γνωστοί μας, αλλά και πολλοί ντόπιοι, μας είπαν πως δεν είναι δυνατόν να είμαστε στη Νάξο και να μην επισκεφτούμε τις 3 πιο ξακουστές ταβέρνες του νησιού. Μπορείτε να καταλάβετε τι ακολούθησε;

Πρώτο βράδυ στο νησί, φύγαμε από το ξενοδοχείο μας στον Άγιο Προκόπιο και πήγαμε στη Χώρα για μια βόλτα στη νυχτερινή Νάξο και για φαγητό στην Ταβέρνα της Μάρως! Ήταν όλη γεμάτη, δεν υπήρχε ούτε καρέκλα! Ευτυχώς δεν περιμέναμε πάνω από 10’ και μας βρήκαν τραπέζι. Το προσωπικό ευγενέστατο και αστείο! Όλα τα προϊόντα τους ντόπια και όλα παραδοσιακά. Δοκιμάσαμε γραβιέρα Νάξου σαγανάκι, σκορδόψωμα, παραδοσιακό ζαμπόνι, μελιτζανοκεφτέδες, κοντοσούβλι χοιρινό και ρόστο χοιρινό. Τι να σας πρωτοπώ! όλα μούρλια!

Την Τρίτη μέρα των διακοπών, μετά την εκδρομή μας στις πανέμορφες παραλίες του νησιού, επισκεφτήκαμε άλλη μία ξακουστή ταβέρνα, την Αξιώτισσα, στο Καστράκι. Αργά το μεσημέρι φτάσαμε, στις 4, και η ταβέρνα ήταν γεμάτη. Ρωτήσαμε πόσο θα χρειαζόταν να περιμένουμε… Ο ιδιοκτήτης μας πρότεινε να πάμε ξανά το Σάββατο, δυστυχώς του είπαμε πώς Σάββατο θα φεύγαμε… Και πάνω που τον χαιρετούσαμε μας λέει όχι, σας παρακαλώ θα σας βρω τραπέζι απλά θα έχετε λίγο ήλιο! Και κάπως έτσι, κάτσαμε στην Αξιώτισσα! Αρχικά να πω πόσο εντύπωση μας έκανε ο κύριος που δεν ήθελε να μας απογοητεύσει και ήθελε να μας ευχαριστήσει. Και να σας πω και κάτι; Ευτυχώς κάτσαμε και φάγαμε, ήταν τα πάντα φανταστικά! Όλα τα προϊόντα τους επίσης ντόπια και φρέσκα! Φάγαμε ναξιώτικο σφουγγάτο, παραδοσιακή τυρόπιτα με σύκο, μελιτζάνες στο πήλινο με τυριά παραδοσιακά, συριακό μπιφτέκι, χοιρινό στον ξυλόφουρνο με πατάτες φούρνου. Όλα πεντανόστιμα, να γλείφεις τα δάχτυλά σου!

Την 6η μέρα διακοπών, αποφασίσαμε να κάνουμε εκδρομή στα ορεινά χωριά της Νάξου. Μας είπαν όλοι, κάντε ό, τι θέλετε αλλά για φαγητό θα πάτε στον Λευτέρη, στην Απείρανθο. Όπως καταλαβαίνετε, έτσι και έγινε! Φτάνουμε στην Απείρανθο κατά τη 1 το μεσημέρι. Κάνουμε τη βόλτα μας στο χωριό και εντοπίζουμε την ταβέρνα του Λευτέρη. Ήταν κλειστή! Αμέσως απογοητευτήκαμε…

Περιμέναμε, περιμέναμε τίποτα. Ξαφνικά έρχεται ένας πολύ συμπαθητικός παππούλης δίπλα μας και μας πιάνει την κουβέντα. Από πού είμαστε, πώς περνάμε στις διακοπές, αν μας αρέσει η Νάξος! Του λέμε πώς ήρθαμε να φάμε στον ξακουστό Λευτέρη αλλά είναι κλειστός. Αμέσως χαμογελάει πλατιά! «Εγώ είμαι ο Λευτέρης!» μας λέει. Και αν έχετε λίγη υπομονή αξίζει να κάτσετε να δοκιμάσετε τα παραδοσιακά μας φαγητά με τα ολόφρεσκα και ντόπια προϊόντα μας. Θα άνοιγε στις 3. Έτσι και έγινε. Για χάρη μας οι άνθρωποι άνοιξαν πολύ νωρίτερα, για να μην περιμένουμε! Σε έναν πανέμορφο κόσμο, κάτω από πλατάνια με θέα το βουνό. Από φαγητό; Δεν το συζητώ… Δοκιμάσαμε βελουτέ χωριάτικη στο φλιτζάνι, ντάκο με ξινομυζήθρα Νάξου, τυρόπιτα με παραδοσιακά τυριά του νησιού, κολοκυθόπιτα, ρόστο προβατίνα και μπιφτέκι γεμιστό με γραβιέρα Νάξου! Νομίζω αν κλείσω τα μάτια μου ακόμα γεύομαι αυτήν την προβατίνα που έφαγα!

Εύχομαι σε όλους μια Καλή Χρονιά, γεμάτη υγεία, αγάπη, ευτυχία και πολλές νόστιμες στιγμές!!!

Στο βουνό εσείς; Στο βουνό και εγώ!!!

Ήρθε και εμένα η σειρά μου να «πάω» στα βουνά. Σήμερα λοιπόν θα μας ταξιδέψω στο Φιλώτι και στην Απείρανθο! Σε δύο πανέμορφα ορεινά χωριά που επισκέφθηκα στη Νάξο. Πρώτη στάση κάναμε στο Χαλκί και εδώ μπορείτε να περιηγηθείτε σε αυτό. Επόμενη στάση στο Φιλώτη. Ένα πανέμορφο χωριουδάκι με γάργαρα ρυάκια, πολύ πράσινο και ένα τεράστιο πλάτανο στη μέση της πλατείας. Αφού περιπλανηθήκαμε στα στενά του χωριού, καθίσαμε σε ένας παραδοσιακό καφενέ κάτω από τον πλάτανο, που μας δρόσιζε μια τόσο καυτή μέρα. Παρήγγειλα βανίλια! Όπως μου έδινε η γιαγιά μου όταν ήμουν μικρή… Έπειτα, πήραμε το δρόμο προ Απείρανθο. Νομίζω το μεγαλύτερο χωριό από αυτά που επισκεφτήκαμε, τουλάχιστον στα μάτια μου. Πέτρινα σπίτια, πέτρινα σοκάκια, πέτρινες αυλές. Βιβλιοθήκες, μουσεία, σύλλογοι κάθε λογής. Περιπλανηθήκαμε στα σοκάκια, χαζέψαμε στα μαγαζιά, σταθήκαμε στην άκρη και κοιτούσαμε τη θέα από ψηλά. Τόσο πράσινο, τόση γαλήνη. Ό, τι χρειάζονταν οι καρδιές μας. Στο τέλος, καταλήξαμε στην ξακουστή ταβέρνα του Λευτέρη και αφού φάγαμε και χορτάσαμε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής…