Στο Χαϊδάρι 99 χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή!!!

 

Επιμνημόσυνη Δέηση στο μνημείο του Μητροπολίτου Χρυσοστόμου Σμύρνης που βρίσκεται στον περίβολο του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Χαϊδαρίου, για την επέτειο μνήμης των 99 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, τελέστηκε σήμερα με πρωτοβουλία του Συνδέσμου Νεοφωκαέων Προσφύγων Χαϊδαρίου, παρουσία εκπροσώπων των τοπικών Αρχών. Ακολούθησε ομιλία σχετική με την Μικρασιατική καταστροφή από τον Πρόεδρο του Συνδέσμου Ιωάννη Βελέντζα και κατάθεση στεφάνων από τον Πρόεδρο του Συνδέσμου και από τον Δήμαρχο Ευάγγελο Ντηνιακό στην προτομή του Εθνομάρτυρα.

 

Το 1922 περίπου 1.700.000 Έλληνες υπήρχαν στα παράλια της Μικράς Ασίας, 730.000 στη Θράκη και στην Κωνσταντινούπολη, 350.000 στον Πόντο και 70.000 στα Άδανα. Όλος αυτός ήταν ο ακμαίος πληθυσμός αυτών των περιοχών, που στις μαύρες εκείνες μέρες του '22 ουσιαστικά είτε σφαγιάστηκε είτε αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις μητέρες πατρίδες. Από τη μία πλευρά ο ερχομός τους εδώ βοήθησε πολύ στην ανάπτυξη της Ελλάδας. Από την άλλη δεν παύουμε ούτε μία ημέρα να θυμόμαστε, να τιμούμε όλους αυτούς οι οποίοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες, σφαγιάστηκαν, βιάστηκαν κι άφησαν πίσω κενό ένα κομμάτι που ήταν τόσο σημαντικό στην πορεία των χιλιάδων ετών του ελληνισμού. Τιμούμε και σεβόμαστε αυτούς τους ανθρώπους, αλλά συγχρόνως δεν ξεχνούμε.

 

Η συγκλονιστική περιγραφή της δολοφονίας του Χρυσοστόμου Σμύρνης από τον Τούρκο εκτελεστή!

 

Στις 14 Δεκεμβρίου 1982, με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 60 χρόνων από την καταστροφή, σε έκτακτη συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών, ο διαπρεπής ακαδημαϊκός Γ. Μυλωνάς, τελείωσε την ομιλία του με μία συγκλονιστική περιγραφή του μαρτυρίου και της θανατώσεως του Χρυσοστόμου.

«Κατά τις τελευταίες ημέρες του Σεπτεμβρίου 1922 μια ομάδα φοιτητών του Ιnternational College της Σμύρνης και εγώ βρεθήκαμε φυλακισμένοι σε απαίσιο υπόγειο, σ’ ένα από τα μπουντρούμια του Διοικητηρίου της Σμύρνης. Σ’ αυτό ήταν ασφυκτικά στριμωγμένοι Έλληνες Χριστιανοί αιχμάλωτοι, μάλλον άνθρωποι προωρισμένοι για θάνατο. Στις 5 το απόγευμα της τελευταίας ημέρας του θλιβερού Σεπτεμβρίου, ένας τουρκοκρής με διέταξε να τον ακολουθήσω στην αυλή. "Είσαι δάσκαλος;", με ρωτά. "Αυτήν την τιμή είχα" του απαντώ. "Και οι άλλοι που ήσαν μαζί σου είναι φοιτητές;". "Ναι", του λέγω. "Γρήγορα μάζεψέ τους και φέρε τους εδώ". "Ελάτε μαζί μου έξω", λέγω στους συντρόφους μου. "Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα μας. Εμπρός με θάρρος". Ποια ήταν η έκπληξή μας όταν ακούσαμε τον Τουρκο-κρητικό να λέει: "Θα σας σώσω σήμερα, γιατί ελπίζω αυτό να με βοηθήσει να λησμονήσω μια τρομερή σκηνή που αντίκρυσαν τα μάτια μου, σκηνή στην οποία έλαβα μέρος". Και συνέχισε: "Παρακολούθησα το χάλασμα του Δεσπότη σας. Ήμουν μ’ εκείνους που τον τύφλωσαν, που του βγάζαν τα μάτια και αιμόφυρτο, τον έσυραν από τα γένια και τα μαλλιά στα σοκάκια του Τουρκομαχαλά, τον ξυλοκοπούσαν, τον έβριζαν και τον πετσόκοβαν. Από καιρού σε καιρό, όταν μπορούσε, ύψωνε κάπως το δεξί του χέρι και ευλογούσε τους διώκτες του. Κάποιος πατριώτης μου αναγνωρίζει τη χειρονομία της ευλογίας, μανιάζει, μανιάζει και με το τρομερό μαχαίρι του κόβει και τα δυο χέρια του Δεσπότη. Εκείνος σωριάστηκε στη ματωμένη γη με στεναγμό που φαινόταν ότι ήταν μάλλον στεναγμός ανακουφίσεως παρά πόνου. Τόσο τον λυπήθηκα τότε, που με δύο σφαίρες στο κεφάλι τον αποτελείωσα. Αυτή είναι η ιστορία μου. Τώρα που σας την είπα ελπίζω πως θα ησυχάσω. Γι’ αυτό σας χάρισα τη ζωή". "Και πού τον έθαψαν;" ρώτησα με αγωνία. "Κανείς δεν ξέρει πού έριξαν το κομματιασμένο του κορμί."

 

Ο τότε Αμερικανός πρόξενος στη Σμύρνη G. Ηorton στο βιβλίο του «Η κατάρα της Ασίας» γράφει για τον Χρυσόστομο: «Πέθανε σαν μάρτυρας και αξίζει να του απονεμηθούν ύψιστες τιμές από την Ελληνική Εκκλησία και την Ελληνική Κυβέρνηση…»