Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η ολάνθιστη κουτσουπιά στην Παναγίτσα σηματοδοτεί τον ερχομό της άνοιξης στην πόλη μας. Την θυμάμαι εδώ και δεκαετίες πιστή στο ραντεβού της. Από την εποχή που η πόλη μας είχε αρχίσει να αλλάζει και οι μονοκατοικίες με τις αυλές και τους κήπους παραχωρούσαν τη θέση τους στις πολυκατοικίες, από την εποχή της επίπλαστης ευμάρειας, από την εποχή της ισχυρής Ελλάδας των Ολυμπιακών Αγώνων, από την εποχή των μνημονίων έως τώρα την εποχή του COVID-19. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες στέκει φανταχτερή και πολύβουη από τις μέλισσες και τις πεταλούδες που χιμούν κατά στίφη στους ανθούς της. Την έχω συνδυάσει με τις ακολουθίες των Χαιρετισμών στην Παναγίτσα από τα παιδικά μου χρόνια. Θυμάμαι το μωβ χαλί από τους ανθούς της χυμένους στο δρόμο που τους πατούσα για να βρεθώ στην εκκλησιά. Η φύση όποια και αν είναι η διαδρομή και τα έργα των ανθρώπων, είναι παρούσα για να μας θυμίζει την αφετηρία μας... Και τώρα που είπα αφετηρία, εδώ, σε αυτό το σημείο ήταν η πρώτη αφετηρία των λεωφορείων που συνέδεαν την πόλη μας με την πρωτεύουσα: ΑΘΗΝΑ ΚΕΝΤΡΟ ΧΑΙΔΑΡΪΟΥ 177
και του χρόνου. και εγώ απολαμβάνω τις βόλτες στο Χαιδάρι
ΑπάντησηΔιαγραφή