Το τέλος είχε συντελεστεί προ πολλού βέβαια, αλλά από τις επόμενες ημέρες δεν θα υφίσταται πλέον ούτε το κτίριο που μας θύμιζε άλλες, όμορφες εποχές. Σινέ Σοράγια στο Χαϊδάρι, από το 1963 έως το 1987 και κατόπιν αίθουσα δεξιώσεων "ΓΙΑΣΣΟΣ" και Royal Studio ηχογραφήσεων μέχρι την οριστική εγκατάλειψη. Σινέ Σοράγια στο Χαϊδάρι, με πρωτοποριακές τεχνικές για την εποχή, όπως τα ανοιγόμενα πλαϊνά, η συρόμενη οροφή, ο εξώστης, οι κρυφοί φωτισμοί, οι αναπαυτικές πολυθρόνες που φιλοξενούσαν 600 θεατές και τα απαστράπτοντα μάρμαρα στην είσοδο. Σινέ Σοράγια στο Χαϊδάρι, της οικογένειας Θεοφιλάτου. Σινέ Σοράγια στο Χαϊδάρι, στον πιο φωτεινό και πολυπερπατημένο δρόμο της δεκαετίας του '60 του '70 και γιατί όχι και του '80. Δεν υπήρχε Χαϊδαριώτης που να μην πέρασε και να μην κοντοστάθηκε στη φωτεινή είσοδο του κινηματογράφου για να δει τους μεγάλους πίνακες με τις έγχρωμες φωτογραφίες από τα ΠΡΟΣΕΧΩΣ. Δεν υπήρχε Χαϊδαρώτης που να μην πέρασε την είσοδο για να παρακολουθήσει κάποια ταινία, κάποια μουσική, πολιτική ή κοινωνική εκδήλωση. Ήταν το ψηλότερο και μεγαλοπρεπέστερο κτίριο του Κέντρου Χαϊδαρίου. Στο βάθος μόνον η Παναγίτσα ξεχώριζε πάνω από τις μικρές μονοκατοικίες και τα οικόπεδα. Στη διασταύρωση της Ελευθερίου Βενιζέλου με την Βασιλέως Γεωργίου τότε, ήταν κάτω από κάτι τεράστιους ευκάλυπτους η ξύλινη πράσινη παράγκα του μπάρμπα Χαράλαμπου, του πραματευτή με τα φιστίκια, τους λιόσπορους, τον πασατέμπο και τα εικονογραφημένα κόμικς. Ακριβώς απέναντι το ψιλικατζίδικο του Κώστα και της κ. Μάρθας, με το τηλέφωνο και τις φιάλες υγραερίου. Απέναντι διαγώνια η πρώτη πιάτσα του Αργύρη με την κινητή ψησταριά για τα σουβλάκια, μέχρι να έρθει η εποχή με το τρίκυκλο σύριζα στη μάντρα του Καπετάνιου με τις φιστικιές στην οδό Δωδεκανήσου. Κάπου εκεί εφαπτόμενο στην μάντρα του αρχοντικού του Νεαμονιτού ήταν και το εικονοστάσι του Άη Νικόλα, που υπάρχει ακόμα λίγο τροποποιημένο και στο οποίο οι αθεοφόβοι ανάβαμε στη ζούλα τσιγάρο στις βραδινές περιπλανήσεις μας. Πίσω από τον κινηματογράφο ήταν το εμποροραφείο του Μουσχουντζή που αργότερα έγινε ξυλουργείο και κατόπιν η γωνιακή καλαίσθητη πολυκατοικία. Στη γωνία απέναντι από την είσοδο του σινεμά το δισκοπωλείο του Νίκου του Μάγερα που καταθέταμε το χαρτζιλίκι μας για να γράφουμε κασέτες. Δεξιά της εισόδου στο ισόγειο του σινεμά το πρώτο ζαχαροπλαστείο ΣΟΡΑΓΙΑ των αδελφών Παλιούρα που αργότερα μετακόμισε στον δρόμο που ανεβαίνει από την πλατεία Ηρώων στο πέτρινο σχολείο μας, για να καταλήξει στο τέλος στην ανηφόρα της Ακρίτα. Όμως ο ίδιος χώρος κάτω από τον κινηματογράφο φιλοξένησε και τις πρώτες μας πολιτικές ανησυχίες, αφού εκεί στεγάστηκε για κάποια χρόνια η ΟΝΝΕΔ Χαϊδαρίου, μέχρι που κάποιοι δημοκρατικοί συμπολίτες μας έβαλαν μπουρλότο στα γραφεία... Σινέ Σοράγια... Πόσες γρανίτες από λεμόνι... Πόσα Θρανίο Νο... Πόσες ταινίες καράτε... Πόσο τεράστιος έδειχνε ο Γκοτζίλα στη μεγάλη οθόνη... Πόσες αστυνομικές καταδιώξεις με τις Alfa Romeo Giulia να στριγκλίζουν... Πόσες αποδοκιμασίες: χασάπηηηηη, στον Κώστα θαρρώ, που ρύθμιζε τις προβολές από το καμαράκι και ψαλίδιζε τα καλύτερα... Πόσα σπαρταριστά γέλια με τα κατορθώματα του Τέρενς Χιλλ και του Μπαντ Σπένσερ... Πόσες παγωμένες μόκα, tam tam και μπυράλ στο γυάλινο μπουκάλι στα διαλείμματα στο μπαρ... Και πόσος αρωματικός καπνός ανέβαινε στον έναστρο ουρανό τα καλοκαίρια που η συρόμενη οροφή άνοιγε πριν την έναρξη της ταινίας... Ακόμα και τα τσιγάρα ήταν διαφορετικά τότε. Ανάβοντας τσιγάρο μοσχομύριζε ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. ASTOR, OLD NAVY, OSCAR και ΠΑΛΛΑΣ τα αγαπημένα μας μέχρι που ήρθε το MARLBORO για να τα ισοπεδώσει όλα... Δεκαέξι ή δεκαοκτώ δραχμές το πρώτο πακέτο MARLBORO που κάπνισα, πενήντα πέντε δραχμές την ίδια εποχή τα 120άρια MORE γιατί που και που ήθελα να μοιάζω και στον Κότζακ... Διάλειμμα καπνιστήριον εις το μπαρ!!!
