επι-δεξιος (ψάλτης): Η Πηγάδα Μελιγαλά μέσα από παλαιότερο φωτογραφικό άλμπουμ!!!

ΑΡΧΗΓΕΙΟΝ ΣΤΡΑΤΟΥ

7ον ΕΠΙΤΕΛΙΚΟΝ ΓΡΑΦΕΙΟΝ

ΠΟΛΕΜΙΚΟΝ ΕΠΕΤΕΙΟΛΟΓΙΟΝ

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

…14 – 9 – 1944

Τμήματα του ΕΛΑΣ εισέρχονται εις τον Μελιγαλά όπου εξετέλεσαν άνω των 2.000 κατοίκων και πολλούς άνδρας της Χωροφυλακής.

ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ: Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!

Είναι Σεπτέμβριος του 1944.

Οι Γερμανοί φεύγουν αφήνοντας πίσω τους ανοιχτές πληγές αλλά και ανακούφιση διότι το τραγούδι της Ελευθερίας αρχίζει να ακούγεται, να ανεβαίνει και να κατακλύζει βουνά και κάμπους.

Όταν και ο τελευταίος Γερμανός θα φύγει, χιλιάδες λαού κρατώντας ότι πρόχειρο έβρισκε ο καθένας μαζεύτηκαν στην πρωτεύουσα του νομού…

Ξαφνικά όμως παγώνουν τα χείλη, διότι ένας νέος εχθρός φαίνεται στον ορίζοντα για να δείξει ότι τα βάσανα δεν τελείωσαν ακόμη.

Αυτή τη φορά ο εχθρός είναι «Έλληνες», ξενοκίνητοι, σταλμένοι και κατευθυνόμενοι από τον κόκκινο φασισμό, τον αδυσώπητο εχθρό του ωραίου, του υψηλού, του πνεύματος, της Ελλάδας, της Ελληνικής ψυχής.

Από τις 2 Σεπτεμβρίου 1944 έως το τέλος του ιδίου μήνα (δηλαδή όταν στην Αίγυπτο σχηματιζόταν η κυβέρνηση της εθνικής ενότητας), επετέθη κατά των πόλεων και των μεγάλων χωριών της νοτιοδυτικής Πελοποννήσου ο Άρης Βελουχιώτης επί κεφαλής των ταγμάτων του ΕΛΑΣ.

Η Καλαμάτα, η Πύλος, ο Μελιγαλάς, οι Γαργαλιάνοι, το Κοπανάκι και άλλες πόλεις και χωριά υπήρξαν θέατρα σκληρών μαχών…

Οι ανθρωποσφαγές υπήρξαν άνευ προηγουμένου…

Η μεγαλύτερη από όλες ήταν η σφαγή του Μελιγαλά που έγινε μεταξύ 12 και 16 Σεπτεμβρίου.

Όσοι επέζησαν των σκληρών μαχών οδηγήθηκαν στην κάτω μεριά της πόλης όπου βρισκόταν ένα βαθύ πηγάδι.

Ένα μαδέρι από την μια μεριά στην άλλη και το οπλοπολυβόλο να θερίζει αδιακρίτως παιδιά, γυναίκες και μεσόκοπους.

Επίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι οι σκοτωμένοι ξεπέρασαν τους 1500.

Ακόμη οι «νικητές» θα βγουν στα χωριά, θα μαζέψουν όσα γυναικόπαιδα βρουν, για να δείξουν ότι ο λαός είναι με το μέρος τους και επικροτεί την πράξη τους. Θα επιτρέψουν και την λεηλασία των σπιτιών των δυστυχισμένων οικογενειών που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους.

Τώρα πια η ύπαιθρος κομμουνιστοκρατείται.

Τα λαϊκά δικαστήρια αποφασίζουν εν χορώ: Θάνατος! Θάνατος!

Όποιος έχει απωθημένα, όποιος έχει έχθρα με κάποιον είναι η κατάλληλη εποχή να εκδικηθεί.

Το κράτος είναι σχεδόν ανύπαρκτο και δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια και την ζωή των πολιτών…

Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ έχουν ανδρωθεί και έχουν τεθεί προ πολλού επί το έργο τους, υπό την επίβλεψη και τις διαταγές του ΚΚΕ. Το σύνθημα των καπεταναίων με επικεφαλής στην Πελοπόννησο τον Άρη Βελουχιώτη ήταν: «Εάν στο διάβα σας συναντήσετε άνθρωπο σκοτώστε τον, δέντρο κόψτε το, σπίτι κάψτε το, πρέπει να πλήξουμε την αντίδραση στην πηγή της και να την πνίξουμε στο αίμα της».

Ο Γεώργιος Παπανδρέου σε έκθεσή του προς την Ελληνική Κυβέρνηση του Εξωτερικού με ημερομηνία 8 Ιανουαρίου 1944 μεταξύ άλλων αναφέρει:

«Απίστευτος είναι η τραγωδία του Ελληνικού Λαού και προπαντός της υπαίθρου. Σφαδάζει εν μέσω των ερειπίων και των φλογών. Χίλια τουλάχιστον χωρία έχουν παραδοθεί εις τας φλόγας, άνω του εκατομμυρίου Ελλήνων λιμοκτονούν, γυμνητεύουν και στεγάζονται εις σπήλαια. Καθημερινώς αγγέλλονται ομαδικαί εκτελέσεις, όπως η φρίκη των Καλαβρύτων, όμηροι περισυλλέγονται, αι φυλακαί ασφυκτιούν, καθώς και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεων. Και ως να μην ήρκει η απάνθρωπος βαρβαρότης του κατακτητού, έχομεν και την κόλασιν του εμφυλίου πολέμου. Όσοι σωθούν από την αιμοβόρον μανίαν του κατακτητού κινδυνεύουν από την αδελφοκτόνον μανίαν των κομμουνιστικών οργανώσεων».

Και αγωνιών ο Γ. Παπανδρέου διερωτάται:

«Πώς και πότε θα σωθεί ο Ελληνικός Λαός από την βαρβαρότητα του κατακτητού;».

«Πώς και πότε θα σωθεί ο Ελληνικός Λαός από τα εγκλήματα και την κατατυράννησιν των δυναμικών οργανώσεων του ΕΑΜ;».

«Είναι τόσο σκληρά η δοκιμασία του Λαού μας, ώστε να μην προκαλούν, οι κατακτηταί και τα όργανά των, τη περιφρόνησιν την οποίαν μέχρι τούδε συνήντων. Παράδειγμα τα Τάγματα Ασφαλείας, εις τα οποία μέχρι πρότινος ουδείς εδέχετο να καταταγή, παρελάσαντα την πρώτην του έτους εχειροκροτήθησαν υπό των θεατών. Και συνέβη τούτο, διότι η τιμία στολή των Ευζώνων ενεθύμισεν ημέρας δόξης, αλλά επίσης διότι παρείχον το αίσθημα της ασφαλείας έναντι της τρομοκρατίας του κομμουνισμού».

«Και ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος εις την ύπαιθρον, από την οποίαν ακούονται εκκλήσεις προς την Κυβέρνησιν Κατοχής όπως σταλούν και εκεί Τάγματα Ασφαλείας προς κατάλυσιν της κομμουνιστικής καταδυναστεύσεως».

Μεταξύ των προτάσεων του Γ. Παπανδρέου η υπό στοιχείο γ. αναφέρει:

«Πρέπει να λήξει η τρομοκρατική κατοχή της υπαίθρου εκ μέρους των δυναμικών οργανώσεων του ΕΑΜ, διότι σήμερον μόλις και όπου αποσύρεται η Γερμανική κατοχή, δεν πνέει ο άνεμος της ελευθερίας, αλλά εγκαθίσταται αμέσως νέα, επίσης σκληρά κατοχή του κομμουνισμού».

Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται 76 χρόνια από τότε που ο Μελιγαλάς δέχθηκε αυτό το φοβερό πλήγμα. Χάθηκε όλο το παραγωγικό δυναμικό και η πόλη που πριν από τον πόλεμο βρισκόταν σε μεγάλη εμπορική, οικονομική και κοινωνική ακμή, υπέστη καθίζηση.

Είναι πολλά τα αφιερώματα στην Πηγάδα του Μελιγαλά κατά τη 12ετή διαδικτυακή παρουσία μας, αλλά και πριν από αυτή.

Αντί άλλου αφιερώματος, επέλεξα φέτος να σας παρουσιάσω το προσωπικό φωτογραφικό άλμπουμ του 2005 που ακολουθεί.

«ΠΗΓΑΔΑ» ΙΕΡΟΣ ΧΩΡΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ

Η «Πηγάδα» βρίσκεται στο νοτιοδυτικό μέρος της κωμοπόλεως, στην βορινή πλευρά της επαρχιακής οδού προς την Αρχαία Ιθώμη.

Στη θέση της, με πανελλήνιο έρανο, στήθηκε το 1958 μεγαλοπρεπές κι επιβλητικό «Μνημείο των Μαρτύρων 1944».

Σε μικρή απόσταση ένας πελώριος Σταυρός από πεντελίσιο μάρμαρο, που δεσπόζει ολόκληρου του Μεσσηνιακού κάμπου, θυμίζει στους διασχίζοντες τη χώρα του Αριστομένη την υπέρτατη θυσία στο βωμό της Πατρίδος, των Ηρώων και Μαρτύρων του Μελιγαλά.

Το 1969 διετέθησαν από την Κυβέρνηση οι αναγκαίες πιστώσεις για την αναμόρφωση του χώρου του Μνημείου.

Η Εκκλησία, τιμώντας τη μνήμη των τραγικών θυμάτων της κομμουνιστικής θηριωδίας, ανήγειρε στη θέση της ναΐσκο, στον οποίο έχουν συγκεντρωθεί και φυλάγονται τα οστά των Ηρώων.

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος Δασκαλάκης αφιέρωσε το ναΐσκο στη μνήμη της Αναστάσεως του Κυρίου, με τη συμβολική έννοια της αναστάσεως εκ νεκρών.

Ο τόπος του μαρτυρικού θανάτου των Ελλήνων Πατριωτών έχει αποβεί χώρος ιερός και προσκυνήματος των Πανελλήνων.

Χιλιάδες Ελλήνων και ξένων επισκέπτονται κάθε χρόνο τον Κρανίου Τόπο της αιματόβρεκτης γης του Μελιγαλά κι αποτίουν τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους νεκρούς της μάχης του Μελιγαλά, που έπεσαν θύματα της κομμουνιστικής βαρβαρότητας.

Εκεί, κάθε χρόνο το Σεπτέμβριο, την πρώτη Κυριακή μετά την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, τελείται πανελλήνιο Μνημόσυνο, με την επίσημη εκπροσώπηση των Αρχών και την συμμετοχή χιλιάδων Ελλήνων πολιτών.