Ήρθαμε στην Πηγή της Μάνης... αλλά νερό δεν ήπιαμε!!!

Ανεβαίνοντας από τη Στούπα προς Πλάτσα συναντάμε ένα πανέμορφο χωριό που λέγεται Πηγή και οι παλιότεροι το ξέρουν και ως Λοσνά. Από το δρόμο δεν φαίνεται και πρέπει κανείς να μπει μέσα για να ανακαλύψει τις εκπλήξεις που κρύβει. Πριν από τεσσεράμισι χρόνια σε ένα άλλο οδοιπορικό μας είχαμε σταματήσει καταχείμωνο με δυνατό αέρα και κρύο λίγο έξω από το χωριό για να φωτογραφίσουμε την παλιά εκκλησία της Παναγίας της Γιάτρισσας! Σήμερα κάναμε επέλαση καταμεσήμερο μέσα στην Πηγή, αλλά νερό δεν ήπιαμε… Και για να ακριβολογούμε, ερχόμασταν για μεζεδάκια και παγωμένη μπύρα, αλλά το ταβερνάκι κάτω από τον πλάτανο ήταν σε φουλ ετοιμασία για το φετινό καθυστερημένο λόγω κορονοϊού άνοιγμα των επόμενων ημερών. Ένα σουβλάκι καλαμάκι κάτω από τον πλάτανο, μια πλούσια χωριάτικη σαλάτα, μια παγωμένη Μανιάτικη μπύρα ή ένα καλό ποτήρι κρασί, με φόντο την παλιά εκκλησία και τις δυο πηγές, δημιουργούν τις ιδανικές συνθήκες για να αδειάσει το κεφάλι σου από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Και για να φτάσουμε ως εδώ το δύσκολο δεν είναι να βρούμε τον δρόμο όσο να τον διασχίσουμε. Λίγο μετά την πινακίδα του χωριού υπάρχει ένα δρομάκι που μοιάζει αδιέξοδο. Ίσως οδηγεί σε κάποιο σπίτι. Σε τοίχο. Πουθενά; Στην πραγματικότητα αυτός ο δρόμος είναι ο μόνος που διασχίζει το χωριό. Και δεν είναι δρόμος. Είναι αυτό που λέμε καλντερίμι. Σοκάκι. Φαρδύ μονοπάτι. Αν κάτσεις ωστόσο, και το παρατηρήσεις λίγο παραπάνω βλέπεις ότι στο σοκάκι μπαίνουν αυτοκίνητα. Κάπως έτσι θα αποφασίσεις να μπεις κι εσύ. Ο δρόμος είναι στα πιο στενά του 1,80 μέτρα. Στις πιο πλατιές του στιγμές φτάνει τα 1,90 μέτρα. Καθημερινός τρόπος μετακίνησης για τους ντόπιους, για όλους εμάς τους άλλους είναι το μέσο για να δοκιμάσουμε τις ικανότητές μας στους ακριβείς ελιγμούς του αυτοκινήτου μας αλλά και τα αντανακλαστικά μας. Μόνο τότε θα βρεθούμε στο τέλος του. Και μόνο τότε θα καταλάβουμε πως εδώ έχουμε μια περίπτωση που ο προορισμός είναι εξίσου σημαντικός με την διαδρομή. Δεν χρειάζονται πολλά για να έχεις μπροστά σου ένα θαύμα. Από εκείνα τα μικρά, τα απτά, τα καθόλου μεγαλύτερα από σένα. Από εκείνα που μέσα στην απόλυτη απλότητά τους μοιάζουν τόσο περίπλοκα φτιαγμένα. Στο τέλος της διαδρομής που, από τη μια πλευρά έχει εισόδους σπιτιών που κυριολεκτικά κρέμονται πάνω σε ένα βράχο κι από την άλλη εισόδους σπιτιών, που είναι κυριολεκτικά χτισμένα μέσα σε ένα βράχο, υπάρχει μια μικρή πλατεία. Μια πηγή. Ένας πλάτανος. Μια εκκλησία. Και μια ταβέρνα… Η Ταβέρνα! Το μαγαζί άνοιξε το 1938 σαν καφενές για να γίνει ταβέρνα το 1985… Εμείς θα γευτούμε τις παραδοσιακές νοστιμιές της στην επόμενη κάθοδό μας τον Ιούλιο, αλλά το αυτοκίνητο θα φροντίσουμε να το αφήσουμε στην είσοδο του χωριού…