Οι Μεγαλοβδομάδες των παιδικών μου χρόνων στην Παναγίτσα Χαϊδαρίου!!!

Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο θυμάμαι τις Μεγαλοβδομάδες της δεκαετίας του εξήντα και του εβδομήντα στην Παναγίτσα στο Χαϊδάρι. Τα πρώτα χρόνια τακτικός εκκλησιασμός με τη μητέρα μου να με κρατάει από το χέρι. Αργότερα, παπαδάκι στο Ιερό πρωί και απόγευμα και ενδιάμεσα μπάλα στο κατηφορικό γηπεδάκι πάνω από την εκκλησία, στο μεγάλο προαύλιο της εκκλησίας και στην πλατεία με το σιντριβάνι και τα ψαράκια. Ο ναός εκείνα τα χρόνια λιτός και απέριττος χωρίς τις σημερινές προσθήκες γύρω-γύρω. Ορατός από τις γύρω γειτονιές με τα πλίθινα χαμόσπιτα και τα λιγοστά διώροφα. Η καμπάνα χτυπούσε και ακουγόταν στο μισό Χαϊδάρι. Το εσωτερικό του ήταν φωτεινό και η μοναδική αγιογραφία ήταν αυτή του Ευαγγελισμού πάνω από το Ιερό για πολλά χρόνια πριν ξεκινήσει ο αγιογράφος Μανώλης Μεταξάκης την αγιογράφιση ολόκληρου του ναού. Θυμάμαι την Μεγάλη Παρασκευή που ένα τσούρμο πιτσιρικάδες δίναμε μάχες για το ποιος θα πάρει σειρά να χτυπήσει τις καμπάνες πένθιμα, ποιος θα κρατήσει το θυμιατό στην περιφορά, ποιος τον Σταυρό και ποιος τα Εξαπτέρυγα. Θυμάμαι κάποια χρονιά που είχε έρθει ο νονός μου ο Τάκης Χαραλαμπόπουλος, από σπουδαία οικογένεια των Αθηνών με καταγωγή από το Κοπανάκι και με έψαχνε στις γύρω αλάνες με μια απαστράπτουσα λευκή Μερσεντές για να μου δώσει την Πασχαλινή λαμπάδα. Θυμάμαι μια Μεγάλη Τετάρτη μεσημέρι να μην με κρατάει το σπίτι και να περιμένω ντυμένος στην πένα στην πλατεία να ανοίξει η εκκλησία για το Ευχέλαιο. Εκείνη τη χρονιά με τις λιγοστές αποταμιεύσεις τους, μου είχαν αγοράσει οι γονείς μου παντελόνι καμπάνα, ζώνη φαρδιά με αγκράφα, πουκάμισο με μοντέρνους γιακάδες, καφέ παπούτσια με τακούνι και ένα ρολόι που το φορούσα έως ότου απολύθηκα από τον στρατό και το έχω ακόμη. Ήταν το πιο ακιβό πράγμα που μου είχαν πάρει και με μεγάλη στέρηση. Θυμάμαι πως έκανε 650 δραχμές στη βιτρίνα του Ωρολογοποιείου στην Ιερά Οδό στο Αιγάλεω πριν τον Εσταυρωμένο. Πρέπει να ήμουν δέκα χρονών εκείνη τη χρονιά. Εκείνα τα δύσκολα χρόνια, που ο πατέρας μου ήταν ολημερίς στη δουλειά, η μητέρα μου με έπαιρνε από το χέρι και πηγαίναμε στην εκκλησία και στην παιδική χαρά, που ήταν εκεί που σήμερα είναι η προτομή του Χρυσοστόμου Σμύρνης. Τώρα που τα αναπολώ όλα αυτά, καταλαβαίνω πως στην εκκλησία έβρισκε παρηγοριά και δύναμη… Θυμάμαι πολλούς από τους ανθρώπους εκείνης της εποχής. Θυμάμαι τον Μαργαρώνη που ήταν φύλακας και κηπουρός μαζί, στην παιδική χαρά, θυμάμαι τον τυροπιτά με τις καυτές τυρόπιτες που τις ζέσταινε επιτόπου αφού η φορητή βιτρίνα του είχε συρτάρι με κάρβουνα. Θυμάμαι τον Μανώλη τον Μέρμηγκα τον νεωκόρο, θυμάμαι πολλούς ιερείς όπως τον παπά Νικόλα, τον παπά Αναστάση, τον παπά Γιώργη, τον παπά Γιώργη Φραγκιαδάκη όταν πρωτοήρθε, τον παπά Σωτήρη, τον παπά Τιμόθεο, τον παπά Φίλιππο, τον παπά Ειρηναίο, και άλλους μετέπειτα… Βέβαια δεν ξεχνώ τον Νικαίας Γεώργιο Παυλίδη και την αγάπη του για τα παιδιά, δεν ξεχνώ τον Πρωτοσύγκελο Παύλο Τσαούσογλου, μετέπειτα Μητροπολίτη Γλυφάδας και την αγάπη του για εμένα, δεν ξεχνώ τον Γεώργιο Λέλη δάσκαλο του κατηχητικού, δεν ξεχνώ ψαλτάδες αηδόνια που υπηρέτησαν τον ναό, και που για όλους αυτούς κάποια στιγμή πρέπει κάτι να προλάβω να γράψω... Μα εκείνη η φιγούρα που έχει μείνει πιστεύω αξέχαστη σε όλα τα παιδιά εκείνης της εποχής είτε είχαν ιδιαίτερη σχέση με την εκκλησία είτε περνούσαν για να ανάψουν ένα κερί τις Κυριακές ή στους Χαιρετισμούς ή την Μεγάλη Εβδομάδα, ήταν ο κουλουράς που έστηνε τον ταμπλά με τα κουλούρια στο πτυσσόμενο καρεκλάκι που πάντα κουβαλούσε μαζί του. Ήταν ο αεικίνητος «Γερούκαλης» όπως τον φωνάζαμε και που για να πω την αλήθεια δεν ξέρω εάν ήταν και το πραγματικό του όνομα. Κουλούρια Θεσσαλονίκης... Γερούκαλης... για περάστε! Παρόλο που δεν ήμασταν τίποτα καλομαθημένοι, ήταν τέτοια η λιγούρα από την εξαντλητική νηστεία που κανένας δεν μπορούσε να αντισταθεί. Συγκινήθηκα όταν πριν λίγα χρόνια είδα την φωτογραφία του στο διαδίκτυο στο φωτογραφικό αρχείο του συμπολίτη μας Γιάννη Ιγγλέση και από τότε έλεγα να γράψω δυο λόγια γι αυτόν. Να που ήρθε η ώρα τώρα τις μέρες του εγκλεισμού μας και της ενδοσκόπησης λόγω κορονοϊού. Εύχομαι να είναι καλά όπου και αν είναι!