Κώστας Χατζής: Μένω σπίτι... και σκέφτομαι...

- Μένω σπίτι γιατί ζωή και υγεία είναι αναντικατάστατα αγαθά. Γιατί γονείς, παππούδες και γιαγιάδες αξίζουν έστω και ώρες ζωής, γιατί Πατρίδα δεν είμαστε μόνο εμείς, αλλά είμαστε σίγουρα και εμείς. Και σκέφτομαι πως ό,τι με καταδυναστεύει εδώ και χρόνια, πρέπει να είμαι ζωντανός, υγιής και δυνατός για να το πολεμήσω. Και να’χω ανθρώπους να πολεμώ για πάρτη τους.

- Μένω σπίτι γιατί ιός προφανώς υπάρχει και εννοείται πως είναι επικίνδυνος. Και σκέφτομαι πως δεν απαγορεύεται να σκέφτομαι. Να σκέφτομαι αν όσα ζω είναι τυχαία ή προγραμματισμένα, αν είναι αφορμές επόμενων, αιτιατά προηγούμενων, αν είναι το έργο ή οι πρόβες του….

- Μένω σπίτι, όπως και εκατομμύρια άλλοι, γιατί ο ιός είναι παγκόσμιος, όπως άλλοι ιοί στο παρελθόν, όπως πολλοί στο μέλλον. Και σκέφτομαι πως μέσα σε αυτή την παγκόσμια κρίση, η ήπειρος που πλήττεται περισσότερο είναι η Ευρώπη, η Δύση, ο….Διαφωτισμός, αυτή στην οποία ορκίζονται οι «πεφωτισμένοι», αυτή που θα όφειλε με τόση γνώση, με τόσα φράγκα, με τόσους «τεχνοκράτες», με τόσο….Διαφωτισμό να έχει τις λιγότερες απώλειες και τις περισσότερες λύσεις. Για να βουλώσει το στόμα ακόμα και σ’ εμάς τους παρίες, που δεν την εκτιμούσαμε τόσο καιρό.

- Μένω σπίτι γιατί κατανοώ την τακτική να μη μετράμε κρούσματα, είτε για εξοικονόμηση πόρων, είτε για την αποφυγή μαζικής αρνητικής ψυχολογίας. Και σκέφτομαι πως δε χρειάζεται να αποδίδω σε παραφροσύνη και σκοταδισμό κάθε διαφορετική τακτική, μόνο και μόνο για να πάρω νούμερο στη σειρά των πραιτωριανών που εξυμνούν την αυθεντία.

- Μένω σπίτι και αποφασίζω συνειδητά για θυσίες και περιστολή κεκτημένων, ώστε να προστατεύσω τους συνανθρώπους μου. Και σκέφτομαι ότι έχω την κρίση να βάλω μόνος μου τις κόκκινες γραμμές, να καταλάβω πότε γίνομαι επικίνδυνος για τους πολλούς και πότε κινδυνεύω να εξανδραποδιστώ. Σίγουρα, πάντως, δεν περιμένω από ελληνόφωνους ψευτοηγήτορες να μου τις χαράξουν. Τους ξέρω χρόνια, τους ζω χρόνια, μελέτησα τις πράξεις τους και μπορώ να διακρίνω αν σκόπευαν στο κοινό καλό ή στον αφανισμό μου ως άτομο, ως έθνος, ως ανθρώπινο πολιτισμό.

- Μένω σπίτι και πειθαρχώ στα μέτρα περιορισμένης κυκλοφορίας. Αλλά όσο πειθαρχώ, πειθαρχώ βάσει του δικού μου αξιακού συστήματος. Και σκέφτομαι ότι δεν έχω καμία εμπιστοσύνη σε αυτούς που μου τα επιβάλλουν. Την έχουν χάσει προ πολλού από τις επανειλημμένες πράξεις προδοσίας τους προς το κοινωνικό σύνολο και το έθνος. Γνωρίζοντας τη σήψη και την υποδούλωσή τους, σκέφτομαι ότι κάθε «δικαιολογημένο» έκτακτο μέτρο θα ήθελαν να μονιμοποιηθεί, αν εξυπηρετούσε τις επιδιώξεις ή τα αφεντικά τους. Όπως επίσης σκέφτομαι ποιός είναι άραγε ο αστυνομικός που θα ζητήσει δήλωση από κάποιον με το επώνυμο Βαρδινογιάννης, Λάτσης, Μαρινάκης, Σαββίδης κλπ, αν έχει μείνει εντός Ελλάδος κανείς με αυτά ή άλλα «τυχαία» επώνυμα.

- Μένω σπίτι γιατί ξέρω ότι έτσι προσφέρω κρεβάτι και ανανπνευστήρα σε κάποιον που το έχει απόλυτη ανάγκη και δίνω ακόμα μία μέρα κερδισμένου χρόνου σε γιατρούς, νοσηλευτές, ερευνητές. Και σκέφτομαι πως τα θαλασσοδάνεια στα ΜΜΕ, τα παράνομα χαράτσια σε διόδια νταβατζήδων, οι επιχορηγήσεις σε χρεωκοπημένα Μέγαρα και ψευτοκουλτούρα, θα μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες σε ΜΕΘ. Κι έτσι, ακόμα κι αν αδυνατούμε να προσφέρουμε στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας στο σύνολο των Ελλήνων, όπως προβλέπει το εν ισχύ Σύνταγμα, θα μπορούσαμε να περιθάλψουμε όλα τα βαριά περιστατικά που δεν ξεπερνούν το 2-3% των πιθανώς νοσούντων.

- Μένω σπίτι γιατί έχω ατομική ευθύνη και φροντίζω για τη σωματική υγιεινή, την αποφυγή συναθροίσεων κλπ. Επικροτώ την ύπαρξη ποινών για όποιον απερίσκεπτο βάζει σε κίνδυνο την υγεία των πολλών. Και σκέφτομαι ότι σε καμία περίπτωση η ατομική μου ευθύνη δε θα αποτελέσει άλλοθι για το υπό κατάρρευση Εθνικό Σύστημα Υγείας. Αναμένοντας τις ποινές για εκείνους που βαρύνονται με την συλλογική, την πολιτική ευθύνη. Για εκείνους που υπέγραφαν και εκτελούν από το 2010 ως σήμερα τις αποφάσεις των μνημονιακών «κυβερνήσεων» κατοχής. Που εσκεμμένα απαξίωσαν ό,τι είχε απομείνει στη δημόσια υγεία. Προς διάσωση εγχώριων και διεθνών τοκογλύφων που συνδέονται και με ιδιωτικά συμφέροντα υγείας. Που αδιαφορούσαν για ευπαθείς και ηλικιωμένους, τους «κοστοβόρους αριθμούς», αλλά ανησυχούσαν για τράπεζες και funds. Εκείνους που καμάρωναν για απολύσεις, που ζήταγαν γκρεμίσματα νοσοκομείων, που μιλούσαν για «γέρους-βαρίδια», που άφησαν καρκινοπαθείς χωρίς φάρμακα, επείγοντα χωρίς γάζες, που δεν έκοψαν χέρια και καριέρες στο φακελάκι, κρατώντας κλειστές πόρτες στους έντιμους.

- Μένω σπίτι γιατί δεν υπάρχουν παντού εχθροί που θέλουν το κακό μου, ούτε είναι άπαντες ενεργούμενα ντόπιας ή παγκόσμιας συνωμοσίας. Και σκέφτομαι πως κατά τον ίδιο τρόπο σκέψης, δεν είναι άπαντες γραφικοί και ψεκασμένοι όσοι αναζητούν την προϊστορία του ιού, όσοι παρατηρούν τις διαμάχες υπερδυνάμεων και συμφερόντων, όσοι ψάχνουν ποιοι θα έχουν όφελος. Εκτός αν «ψεκάστηκαν» επιστημονικά περιοδικά, βιολόγοι, ιστορικοί, διεθνολόγοι, ακόμα και «έγκριτα», συστημικότατα ΜΜΕ, π.χ. ο κραταιός τότε ΔΟΛ που το 2015 έγραφε αυτά: Διεθνές πείραμα δημιουργεί επικίνδυνο ιό εργαστηρίου

- Μένω σπίτι γιατί μου το λένε οι ειδικοί, οι πλατωνικοί «επαΐοντες». Πόσο μάλλον όταν μου το εξηγούν απλά, συνετά και ανθρώπινα, χωρίς οίηση. Και σκέφτομαι ότι κύριο καθήκον τους είναι να σταθμίζουν τα δεδομένα και να συμβουλεύουν τις πολιτικές ηγεσίες. Όχι να χρησιμοποιούνται-είμαι βέβαιος παρά τη θέλησή τους- ως «πρόσωπα της ημέρας» και εκπρόσωποι τύπου, για να περνούν απαρατήρητοι οι γελοίοι, κρυπτόμενοι πολιτικοί. Που βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης από επιχειρηματικά νταραβέρια. Γι’ αυτό και θα κρίνω τους επιστήμονες με επιστημονικά κριτήρια και τους πολιτικούς με πολιτικά, όχι βάσει συμπάθειας, ούτε βάσει αρνητικού ή θετικού προφίλ που μου πλασάρουν κάτι «αλεξιπτωτιστές» δημοσκόποι που έγιναν υπουργοί.

- Μένω σπίτι γιατί καταλαβαίνω ότι δε γίνεται να ληφθούν μεμιάς όλα τα μέτρα σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και ότι υπάρχει ιεράρχηση. Ότι απαιτείται πλήθος ενεργειών, κάποιες θα είναι σωστές και κάποιες λανθασμένες, ουδείς πλήρως ανίκανος και ουδείς τέλειος. Και σκέφτομαι ότι ακόμα και ο πρώτος ή ο πιο άπειρος δε θα περίμενε να απαγορεύσει καθολικά τις τακτικές πτήσεις από εξωτερικό στις 23 Μαρτίου. Εκτός αν φοβόταν την κατάρρευση αεροπορικών εταιρειών κουμπάρων, ημετέρων και των τραπεζών που τις κρατούσαν στην αγορά.

- Μένω σπίτι περήφανος που όλο και περισσότεροι ιεραρχούν ψηλά συλλογικές αξίες όπως αλληλεγγύη, κοινωνική ευθύνη, οικογένεια, Πατρίδα. Παραχωρώντας με αγνότητα ατομικές ελευθερίες για χάρη τους. Και σκέφτομαι πόσο εύκολα επικροτούν τα παραπάνω όσοι μας έλεγαν ότι τα ατομικά δικαιώματα είναι υπεράνω όλων. Όχι οι ελάχιστοι ιδεολόγοι που δικαιούνται να πιστεύουν σε άλλη ιεράρχηση, αλλά οι γνωστοί φιλελέμπουρες, τα τρολάκια του 5ευρου στο twitter, οι ιερείς του πολιτικά ορθού, οι αρθρογράφοι σε υποτιθέμενα «λούμπεν» ή αθλητικά site, οι αιωνίως σιτιζόμενοι από το δημόσιο «φιλελεύθεροι» σύμβουλοι. Όλοι αυτοί που βλέπουν παντού ρατσιστές και φασίστες, αλλά ξαφνικά ουρλιάζουν για περισσότερο κράτος, περισσότερα οριζόντια μέτρα, περισσότερη ανελευθερία. Τι να συνέβη άραγε σε αυτά τα παιδιά ;

- Μένω σπίτι και δέχομαι ότι σε δύσκολες ώρες, μερικοί μπροστινοί υπάλληλοι που κάνουν ότι κυβερνούν, έχουν ατομικές ικανότητες που τους βοηθούν να λειτουργούν με επάρκεια σε κάποιους τομείς. Και σκέφτομαι ότι χωρίς το διαρκές, εμετικό, μπουκωμένο από χρήμα «λιβάνισμα», θα μπορούσαν ευκολότερα να απευθυνθούν, μέσω μιας ιδιότυπης «εκεχειρίας», σε πλατύτερα στρώματα, σε ανιδιοτελείς ανθρώπους που αποδεδειγμένα προκρίνουν το κοινό καλό από τις πολιτικές πεποιθήσεις.

- Μένω σπίτι και αξιολογώ θετικά τους μέσους και κατώτερους κρατικούς υπαλλήλους που παλεύουν να ενημερώσουν και να λειτουργήσουν σε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Αρκεί να μην προβαίνουν σε καταχρήσεις εξουσίας ή σε απαξιωτικές συμπεριφορές προς τον πολίτη. Και σκέφτομαι ότι, ακόμα κι αν είναι ανεπαρκείς, τους προτιμώ από κάτι πονηρούς αξιωματούχους και γενικούς γραμματείς, με μουσαντένια πτυχία και μεταπτυχιακά, που δεν έχουν δουλέψει ούτε μία μέρα στον ιδιωτικό τομέα, αλλά ακόμα και τώρα κάνουν «δουλίτσες» ή ψάχνονται, αναλόγως του Υπουργείου ή του τομέα ευθύνης τους.

- Μένω σπίτι και επιλέγω όσο το δυνατόν περισσότερες πηγές πληροφόρησης, με βάση τη διαχρονική αξιοπιστία τους. Όχι την εγγύτητά τους στα δικά μου πιστεύω για τον ιό. Και σκέφτομαι ότι δε χρειάζεται να βλέπω και να ακούω τα βοθροκάναλα που χαλάνε την ψυχολογία μου, καλλιεργούν εσκεμμένα φόβο και τρομοκρατία, γλείφουν, έρπουν και διδάσκουν την τέχνη του λακέ ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.

- Μένω σπίτι και έχω υπομονή γιατί δούλεψα και δουλεύω στην πραγματική αγορά και γνωρίζω πως ούτε η επάρκεια ούτε οι τιμές μπορούν να διορθωθούν από τη μια μέρα στην άλλη. Και σκέφτομαι ότι η υπομονή μου δοκιμάζεται από τους μαυραγορίτες, την εμφανή κερδοσκοπία μεγάλων «παικτών», το μηδενικό χαμήλωμα τιμών, τις τιμές καυσίμων που παραμένουν στα ύψη- με εντολές καρτέλ;-παρ’ότι το πετρέλαιο έχει κατρακυλήσει. Και αναρωτιέμαι αν οι επιτόπιοι έλεγχοι με πρόστιμα και η διατίμηση βασικών αγαθών κρίνονται πιο ανελεύθερα και δικτατορικά μέτρα από την απαγόρευση κυκλοφορίας.

- Μένω σπίτι και δεν εξάγω τον εκνευρισμό του εγκλεισμού σε υπαλλήλους super market και φαρμακείων, των οποίων οι αντοχές δοκιμάζονται πολλαπλώς σε υπερωριακές, συχνά κακοπληρωμένες εργασίες. Και σκέφτομαι Ποτέ την Κυριακή, γιατί ούτε πριν ούτε τώρα, την έχω ανάγκη για να ψωνίσω.

- Μένω σπίτι και προσεύχομαι κατά μόνας, άλλωστε η συμβατική Εκκλησία με έχει γεμίσει οργή και πίκρα με την πολύχρονη σιωπή και αδράνεια, με τα ξετσίπωτα νταραβέρια των περισσότερων επισκόπων με το βρώμικο χρήμα και τα πουλητάρια της πολιτικής. Και σκέφτομαι πως ο Χριστός είναι παντού, αρκεί να τον ζητήσω. Αλλά ακριβώς επειδή είναι παντού, δε θα με εμποδίσει κανείς από τη δημόσια ομολογία πίστης σε Αυτόν, δε θα σταθεί κανείς ανάμεσα σε μένα και τον ταπεινό παπά ή τον πνευματικό μου, δε θα μου υποδείξει κανείς κινδύνους από μια μυστηριακή ζωή που δεν έζησε, κατά την καθ’ όλα σεβαστή επιλογή του. Πόσο μάλλον όταν ανακαλύπτει κινδύνους σε μια θρησκεία αγάπης, αλλά δεν βρίσκει κανένα κίνδυνο σε θρησκείες με βόμβες, μαστιγώματα και παιδεραστίες.

- Μένω σπίτι και είναι αστείο να παραπονιέμαι, αφού έχω πλήθος ανέσεων και τον πολυπόθητο χρόνο για πράγματα που δεν προλάβαινα. Και σκέφτομαι ότι πρέπει να βρω την ισορροπία ανάμεσα σε αυτά και την αγωνία των δικών μου ανθρώπων, του μέλλει γενέσθαι, της δουλειάς μου που καταστρέφεται. Αλλά δεν υπερβάλλω γιατί υπάρχουν αληθινά τρομοκρατημένοι, οι «επί ξύλου κρεμάμενοι» με μηδενικά ή ελάχιστα εισοδήματα, που έχουν ήδη προσπεράσει το φόβο του ιού γιατί αντιμετωπίζουν το φόβο της ανεργίας και της ανέχειας.

- Μένω σπίτι γιατί όντως ο ιός είναι αόρατος εχθρός και αποφεύγω να τον «συναντήσω» στο δικό του πεδίο μάχης, όπως θα με συμβούλευε και ο Sun Tzu. Και σκέφτομαι πως σε αντίθεση με τον ιό, πλέον δεν είναι καθόλου αόρατοι όσοι άφησαν τις κοινωνίες απροστάτευτες. Όσοι ακόμα και σε στιγμές κρίσης χωρίζουν ανθρώπους και λαούς σε πατρίκιους και πληβείους. Αυτοί οι εχθροί πρέπει να νικηθούν, καθημερινά, με τη στάση ζωής μας, με την παραμικρή ικμάδα δύναμης, ακόμα κι αν μοιάζουν ανίκητοι. Με τακτικές αιφνιδιασμού λέει ο Sun Tzu, ώστε να μη γνωρίζουν που θα χτυπήσουμε και να σπαταλούν δυνάμεις.

- Μένω σπίτι και ακούω με προσοχή να με προειδοποιούν ότι ακόμα κι όταν τελειώσει όλο αυτό, θα κληθώ να «χτίσω σε ερείπια». Έχουν δίκιο, γιατί η οικονομική ζημιά είναι ανυπολόγιστη. Και σκέφτομαι πως οφείλουμε να βρούμε τη δύναμη να σηκώσουμε την «αξίνα». Αρκεί να σηκώσουμε μαζί και τον «πέλεκυ» της δικαιοσύνης.

- Μένω σπίτι και συνειδητοποιώ ότι ο κόσμος δε θα είναι ποτέ πια ο ίδιος. Και σκέφτομαι ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αρκεί στην επανεκκίνηση να μην επικρατήσουν αυτοί που μας έφεραν ως εδώ, τα όρνια του φόβου και της παγκοσμιοποίησης που μας μετέτρεψαν σε αριθμούς και στατιστική. Σε αυτή τη μάχη πρέπει να παρουσιαστούμε όσοι ζωντανοί. Κι αν είναι να πέσουμε, δε θα πέσουμε αμαχητί.

Ναι, μένουμε σπίτι. Αλλά παραμένουμε σκεπτόμενοι, όχι παθητικοί. Και μένουμε δυνατοί και αισιόδοξοι.

Η Παναγία να μας βοηθά και οι ήρωες του ’21 να μας εμψυχώνουν.

Σελδζούκοι ροπαλοφόροι καραδοκούν.

Χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν.

Σκυλοκοίτες και νεκρόσιτοι κι ερεβομανείς

κοπροκρατούν το μέλλον.

Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί,

όπου και να θολώνει ο νους σας,

μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό

και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

Ο Κώστας Χατζής διεκδίκησε ανεπιτυχώς τον Απρίλιο του 2010 την ηγεσία της ΟΝΝΕΔ. 
Οι μετέπειτα εξελίξεις στην οργάνωση δικαίωσαν τον ίδιο και στιγμάτισαν όσους παρασκηνιακά απέτρεψαν την εκλογή του.