επι-δεξιος (ψάλτης): Στη Μονή Αγίου Γεωργίου Αλτομιρών της Μάνης!

Η μονή του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται στους προβούνους του Ταϋγέτου, πάνω από τα Σωτηριάνικα, μερικά μόνο χιλιόμετρα πριν από του οικισμό των Αλτομιρών. Τα Αλτομιρά είναι ένα ορεινό χωριό που το χειμώνα είναι ακατοίκητο, αφού οι κάτοικοι κατεβαίνουν στα χωριά Κάμπος, Μεγάλη Μαντίνεια και Σωτηριάνικα. Το καλοκαίρι μένουν ορισμένοι κτηνοτρόφοι και κάποιοι παραθεριστές, ενώ διοργανώνονται πανηγύρια για να συγκεντρώνεται ο κόσμος. Το χωριό είναι γνωστό στους οικοπεριηγητές για το λιθόστρωτο μονοπάτι Μπίλιοβο που κατασκευάστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και συνέδεε το χωριό με τα πεδινά χωριά της περιοχής. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, η περιοχή οφείλει το όνομά της σε κάποιο ληστή ή φυγάδα που ονομαζόταν Αλτόμορος και είχε καταφύγει στην περιοχή. Το ορεινό έδαφος αποτελούσε καταφύγιο των κλεφτών επί Τουρκοκρατίας και ανήκε στην καπετανία και εξαρχία της Ζαρνάτας! Τα Αλτομιρά έχουν παλιά πέτρινα σπίτια, εξαίρετα δείγματα της Μανιάτικης αρχιτεκτονικής, εκ των οποίων αρκετά έχουν αναπαλαιωθεί. Το 1999 κηρύχθηκε διατηρητέος οικισμός από το Υπουργείο Πολιτισμού. Κεντρικός ναός του χωριού είναι ο Άγιος Αθανάσιος, κτισμένος περίπου το 1865. Στα Αλτομιρά ανήκει και το μεταβυζαντινό μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου το οποίο σας παρουσιάζουμε σήμερα. Το συγκρότημα της μονής και κυρίως ο χώρος δυτικά και βόρεια του Καθολικού έχει αλλοιωθεί τα τελευταία χρόνια από πολύ κακής αισθητικής επεμβάσεις. Το Καθολικό ανήκει στον τύπο των μονόχωρων καμαροσκέπαστων ναών με μία τρίπλευρή αψίδα Ιερού Βήματος, χτισμένη κατά το πλινθοπερίκλειστο σύστημα δομής. Παρόλο που η τοιχοποιία της αψίδας θυμίζει ανάλογες κατασκευές των βυζαντινών χρόνων, οι λεπτομέρειες στον τρόπο κατασκευής του παραθύρου της υποδεικνύουν οψιμότερη χρονολόγηση για το κτίσμα, μάλλον στα πρώιμα χρόνια της τουρκοκρατίας. Το συγκρότημα παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον και χρήζει περαιτέρω διερεύνησης. Στο χώρο του ναού φυλασσόταν μαρμάρινος οκταγωνικός κιονίσκος τέμπλου με συμφυές κιονόκρανο, πανομοιότυπος ως προς το διάκοσμο και τις τεχνικές λάξευσης με μανιάτικα γλυπτά του 12ου αιώνα. Ο κιονίσκος μεταφέρθηκε πριν από μερικά χρόνια στην αποθήκη της 26ης ΕΒA προκειμένου να συντηρηθεί και να περιληφθεί στην έκθεση του Αρχαιολογικού Μουσείου Μεσσηνίας. Μαρμάρινος πεσσίσκος μέσο βυζαντινών χρόνων έχει εντοιχιστεί στην πρόσοψη της βόρειας πτέρυγας της μονής.