Η "Λουκάντα" στη Μάδαινα της Μεσσηνίας!!!!

ΛΟΥΚΑΝΤΑ

Ένα λαογραφικό αφήγημα από την καθηγήτρια και συγγραφέα κ. Σμαραγδή Κουτσοπέτρου!

Σε απόσταση από το χωριό μου περί τα 2 με 3 χιλιόμετρα βρίσκεται ένα δασύλλιο, άλσος φυσικό με πυκνή βλάστηση, κυρίως κυπαρίσσια, που λέγεται «Λουκάντα»!

Πριν ανοίξει ο δρόμος που πηγαίνει ευθεία για Λυκότραφο, στο βάθος δεξιά, κοντά στη Μάδενα, και αριστερά στα 3 χιλιόμετρα, που πηγαίνει για Μυσερλί, βρισκόταν ενωμένη παλιά και όχι χωρισμένη στη μέση όπως τώρα η «Λουκάντα»!

Το Μυσερλί σήμερα λέγεται Μυρτοποταμιά. Το 1965, 10 χρονών τότε, βρέθηκα να γυρίζω από τη Μυρτοποταμιά μέσω στενού χωμάτινου δρομίσκου στο χωριό μου 3 η ώρα το πρωί, περπατώντας το μονοπάτι της Λουκάντα, για να βγούμε στο μονοπάτι χαμηλά στη Μάδενα και να φθάσουμε στου Τζώρι.

Την άφησα πίσω μου και αριστερά μου στο βάθος... Γυρίζαμε εγώ, ο πατέρας μου, η μάνα μου και η Βάσω, η κόρη της θεια-Νίκαινας της Μητσέα!

Είχαμε πάει στου Μυσερλί στο γάμο του πρώτου ξάδελφου της μάνας μου!

Το χώμα σηκωνότανε σύννεφο, ο δρόμος είχε μικρές και μεγαλύτερες πέτρες. Περπατούσα και εγώ με κάτι πεδιλάκια που χώνονταν μέσα στο κοκκινόχωμα. Μας φώτιζε η φεγγαράδα... Όταν φθάσαμε στη Λουκάντα σκοτάδια, θεοσκότεινα, δεν βλέπαμε τη μύτη μας...

Η μάνα μου φώναξε: «Κώστα, πάρε το κορίτσι μπορ μπόλια να περάσουμε γρήγορα, πριν αρχίσουν οι Νεράιδες να πετάνε πέτρες». Φοβήθηκα... Ο πατέρας μου με πήρε στους ώμους του, κρέμασε τα ποδαράκια μου μπροστά του και έδωσε στη μάνα μου τα πέδιλα μου. Εκείνη με τη Βάσω είχαν βγάλει τα παπούτσια τους και βαρούσανε τα πόδια τους στο κεφάλι τους, για να φύγουν γρήγορα...

Ο πατέρας μου χωρίς να βλέπω τίποτα μου έλεγε: «Βλέπεις, Λούλα μου, τα κυπαρίσσια; Είναι εκατοντάδες… Όλες οι σκεπές στα σπίτια του χωριού μας, αλλά και στα γύρω χωριά, έχουν φτιαχτεί με κυπαρίσσια απ' εδώ. Και στο δικό μας σπίτι απ' εδώ κόψαμε τα κυπαρίσσια... Το Δημοτικό σχολείο του χωριού με κυπαρίσσια απ' εδώ φτιάχτηκε. Επειδή το Κυπαρίσσι είναι πένθιμο δένδρο και φυτρώνει σε νεκροταφεία, γιατί λένε, ότι με τον παχύ του ίσκιο δροσίζονται και αναπαύονται οι ψυχές, γι' αυτό η μάνα σου μιλάει για νεράιδες και φαντάσματα, μη φοβάσαι παιδί μου!»

Εγώ σφίχτηκα στο λαιμό του και έκλεισα τα μάτια μου. Στις 4 η ώρα ξημερώματα Δευτέρας Ιούλιο μήνα, βουτηγμένοι στο χώμα, φτάσαμε στο χωριό. Το πώς πλυθήκαμε και κοιμηθήκαμε, είναι μια άλλη ιστορία, πονεμένη… αλλά με τη δική της χάρη!

Όταν έγινα φοιτήτρια έψαξα να βρω την ερμηνεία της λέξης «Λουκάντα» και τη βρήκα! Προέρχεται από το αρσενικό όνομα β' κλίσης της Λατινικής γλώσσας lucus -i, που σημαίνει ιερόν δάσος, άλσος, άλσος με πυκνή σκιώδη βλάστηση, δρυμός ή δρυμών. Από εκεί εξελληνίστηκε σε Ελληνικό θηλυκό όνομα «Λουκάντα».

Πόση πηγαία σοφία κρύβει ο λαός μας; Αυτή είναι η ιστορία της «Λουκάντα», που σήμερα είναι κομμένη στη μέση λόγω του ασφαλτόδρομου που έχει ανοιχτεί. Ενώνει μεταξύ τους τα χωριά Λυκότραφο, Μάδενα και Μυρτοποταμιά. Βέβαια δεν υπάρχουν ούτε νεράιδες ούτε δράκοι... Δεν επιτρέπεται όμως τώρα πλέον η υλοτομία!