Παρουσία της πνευματικής και πολιτικής ελίτ η παρουσίαση του βιβλίου του Θ. Π. Λιανού!

Σε ένα κατάμεστο ακροατήριο αποτελούμενο από επιστήμονες, ανθρώπους του πνεύματος, της τέχνης, της πολιτικής, της τοπικής αυτοδιοίκησης και της εκκλησίας, παρουσιάσθηκε σήμερα το απόγευμα στο αμφιθέατρο του 2ου Γυμνασίου της Αγίας Παρασκευής το νέο βιβλίο του Θεόδωρου Π. Λιανού με τίτλο «Ευημερία χωρίς Ανάπτυξη».

Με τις υψηλού επιπέδου τοποθετήσεις του Δημάρχου Αγίας Παρασκευής Ιωάννη Σταθόπουλου, του Καθηγητή ΕΚΠΑ, πρ. Πρύτανη, πρ. Υπουργού Θεοδόση Πελεγρίνη, του Καθηγητή ΟΠΑ, Βουλευτή, πρ. Υπουργού Χρήστου Σταϊκούρα, του Καθηγητή ΟΠΑ, πρ. Υπουργού Γεώργιου Ζανιά, του Μαθηματικού - Συγγραφέα και υπ. Βουλευτή Μεσσηνίας Δημήτριου Φωτόπουλου, του Γεώργιου Δαρδανού των εκδόσεων Goutenberg, καθώς και του συγγραφέα Θεόδωρου Λιανού, το ακροατήριο παρέμεινε προσηλωμένο και βαθιά προβληματισμένο ώς το τέλος, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που ζήτησαν και είχαν τον λόγο με εξίσου βαθυστόχαστες και τεκμηριωμένες τοποθετήσεις.

Πολλοί οι Μεσσήνιοι στην αποψινή εκδήλωση, μιας και ο Θ. Λιανός κατάγεται από τη Μεσσήνη. Διακρίναμε τον Ιατρό Μιχάλη Γαβρά και τον Τραγουδιστή Γιάννη Θωμόπουλο, από τον "Πάμισο" τη Βάσω Μπάρκα και τον Κώστα Τσεφαλά, τον Δημήτρη Μανιατάκη από την Κορώνη, οικονομολόγο, επιχειρηματία, Επίτιµο Διδάκτωρα του Πανεπιστημίου Kingston της Αγγλίας, αλλά και πολλούς πολιτικούς όπως τον Βουλευτή Λακωνίας και πρ. Αναπληρωτή Υπουργό Υγείας Λεωνίδα Γρηγοράκο, τον Οικολόγο Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργο Δημαρά, την Χαρούλα Καφαντάρη Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Β' Αθήνας, τον Νίκο Χριστοδουλάκη πρ. Υπουργό, Καθηγητή Οικονομικής Ανάλυσης στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών του ΟΠΑ, τον Μιχάλη Καρχιμάκη πρ. Υφυπουργό, τον Παναγιώτη Βαβουγιό πρόεδρο της πανελλήνιας ομοσπονδίας δημοσίων υπαλλήλων, τον Γεράσιμο Βλάχο από τον Δήμο Αγίας Παρασκευής και πολλούς άλλους.

Φωτογραφίες από την αποψινή εκδήλωση εδώ!

Κριτική του ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ μαθηματικού, συγγραφέα.

ΑΡΧΙΚΑ ο συγγραφέας ταυτίζει την υπόθεση πλούτος μιας χώρας με το φυσικό, υλικό και ανθρώπινο κεφάλαιο της, την τεχνολογία της, καθώς και το θεσμικό της πλαίσιο, αυτό που σήμερα επικρατεί ως «μεταρρυθμίσεις», πάντοτε όμως προαγγέλλοντας τον αναγνώστη για τα όρια αυτού του πλουτισμού, αναδεικνύοντας την σπάνιν των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη μας, θέτοντας μας εγκαίρως ενώπιον των ευθυνών μας για την ασφάλεια τη δική μας καθώς και των μελλοντικών γενεών.

Γι’ αυτό αμέσως αντιδιαστέλλει με έντονο ύφος τις ανάγκες μας από τις άκρατες επιθυμίες μας της υπερκατανάλωσης και της σπατάλης, αναζητώντας τη χρυσή τομή μεταξύ τους. Σύντομα μας προδιαθέτει για το αυτονόητο, ότι δηλαδή η αύξηση της κατανάλωσης είναι άμεση συνάρτηση της ραγδαίας αύξησης του πληθυσμού κυρίως τα τελευταία 60 χρόνια, το οποίο συνδέει με την ειρήνη που επικρατεί στη Γη.

ΣΤΑΧΥΟΛΟΓΩΝΤΑΣ στοιχεία από τον ενδεικτικό πίνακα του βιβλίου, οι κάτοικοι του πλανήτη διπλασιάστηκαν σε διάστημα ενός αιώνα, από το 1850 έως το 1950, ήτοι από 1,24 δις έφθασαν στα 2,5, ενώ τα επόμενα 65 έτη δηλαδή το 2015 περίπου τριπλασιάσθηκαν, σκαρφαλώνοντας στα 7,4 δις.

ΜΙΑ ΜΕΛΕΤΗ των Ηνωμένων Εθνών προβλέπει ότι μέχρι το 2050 ο πληθυσμός θα αυξηθεί σε 9,6 δισεκατομμύρια και μέχρι το τέλος του αιώνα θα πλησιάσει τα 11.

Χαρακτηρίζοντας την περίοδο από το 1945 μέχρι το 1973 (την πρώτη πετρελαϊκή κρίση) κατά την οποία η ανάπτυξη (δηλαδή η αύξηση του πραγματικού παγκόσμιου προϊόντος) κυμαινόταν κατά μέσον όρο περίπου στο 6%, υπερβαίνοντας κατά πολύ την ετήσια αύξηση του πληθυσμού, η οποία εκινήτο σταθερά γύρω στο 2%, ως «χρυσή περίοδο του καπιταλισμού».

ΚΡΟΥΕΙ ΟΜΩΣ τον κώδωνα του κινδύνου διότι την τελευταία 15ετία μπορεί να μειώνεται ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού γύρω στο 1,2%, η ανάπτυξη έχει υποδιπλασιασθεί.

Στη συνέχεια αναδεικνύει τη σχέση ανάμεσα στο οικολογικό αποτύπωμα (την ποσότητα βιολογικής ικανότητας του πλανήτη που απαιτείται για τις δραστηριότητες του πληθυσμού), και τη βιοϊκανότητα (την ικανότητα του πλανήτη να προσφέρει πόρους για παραγωγή προϊόντων), που τις δεκαετίες του 1960 και του 70 ήσαν σχεδόν ισότιμες, την τελευταία δεκαετία το αποτύπωμα είναι μιάμιση φορά μεγαλύτερο από τη βιοϊκανότητα, δηλαδή από αυτά που δύναται να μας προσφέρει η Γη, και αυτό αποτελεί σήμα κινδύνου για τα επερχόμενα χρόνια.

ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ του συγγραφέα στην κατά το Αριστοτέλη ευδαιμονία (ευτυχία), όπως και του Μπέρτραντ Ράσελ, του Επίκτητου, αλλά και πολλών άλλων παρεμβάσεων το βιβλίο αποκτά και ενδιαφέροντα αισθητικά χαρακτηριστικά πρόζας.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ μια πολύ κατατοπιστική μελέτη, η οποία με κριτήριο την έκταση γης κάθε χώρας που μπορεί να της προσφέρει αγροτική παραγωγή, από τις 53 πληθυσμιακά προπορευόμενες χώρες (53η η Ελλάδα), μόνον σε 8 χώρες τους επιτρέπεται να αυξήσουν τον πληθυσμό τους, και τις αναφέρω επιγραμματικά, ΗΠΑ, Ρωσία, Ουκρανία, Αργεντινή (παρότι χρεοκοπημένη και δέσμια του ΔΝΤ), Σουδάν, και βεβαίως ο Καναδάς και η Αυστραλία (εξ ου και οι μετανάστες μας), αλλά και το Σουδάν.

ΑΝΑΦΕΡΩ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ότι η Αυστραλία με σημερινό πληθυσμό 22 εκατομμύρια, «δικαιούται» να τον αυξήσει κατά 64, ήτοι δύναται να διαθρέψει 86 εκ. Αντιθέτως η Κίνα και οι Ινδίες οφείλουν να μειώσουν τον πληθυσμό τους κατά 1 δισεκατομμύριο και 800 χιλιάδες αντίστοιχα. Η χώρα μας η Ελλάδα με σημερινό πληθυσμό 11 εκατ. πρέπει να αναζητήσει τρόπους να εξαλείψει ή να αφανίσει μόλις 4 εκατομμύρια, ώστε να διαβιούν αξιοπρεπώς τα εναπομείναντα 7.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ την πρόταση για βιώσιμη ανάπτυξη παραπλανητική και ως το θεώρημα του αδύνατου, γιατί είναι μάταιο και καταστροφικό να προσπαθούμε να υπερβούμε τις δυνατότητες της φύσης, τις οποίες έχουμε ήδη εξαντλήσει. Έτσι θα μεταβούμε στην επιθυμητή «βιώσιμη ευημερία».

Ως έγκριτος οικονομολόγος ο Θόδωρος Λιανός ισχυρίζεται ότι για την ευημερία δεν χρειάζεται ανάπτυξη, αρκεί η κοινωνία να επιτύχει το μέγιστο κατά κεφαλήν προϊόν, αλλά και πολιτικές σταθεροποίησης της οικονομίας και δίκαιης διανομής του εισοδήματος, καθώς και πολιτικές προώθησης των επιστημών και της τεχνολογίας. Και αυτή του την πρόταση τη βρίσκω και εξόχως προοδευτική.

ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ, η τελική πρόταση του συγγραφέα για τη σταθεροποίηση του πληθυσμού είναι ο αριθμός των παιδιών ανά γυναίκα να είναι 2,1.

Όσον αφορά το σχέδιο μείωσης του παγκόσμιου πληθυσμού προτείνει ενάμισι παιδί ανά οικογένεια, δηλαδή κάθε ζευγάρι που νομιμοποιεί τη συμβίωσή του με γάμο (θρησκευτικό ή πολιτικό) ή με συμβόλαιο να λαμβάνει τρεις τίτλους που ο καθένας δίνει στο ζευγάρι το δικαίωμα τεκνοποίησης για μισό παιδί, και κάθε τίτλος μπορεί να πουληθεί στην ελεύθερη αγορά σε τιμή που θα είναι αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης μεταξύ του πωλητή και του αγοραστή.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ ισχυρίζεται ότι έχουμε δυο επιλογές, ή το κέρας της Αμάλθειας ή τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα.