Με τέτοια ζέστη χαλάλι το 23%

Φάτε, γλείψτε, χωρίς ενοχές...

Απρόσμενο κουδούνισμα στο κινητό τηλέφωνο...

Η ώρα πέντε παρά δέκα. Το μεσημέρι. Ό,τι πρέπει ώρα, για να σε πάρουν τηλέφωνο στο κινητό να σου πουν ότι η θεία Μαριγούλα απεδήμησε εις Κύριον, ότι ο σατανισμένος γάτος σου μην αντέχοντας την αθηναϊκή ζέστα αποφάσισε να αυτοκτονήσει φουντάροντας από τον τέταρτο ή ότι τέλος πάντων μια μαύρη μέρα σου επεφύλαξε για σήμερα η Μοίρα... Κι όμως όχι! Ήταν απλώς η vodafone.

Παναγιώτης

Μνήμη με πετάλια

Λίγες είναι οι μνήμες μου από την παιδική μου ηλικία και οι πιο πολλές με τον καιρό ξεθωριάζουν. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ τότε που μικρό παιδί ακόμη εγώ πήγαινα με τ’ αδέρφια και τον πατέρα μου - πάντοτε μπροστά για να μας καθοδηγεί - μεγάλες βόλτες ατελείωτες με τα ποδήλατα. Γυρνούσαμε άκοπα - θυμάμαι - σε όλο το χωριό, περνούσαμε από χωράφια και κτήματα και τη θάλασσα, λογαριάζαμε ανηφόρες και κατηφόρες για ευθείες, μαζεύαμε φραγκόσυκα - ο μπαμπάς δηλαδή, γιατί εμείς με την καλοκαιρινή ξυπολησιά μας μόνο αγκάθια πατούσαμε, τα οποία και έπρεπε μετά να μας αφαιρέσει ένα προς ένα -, όλο και κάποιο ζωάκι αδέσποτο βρίσκαμε και βοηθούσαμε και στο τέλος καταλήγαμε πάντοτε στο καφενείο του χωριού, για ν’ απολαύσουμε τον ίσκιο των δέντρων και να σβήσουμε τη δίψα μας με μια παγωμένη βυσσινάδα. Σήμερα, λίγο πριν διαβώ το κατώφλι της ενηλικίωσής μου και ως επιτομή της αγυμνασιάς, πήρα το ποδήλατο του πατέρα μου πια, για να πάω μέχρι τη θάλασσα. Και ποιο το αποτέλεσμα; Ξεθεώθηκα στις ανηφόρες - εχάθη η παιδική ομαλότητα που δεν γνώριζε μπρος στον δρόμο της ανωμαλίες -, το κωλί μου υποφέρει, μιας και είχε λησμονήσει τι πάει να πει καθισιό πάνω στη σέλα, πέρασε ώρα για να αισθανθώ ξανά τα πόδια μου ως αναπόσπαστο μέρος του σώματος μου… Ζώο δεν συνάντησα παρά μόνον εμένα που σαν ζώον που είμαι έσερνα το ποδήλατο περπατώντας - φορώντας παντόφλες σημειωτέον - όταν είχα φτάσει πια στο αμήν… Αντιπαρέρχομαι τα φραγκόσυκα και αντικαθιστώ το αλλοτινό «γυρνούσαμε άκοπα» με «γύρισα κατάκοπα». Επίσης, αντικαθιστώ το «ατελείωτες βόλτες» με το «προσευχόμουν στο Τετελεσμένο να δώσει ένα τέλος στο μαρτύριό μου». Βέβαια, κάτι άλλο είναι αυτό που με τρώει αυτή τη στιγμή και με ώθησε να τα γράψω όλα αυτά… Το καφενείο έκλεισε και δεν έμεινε τίποτε πια να ξεδιψάσει την ακόρεστη επιθυμία μου να μπορούσα να γύριζα - έτσι απλά - πίσω τον χρόνο και μικρό παιδί πάλι να πασχίζω να γυρνώ με τα ποδαράκια μου όσο πιο γρήγορα μπορώ το πετάλι του ποδηλάτου σχίζοντας στα δύο τον άνεμο…

Παναγιώτης

"Της αυλής τα γιασεμιά"

Ζεστό μεσημέρι καλοκαιριού και κάθομαι στο μπαλκόνι. Τα γιασεμιά της αυλής έχουν στυλώσει επάνω μου ένα βλέμμα γεμάτο παράπονο. Προσποιούμαι πως δεν έχω αντιληφθεί την αλλόκοτη αυτή συμπεριφορά τους, προσπαθώ να τ’ αγνοήσω συνεχίζοντας να γράφω απερίσπαστος στον υπολογιστή. Θερμό αεράκι ξάφνου σηκώνεται και φέρνει αβέρτα ανάσες γιασεμιών στην όσφρησή μου, μέχρις ότου να κατακλυστεί το είναι μου ολόκληρο από το μελαγχολικό τους άρωμα. Έχουν ανθίσει εδώ και καιρό και προσμένουν μάταια ένα ακόμη θέρος τη νεκρή σκιά της γιαγιάς με δροσερό νερό να τα ποτίσει. Κοιτάζω ξανά τα γιασεμιά σαν να τους απαντώ: κι εγώ τι φταίω; Κλείνω τα μάτια. Σαν θεός κι εγώ στον παράλογο κόσμο μου, στον κόσμο των αναμνήσεών μου, ανασταίνω τη μακρόχρονη απουσία της γιαγιάς, της φορώ το πελώριο - για τα τότε παιδικά μου μάτια - ψάθινο καπέλο της (παρατημένο τώρα πάνω στη ζυγαριά της αποθήκης, λες και είναι ποτέ δυνατό να υπολογιστεί της απουσίας το αστάθμητο βάρος) και μαζί προχωρούμε προς την αυλή. Και τότε είναι που την παρατηρώ - σαν θεός και πάλι από ψηλά, που δεν επεμβαίνει, δεν παρηγορεί - με το ‘να χέρι τα γιασεμιά να καταβρέχει αφαιρώντας το παράπονο και τη μελαγχολία τους και με τ’ άλλο χέρι να χαϊδεύει ένα μικρό αγόρι που κρέμεται απ’ τα φουστάνια της κι όλο το αφηρημένο παράπονο και τη μελαγχολία στην ψυχή του να προσθέτει.

Παναγιώτης

Ντυθείτε όσο πιο ελαφριά μπορείτε!!!

Καύσωνας ενόψει!!!

Θερινές σ-καταδύσεις...

Τι πιο ρομαντικό από το να είσαι για ηλιοβασιλεματινό μπάνιο στη θάλασσα, ν' αναγεννιέσαι απ' τους αφρούς των κυμάτων, να τραγουδάς αμέριμνα και δυνατά (ώστε να έχεις εξασφαλισμένο πως δεν θα τολμήσουν να σε πλησιάσουν τα θαλάσσια κήτη - c'est-à-dire τα ψάρια) και ξάφνου μεσ' από τα κύματα να ξεπροβάλλει ούτε Φεγγαροντυμένη, ούτε νεράιδα, ούτε ο θεός Ποσειδώνας, αλλά ένα άκρως αντιποιητικό σκατό. Ας με σκοτώσει κάποιος.

Παναγιώτης

Πλήθος προσκυνητών στην Αγία Παρασκευή στο Δάσος Χαϊδαρίου!!!

Πλήθος προσκυνητών και σήμερα έως αυτή την ώρα στην Αγία Παρασκευή στο Δάσος Χαϊδαρίου!
Νωρίτερα έγινε η λιτανεία της Εικόνας στους κεντρικούς δρόμους της συνοικίας! 
Περισσότερες φωτογραφίες από το εορταστικό διήμερο εδώ! 

Εορτάζει η Αγία Παρασκευή στο Δάσος Χαϊδαρίου!!!

Πλήθη πιστών παρά την αφόρητη ζέστη που επικρατούσε κατέκλυσαν απόψε το Ναό της Αγίας Παρασκευής στο Δάσος Χαϊδαρίου για να προσκυνήσουν την Ιερή Εικόνα της Αγίας.

Με Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, λαμπρότητα και κατάνυξη πραγματοποιήθηκε ο Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός και η Αρτοκλασία, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νικαίας κ. Αλεξίου, που για άλλη μια φορά ο λόγος του συνεπήρε το Χριστεπώνυμο πλήθος.

Παρόντες στον Εσπερινό της παραμονής ήταν ο Δήμαρχος Μιχάλης Σελέκος, η Αντιπρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Ειρήνη Λυμπουσάκη, οι Αντιδήμαρχοι Δαουάχερ Ναουάφ και Χουδελούδης Μόσχος, ο Ανδρέας Μποζίκας επικεφαλής της παράταξης "Πάμε να ΕΝΩΣΟΥΜΕ το Χαϊδάρι", η Αγγελική Γκανά – Ρηγάκη από την παράταξη "Όραμα Δημιουργίας" και ο Δημοτικός Σύμβουλος Βορρέας Κωνσταντίνος.

Μετά το πέρας του Εσπερινού ακολούθησε δεξίωση στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Ναού, ενώ με την ευκαιρία που μας δόθηκε φωτογραφήσαμε και το παρεκκλήσιο του Αγίου Φανουρίου στο διπλανό χώρο.

Τα τελευταία 6 χρόνια με την αγάπη και τη συμβολή των πιστών, την καθοδήγηση του προϊσταμένου του Ναού π. Θεοχάρη Σούλη και τη συμπαράσταση του εκκλησιαστικού Συμβουλίου, παρά την οικονομική δυσπραγία, ολοκληρώθηκαν στην Αγία Παρασκευή μια σειρά από έργα, σημαντικότερα των οποίων ήταν η κατασκευή της αίθουσας εκδηλώσεων και του Παρεκκλησίου του Αγίου Φανουρίου.

Αύριο το πρωί θα πραγματοποιηθεί Αρχιερατική Θεία Λειτουργία και το απόγευμα μετά τον Εσπερινό θα ακολουθήσει η λιτάνευση της Εικόνας στους κεντρικούς δρόμους του Δάσους Χαϊδαρίου.

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ!

Ξήλωσε ένα σιντριβάνι και φύτεψε έναν πλάτανο... Μπορείς!!!

Καλά είναι τα σιντριβάνια, οι πισίνες και οι καταρράκτες, αλλά για τα πολυτελή ξενοδοχεία και τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα που φροντίζουν την καθαριότητα και την ορθή λειτουργία τους…

Γιατί όπως λέει και η παροιμία, τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους... 

Οι Δήμοι και οι κοινότητες δεν είναι σε θέση να τα λειτουργούν σωστά, ποτέ δεν ήταν και σε όσα ανέλαβαν τη συντήρηση και τη λειτουργία ιδιώτες που έχουν επιχειρήσεις στους χώρους αυτούς, σώθηκαν τα προσχήματα…

Πεταμένα λεφτά…

Δείτε το σιντριβάνι στην Παναγίτσα, δείτε το σιντριβάνι στην Πλατεία Ηρώων, δείτε το σιντριβάνι στον πεζόδρομο της Καραϊσκάκη μπροστά στην cutty sark που δεν μακροημέρευσε, δείτε τις λίμνες στο Αίθριο και τώρα το σιντριβάνι στην Πλατεία του Δάσους…

Ήταν η εποχή της μεγαλομανίας και της επιδειξιομανίας μας, η εποχή του να κάνουμε έργα με πολύ μπετό και σίδερο, έργα που άξιζαν τον κόπο για τους εργολάβους…

Όμως η πρασινίλα στο νερό, η μπόχα και ο βούρκος δεν αντέχονται, κι έτσι, από σιντριβάνια, μετά τη διακοπή της λειτουργίας τους μετατρέπονται σε μνημεία αμετροέπειας…

Το πιο απλό είναι το πιο διαχρονικό και το πιο καλό. Δείτε την Πλατεία του Αγίου Ανδρέα στη συνοικία του Ελαιώνα με τα πλατάνια που φύτεψε και φροντίζει ο π. Βλάσσης. Απλώς, υπέροχα!!!

Και όταν πριν λίγα χρόνια η τότε Αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών Ελένη Καμπόλη ζήτησε τη γνώμη μου για τη νέα Πλατεία Δημαρχείου, της είχα πει, φύτεψε ελιές, ελαιώνας ήταν κάποτε εδώ και δεν θα κοστίσουν και πολλά…

Ακούω πως στη θέση του σιντριβανιού στο Δάσος, καταμεσής της πλατείας θα φυτέψουν έναν πλάτανο…

Συμφωνώ απόλυτα και αν τον φροντίσουν, θα απολαμβάνουμε τη δροσιά του τα επόμενα καλοκαίρια …

Όσο για τους δύσπιστους, μια επίσκεψη στον Άγιο Ανδρέα θα τους πείσει…

Κουίζ

 

"ΕΡΩΣ ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΣΑΝ", Αύγουστος Κορτώ, Εκδόσεις Πατάκη

Ένας λόγος που μου αρέσει το καλοκαίρι είναι επειδή έχω χρόνο. Για το οτιδήποτε. Και φυσικά, για να διαβάζω ό,τι εγώ θέλω και όχι ό,τι πρέπει - κάτι που λόγω πανελληνίων πολύ μου είχε λείψει. Εξάλλου, το διάβασμα σε βγάζει μεταξύ άλλων και από μια πολύ δύσκολη θέση, γιατί άντε να βρεις τώρα εις το σταματημένον στην εποχή του λίθου χωρίον μου φαρμακείο για ψυχοτρόπα... Το "Έρως ανίκατε μάσαν" είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει εδώ και πάρα πάρα πάρα πολύ καιρό. Και το αγάπησα για κείνο το χαμόγελο - που ουκ ολίγες φορές εξελίχθηκε σε γέλιο νευρικό - που ήταν σχηματισμένο στα χείλη μου καθ' όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης. Μη φανταστείτε... δυο μέρες μόνο, όπως λέει κι ένα αγαπημένο μου τραγούδι. Το αγάπησα, γιατί αυτό το βιβλίο είναι μια απτή απόδειξη πως η Λογοτεχνία μας ακόμη ζει - και πότε έπαψε άλλωστε; -, προοδεύει και εμπλουτίζεται με στολίδια σαν κι αυτό. Και τα γράφω αυτά έχοντας διαβάσει και λίγα (αν αναλογιστούμε πόσο πολλά είναι) βιβλία που συγκαταλέγονται στη λεγόμενη και θεωρούμενη πια κλασική λογοτεχνία. Βέβαια, αγάπησα αυτό το βιβλίο και για έναν άλλον λόγο, πιο βαθύ, πιο εσωτερικό, πιο ουσιαστικό: για την αλήθεια του δημιουργού του. 

Αύγουστε, υποκλίνομαι!

Παναγιώτης