Παρόντες άλλη μια φορά σε εκδήλωση βράβευσης αριστούχων στα ΕΛΠΕ!!!

Έχουμε πλέον χάσει το λογαριασμό. Είναι δεκάδες οι εκδηλώσεις που έχουμε παραστεί όλα αυτά τα χρόνια για να καμαρώσουμε τα τρία παιδιά της οικογένειας που βραβεύονταν για τις επιδόσεις τους στο σχολείο ή την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το σημαντικό για τα παιδιά αλλά και για εμάς σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις, δεν είναι ο έπαινος ή τα χρηματικά βραβεία, αλλά το ότι ερχόμαστε σε επαφή με σπουδαίους ανθρώπους, είτε πρόκειται για στελέχη της εταιρείας, είτε πρόκειται για προσκεκλημένους ομιλητές, τους οποίους ακούμε και τους έχουμε στη ζωή μας ως πρότυπα ήθους και αρετής.

Στη φετινή εκδήλωση μίλησε στα παιδιά η χειμαρρώδης Κεφαλονίτισσα Νίκη Μουρελάτου που αρίστευσε στις πανελλαδικές πετυχαίνοντας την είσοδό της στην Ιατρική Αθηνών με την υψηλότερη βαθμολογία (19.587 μόρια) μεταξύ των υποψηφίων στο πολύπαθο Ληξούρι, τη χρονιά που οι εξετάσεις επισκιάστηκαν από τα ασταμάτητα χτυπήματα του Εγκέλαδου.

Όμως η Νίκη Μουρελάτου πάλεψε, δικαιώθηκε και ήταν προσκεκλημένη ως η κύρια ομιλήτρια στην καθιερωμένη εκδήλωση των ΕΛΠΕ. Να πως περιέγραψε, μεταξύ άλλων, την εμπειρία της, στην εκδήλωση βράβευσης των παιδιών μας:

Νιώθω ανακούφιση και δικαίωση. Μετά τους σεισμούς, περάσαμε μια περίοδο αναπροσαρμογής. Ήταν σαν να γυρίζαμε από καλοκαιρινές διακοπές. Είχα απογοητευτεί. Πίστευα ότι δεν υπάρχει νόημα να συνεχίσω. Ήμουν χωρίς σπίτι, οι συμμαθητές μου είχαν χάσει τα σπίτια τους. Είχα παρατήσει το διάβασμα εντελώς, κοιμόμουν στο αμάξι με την οικογένειά μου, έπειτα γυρίζαμε από σπίτι σε σπίτι, μας φιλοξενούσαν. Το δικό μας σπίτι είχε πολλές ζημιές, το δωμάτιό μου είχε διαλυθεί, δεν έβρισκα τα βιβλία μου. Στο δεύτερο σεισμό, το γραφείο μου και η βιβλιοθήκη μου έπεσαν πάνω στο κρεβάτι μου την ώρα που κοιμόμουν. Με καταπλάκωσαν μέχρι πάνω από τη μέση, με απεγκλώβισε η μητέρα μου. Μετά το Πάσχα κατάλαβα ότι δίνω Πανελλαδικές. Μέχρι τότε διάβαζα λίγο και με τεράστια δυσκολία. Ξεκίνησα να διαβάζω όταν γυρίσαμε στα λυόμενα, γιατί το σχολείο μας έχει καταστραφεί. Όμως τα κατάφερα και ακόμα δεν το πιστεύω. Κι αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να στείλω στους επόμενους: Χρειάζεται υπομονή, όχι άγχος, όχι υπερβολές, καθαρό μυαλό. Μέχρι και τα απρόοπτα που σε βγάζουν εκτός προγράμματος αντιμετωπίζονται αν υπάρχει θέληση. Το Ληξούρι είναι η απόδειξη.