Ατενίζοντας το όνειρο...

Γράφει ο Παναγιώτης Μπενέας Μαθητής Β' Τάξης 2ου Γενικού Λυκείου Χαϊδαρίου

Την Τετάρτη 07 Μαΐου παρευρέθηκα στην απονομή των βραβείων του 2^ου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού «Γρηγόρης Πεντζίκης» στον οποίο είχα την τύχη και συνάμα την τιμή να συμμετάσχω μαζί με τις συμμαθήτριές μου Αναστασία Μάγερα και Ζωγραφία Μεντεσίδου. Μοναδικός σύμμαχος και μέντορας σ’ αυτό το ποιητικό μας ταξίδι ήταν ο καθηγητής μας, ο κύριος Νάστος Ζήκος. Η βράβευση του ποιήματος «Μνήμη… Φωτογραφική» της Αναστασίας μας έδωσε το εισιτήριο για την πόλη της Δράμας και όλοι μαζί με καλή διάθεση και πίστη στο όνειρο βρεθήκαμε εκεί παρά τις όποιες δυσκολίες.

Η εκδήλωση που διεξήγαγε η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δράμας, καθώς επίσης και η θερμή υποδοχή που μας επιφύλαξαν  οι διοργανωτές μας γέμισαν με όλα εκείνα τα συναισθήματα που κάνουν την ανθρώπινη ψυχή να ξεχειλίζει από ευτυχία και αισιοδοξία. Ένα δάκρυ και ένα «ευχαριστώ» όταν πληροφορήθηκαν πως ταξιδέψαμε ώς εκεί με τον καθηγητή μας από το Χαϊδάρι, ένα χαμόγελο όταν διέκριναν την αγάπη που τρέφουμε ο ένας για τον άλλον και μια αγκαλιά για την προσπάθεια μας να εκφραστούμε μέσα από την Τέχνη αποτέλεσαν για εμάς το πιο ακριβοθώρητο βραβείο που θα μπορούσε να μας απονεμηθεί.

Ένα απόγευμα μεστό από καλλιτεχνικές δημιουργίες απαράμιλλης ευρηματικότητας, από εφηβικές και αισθαντικές φωνές να τραγουδούν μελοποιημένη ποίηση και να δίνουν με μοναδικό τρόπο πνοή ζωής σε πολυαγαπημένα ποιήματα. Ένα απόγευμα αφιερωμένο στη μνήμη του αείμνηστου δασκάλου Γρηγόρη Πεντζίκη, αλλά και στη μνήμη όλων όσοι ζουν… κάπου αλλού. Ένα απόγευμα για την Τέχνη, τον Άνθρωπο και το Όνειρο.    

Φεύγοντας από τη Δράμα αισθανόμασταν όλοι ευλογημένοι, επειδή σε μια εποχή που η Λογοτεχνία αργοπεθαίνει στο ελληνικό σχολείο και που "τους ανθρώπους τους ρημάζει η «ευκολία»", εμείς συναντήσαμε "απαλές ψυχές με τρόπους που τους διέπει καλοσύνη - πόθος ευγένειας - ηρεμία", όπως έγραψε και ο Νίκος Εγγονόπουλος.  

Εύχομαι η ΔΔΕ Δράμας να συνεχίσει να ενθαρρύνει τους νέους να ζωγραφίζουν στο χαρτί την ψυχή τους και να αποκαλύπτουν με αυτόν τον τρόπο τις πιο ενδόμυχες σκέψεις και τα συναισθήματά τους, αφού το σχολείο δεν είναι σε θέση να το κάνει αυτό.

Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω και δημόσια για μια ακόμη φορά τον καθηγητή μας, τον κύριο Νάστο Ζήκο, ο οποίος μας στηρίζει σε ό,τι κι αν κάνουμε, μας βοηθά, αγκαλιάζει με αληθινή αγάπη τις ψυχές και τα όνειρά μας και προσδίδει μια νότα ανθρωπιάς στο κατά τ’ άλλα απρόσωπο, πληκτικό και τεχνοκρατικό σχολικό μας πρόγραμμα. 

Τώρα η μέρα σε τρομάζει

γύρω αποτσίγαρα σωρός

και πια δεν είναι γυρισμός

γερνάς και σκοτεινιάζει. 

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο

χάιντε Σύμβολον αιώνιον!

Αν ξυπνήσεις, μονομιάς,

θά ‘ρτει ανάποδα ο ντουνιάς. 

Οι μαύρες μανάδες με τα μαύρα φουστάνια

Με την καρδιά τους τυλιγμένη στο μαντίλι τους  

Σαν ένα ξεροκόμματο ψωμί

Που δεν το μπορεί να το μασήσει

Που δεν μπορεί να το μασήσει μήτε ο θάνατος 

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

ω σαν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα 

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα

κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε 

Με τι καρδιά, με τι πνοή

τι πόθους και τι πάθος

πήραμε τη ζωή μας· λάθος

κι αλλάξαμε ζωή. 

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες. 

Έβραζε το κύμα του γαρμπή

είμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη

γύρισες και μου ‘πες πως το Μάρτη

σ’ άλλους παραλλήλους θα ‘χεις μπει