Βύρων Πολύδωρας: Ποια Ευρώπη;

Αυτό το βιβλίο είναι μια ελάχιστη πράξη αντίστασης. Αν δεν έχει αξία ως τέτοιο, πιθανόν να έχει ως βοήθημα στους «Ευρωδούλους» του μέλλοντος ή στους μοριακούς «μαζανθρώπους» της παγκοσμιοποίησης, για να τους δείχνει πώς εσκέπτοντο ή ακόμα καλύτερα πώς ένοιωθαν κάποιοι Έλληνες στα χρόνια της δυστυχίας, κάποιοι που δεν ξέχασαν ούτε ξέμαθαν να αγαπούν το έθνος τους, τον λαό τους, τις αξίες τους, γλώσσα, θρησκεία, παράδοση, κοινωνική αλληλεγγύη, με αίσθημα αυτοεκτίμησης, «πλην χωρίς μίσος για κανέναν και με ευσπλαχνία για όλους».

"Ποια Ευρώπη;" ρωτάει ο Βύρων Πολύδωρας στο ομώνυμο βιβλίο του που αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε η 2η Έκδοση από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Ο Ανεξάρτητος Βουλευτής και πρώην Πρόεδρος της Βουλής, υψώνοντας από κυβερνητικές θέσεις τη σημαία του ευρωπαϊσμού και εκλεγόμενος σε 13 συνεχείς αναμετρήσεις στη Β΄ Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία, σήμερα, με το πόνημα των 163 σελίδων, ορθώνει τις μεγάλες επιφυλάξεις του για την πορεία που έχει πάρει η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Κάνοντας μια διαχρονική επισκόπηση στην ιστορία, στην Πολιτική Οικονομία και στις ιδεολογικές Σχολές, εξετάζει την ελληνική περιπέτεια με ένα πνεύμα ρεαλιστικού αναθεωρητισμού. Και καταλήγει στον ισχυρισμό ότι η Ευρώπη δεν είναι αυτό που ο ίδιος διδάχθηκε, πίστεψε και διέδωσε: "Αισθάνομαι πως τώρα, αυτές τις μακρές ώρες που διαρκούν τέσσερα χρόνια, φτιάχνονται τα δεσμά της δουλείας για έναν ολόκληρο λαό. Χαλκουργοί οι δανειστές μας. Σφυρηλάτες και χειριστές του φυσερού οι τροϊκανοί. Δεν είναι βαριές, χοντροκομμένες αλυσίδες. Είναι περίτεχνες επίχρυσες καδένες. Που σε ξεγελούν. Που μπορείς να τις πάρεις σαν στολίδια".

"Ένας θανάσιμος συνδυασμός αμερικανιάς, σνομπαρίας, ξερολισμού, μισαλλοδοξίας, πολιτικής εμπάθειας και βλακείας των κυβερνώντων της εποχής εκείνης έφερε το ΔΝΤ και την τρόικα να σώσουν την Ελλάδα", τονίζει στην εισαγωγή, υπογραμμίζοντας ότι η σωτηρία συνεχίζεται για τέταρτο χρόνο.

Ο συγγραφέας Βύρων αναφέρεται στον πολιτικό Πολύδωρα, προχωρώντας σε αυτοκριτική: "Εγώ υπήρξα, οφείλω να ομολογήσω, για πολλά χρόνια φανατικός Ευρωπαϊστής. Είχα οδηγηθεί σ΄ αυτήν τη θέση από δρόμους ευθείς και φωτεινούς, που ξεκινούσαν από τον Παρθενώνα των Αθηνών, από το Καπιτώλιο της αρχαίας Ρώμης και από τον τόπο της σταύρωσης και της ανάστασης του Χριστού".

Αμέσως μετά εξετάζει τους τρεις κωδικοποιημένους λόγους που κέρδισαν, όπως λέει, τον ρομαντισμό του, όπως τον εξέφραζε η απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Ο πρώτος λόγος ήταν οικονομικός: Η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα θα βοηθούσε να αναπτυχθεί ελεύθερα ο Έλληνας παραγωγός, έμπορος, επιχειρηματίας σε μια ελεύθερη αγορά 250 εκατομμυρίων τότε πολιτών- καταναλωτών.

Ο δεύτερος ήταν πολιτικός: Η Ελλάδα θα ήταν μέλος με ισοτιμία γνώμης στην οικογένεια των δημοκρατικών χωρών.

Ο τρίτος λόγος ήταν εθνικός: Με την ένταξη στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες η χώρα μας θα αποκτούσε θωράκιση έναντι της τουρκικής απειλής.

"Καμιά από τις τρεις ενότητες λόγων δεν επαληθεύτηκε" ισχυρίζεται ο συγγραφέας-μελετητής, επισημαίνοντας, ότι αντί για αγροτικές παραγωγές είχαμε χωματερές, αντί για δημοκρατική ισηγορία καθιερώθηκε το Γαλλο-Γερμανικό Διευθυντήριο και αντί για εκτόνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων η Τουρκία κορύφωσε την προκλητικότητά της με τα Ίμια και το casus belli (απειλή πολέμου).

Ο αναγνώστης, ακόμη και αν διαφωνεί με τις απόψεις του, διδάσκεται εντρυφώντας στην ιστορικότητα της οπτικής του, καθώς παραθέτει γεγονότα της προ-Ιστορίας των Ελληνο-Ευρωπαϊκών σχέσεων, αρχής γενομένης από το Σχίσμα των Εκκλησιών του 1504, τις Σταυροφορίες, τη "ζηλόφθονη απουσία" της Δύσης στην άμυνα της Κωνσταντινούπολης του 1453.

Περνώντας από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Καρλομάγνου και την "ένδοξη Χιλιετία του Βυζαντίου", φθάνει στην Ευρώπη της Αναγέννησης για να καταλήξει στην Ευρώπη των Νεωτέρων Χρόνων και των δύο Μεγάλων Πολέμων, τη Ευρώπη του της Αποικιοκρατίας και του Ιμπεριαλισμού κατά των Νέων Χωρών.

Αναφερόμενος στις εύθραυστες μορφές νομισματικής συνεργασίας επικαλείται τη λεγόμενη Λατινική Νομισματική Ένωση που ιδρύθηκε το 1865 βασικά από τις λατινόφωνες χώρες, (στην οποία είχε προσχωρήσει και η Ελλάδα ), για να διαλυθεί το 1927 λόγω της καχυποψίας των μελών.

Η κεντρική ιδέα ήταν η καθιέρωση μιας νομισματικής μονάδας ίση με 4,5 γραμμάρια αργύρου και 0,290322 γραμμάρια χρυσού. Η ένωση δεν είχε θέσει αυστηρούς κανόνες στην εκτύπωση χαρτονομισμάτων με βάση αυτό το διμεταλλικό σύστημα. Αποτέλεσμα; Η Γαλλία και η Ιταλία να εκμεταλλευθούν τις ατέλειες, εκδίδοντας δικά τους χαρτονομίσματα, αδιαφορώντας αν επιβάρυναν τα άλλα μέλη…

"Η Ιστορία διδάσκει και πάλι πως μόλις εξαντληθούν οι περιπτώσεις των νέων αγορών η βιομηχανία καταφεύγει στο φαρμακερό μέσον επιβίωσης, που είναι ο πόλεμος" προειδοποιεί ο Βύρων Πολύδωρας και, αναλύοντας την απληστία της βιομηχανικής παραγωγής για συνεχή υπερκατανάλωση μέσω της πλύσης εγκεφάλου-διαφήμισης, δεν διστάζει να προβεί στην εξής παραδοχή:

"Όλα τα θεωρήματα του μαρξισμού επαληθεύονται και ο κομμουνισμός παρεισφρέει ακροποδητί από την πίσω πόρτα, εν τω μέσω της θριαμβικής δικαίωσης, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την αποτυχία του Σοβιετικού πειράματος που κόστισε εκατομμύρια ψυχών".

Στην ενότητα "Τα θανατηφόρα διλλήματα" προλαμβάνει τους ερωτώντες: "Εσείς τι προτείνετε; ευρώ ή δραχμή; Αργό ή ξαφνικό θάνατο;".

Αρνούμενος να αναλυθεί σε αντιπρόταση απαντά: "Η εμπειρία από την τραγική πενταετία που φθάνει στα όρια της οικονομικής γενοκτονίας επιτάσσει μια πανεθνική συστράτευση για να εκτιναχθεί η χώρα έξω από το τέλμα".

Ένα βιβλίο γνώσης και απόγνωσης!!!