Σταχυολογήσαμε από την ΕΥΩΔΙΑ του Νοεμβρίου!!!

Παιδεία & Πολιτισμός

Κορυφαίο πνευματικό ίδρυμα είναι το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ιδρύθηκε το 1837 και αξιώθηκε να έχει μεγάλους δασκάλους, γιγάντια πνευματικά αναστήματα, που το δόξασαν, ετοιμάζοντας εκλεκτούς επιστήμονες που υπηρέτησαν σεμνά την Παιδεία μας σ’ όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Τώρα, δυστυχώς, διέρχεται περίοδο παρακμής, για την οποία δε φταίει βέβαια το κτήριο... Ο επικεφαλής του έβαζε βοηθούς να τηλεφωνούν σε φοιτητές-υπήρξα αυτήκοος, ζητώντας την ψήφο τους. Άρα ο άνθρωπος στοχεύει να αναδείξει συνδικαλιστές και όχι βέβαια επιστήμονες.

Ριζική διαφωνία με το κλείσιμο του Πανεπιστημίου Αθηνών εκφράζουν οι νουνεχείς: «όσο μεγάλο κι αν είναι το πλήγμα που έχει υποστεί» εκφράζουν... οι πρώην Πρυτάνεις του Εθνικού Καποδιστριακού Παν/μίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) Μιχάλης Σταθόπουλος, Πέτρος Γέμτος, Κων/ντίνος Δημόπουλος, Γεώργιος Μπαμπινιώτης, Χρίστος Κίττας και Δημοσθένης Ασημακόπουλος... το Πανεπιστήμιο πρέπει να ανοίξει αμέσως και να λειτουργήσει κανονικά...»

(εφ. Τα Νέα 28-9-13).

Αν υπήρχε λίγο φιλότιμο, ο Θεοδόσης θα είχε διώξει τους καταληψίες των φοιτητικών εστιών, που ζημιώνουν άπορους φοιτητές. Αντί τούτου κουβάλησε λαθρομετανάστες από τα Χανιά, όπου ρήμαζαν σπίτια και οχήματα, και ο πρύτανης ζήλωσε το έργο του υπουργού πρόνοιας!

Το κορυφαίο πνευματικό ίδρυμα δείχνει να έχει σε αυτούς τους καιρούς σπιθαμιαίους ηγήτορες, συνδικαλιστές και όχι παιδαγωγούς!

ννν

Κορυφαία διαδικασία είναι το έργο της αγωγής. «Στην αγωγή έγκειται το μέγα μυστήριο της τελειοποιήσεως του ανθρώπου». Η Εκπαίδευση είναι πρώτιστα αγωγή και ύστερα μεταλαμπάδευση γνώσεων. Άλλωστε, «η ψυχή του παιδιού δεν είναι δοχείο να το γεμίσουμε αλλά εστία που πρέπει να τη θερμάνουμε» (Πλούταρχος). Όποιος δεν έχει ενστερνιστεί αυτή την αλήθεια δεν έχει θέση στο Σχολείο. Όσες γνώσεις και να διαθέτει, θα είναι ο ίδιος δυστυχής και θα καταντήσει και άλλους όμοιούς του.

Υπήρξα μαθητής ιεραποστόλων αλλά και σπείρας αγρίων «παιδαγωγών», και πολλές φορές ντράπηκα για λόγου τους.

Υπήρξα φοιτητής λαμπρών Δασκάλων, αλλά και μεγαλοδικηγόρων στη Νομική Σχολή, που θυσίαζαν παράδοση και φοιτητές για τη δίκη που τους έδινε σε μια μέρα «περισσότερα από το μισθό του μήνα».

Δίδαξα στη Β/θμια Εκπαίδευση πλάι σε σεμνούς παιδαγωγούς, αλλά και σε «μισθωτούς», και σε ριψάσπιδες, αρνητές κάθε αξίας και ομορφιάς.

Ως Λυκειάρχης και Προϊστάμενος της Εκπαίδευσης αγωνίστηκα να βάλω τάξη στο χάος, έχοντας απέναντι τους συνδικαλιστές, οι οποίοι δεν έκαναν μάθημα, έχοντας την κάλυψη της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.

Αυτοί οι συνδικαλιστές προσπαθούν, χρόνια τώρα, συνειδητά ή και ασυνείδητα, να διαλύσουν το Σχολείο, άλλοτε με αδικαιολόγητες απεργίες και άλλοτε παρακινώντας μαθητές για καταλήψεις, για να μη χάνουν και το μισθό τους, σαν τσιμπούρια στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας, έχοντας τη συναντίληψη των πολιτικάντηδων. 

π. Γ. Φ.