επι-δεξιος (ψάλτης): Σπάρταθλον 2013: Ο αγώνας, οι αγωνίες, οι σκέψεις και η προετοιμασία ενός αθλητή!!!

Το ταξίδι στον αγώνα αυτόν ήταν κάπως περίεργο. Έχω να γράψω στο μπλογκ μου έναν χρόνο περίπου μετά από την προηγούμενη μου προσπάθεια τερματισμού το 2012.

Σε γενικές γραμμές στον αγώνα ήμουν περίπου 30-40 λεπτά μπροστά από το όριο κλεισίματος των σταθμών, προς το τέλος από την Νεστάνη και μετά, αυτό το όριο άρχιζε να μειώνεται και να γίνεται όλο και πιο πιεστικός ο αγώνας. Ο αγώνας είναι πολύ σκληρός και ίσως ότι πιο σκληρό έχω κάνει έως τώρα, και αυτό γιατί ΠΡΕΠΕΙ να διαχειρίζεσαι τον πόνο από πολύ νωρίς, λόγω ασφάλτου. Βρέθηκα να προσπαθώ σχεδόν από την αρχή να βρω απαντήσεις στο ερώτημα "γιατί συνεχίζω ή γιατί να πονάω;" Δεν σε κερδίζει αυτός ο αγώνας λόγω ομορφιάς, και για αυτό πρέπει να βρεις ένα τέχνασμα ή έναν σοβαρό λόγο να συνεχίσεις, εάν δεν σε εγκαταλείψει το σώμα σου.

Είχα ένα πρόβλημα, και αυτό ήταν το μάγκωμα των ποδιών μου, πράγμα που το παθαίνουν πολλοί αθλητές του αγώνα, κάτι που πέρσι με άφησε με δυο ξύλινα ποδάρια. Οι συνοδοί μου όμως είχαν άλλη άποψη, και μου έλεγαν ότι απλώς πονούσα που ήταν φυσικό μετά από τέτοια καταπόνηση. Αυτό που θέλω εγώ να τονίσω είναι ότι εκεί που οι πιο πολλοί γύρω μου στην αρχή, αλλά κυρίως στο τέλος, περπατούσαν και έτρεχαν, εγώ μπορούσα να συνεχίσω το τρέξιμο, πράγμα που σημαίνει ότι είχε γίνει σωστή δουλειά στην προετοιμασία μου, δεν ανέβαζα τόσους παλμούς, και κατόρθωνα να συνεχίζω χωρίς να κόβομαι στους σταθμούς.

Το βράδυ της Πέμπτης κοιμηθήκαμε με την Μαρία σε ένα ξενοδοχείο στην Αρεοπαγίτου πεντακόσια μέτρα περίπου από την εκκίνηση του αγώνα. Το πρωί ετοιμάσαμε το αυτοκίνητο με τα απαραίτητα εφόδια για τον αγώνα και πήγαμε στη γραμμή εκκίνησης. Οι συνοδοί μου ήταν ο Σταύρος και η Μαρία.

Ο ΑΓΩΝΑΣ

Στις 7:00 ακριβώς βρεθήκαμε να κατηφορίζουμε το πλακόστρωτο της Αρεοπαγίτου με τον φίλο μου Βαγγέλη Μπάκα (με τον οποίο είχαμε κάνει αρκετές προπονήσεις μαζί). Κάπου εκεί τον έχασα τον Βαγγέλη και βρέθηκα με τον Καραλιά Παναγιώτη, που με συνόδευσε μέχρι την Πειραιώς. Δεν είχε ζέστη και δεν το πίεζα καθόλου, κοιτούσα το ρολόι μου το οποίο ήθελα να γράφει έναν ρυθμό γύρω στα 6:20 λεπτά το χιλιόμετρο. Ο στόχος μου μέχρι την Κόρινθο ήταν όχι κάτω από εννέα ώρες, δηλαδή μισή ώρα πριν το κλείσιμο του σταθμού. Το κομμάτι αυτό του αγώνα που είναι και το πιο άχαρο και δεν επιτρέπεται η εξωτερική βοήθεια. Σε γενικές γραμμές ο ρυθμός μου δεν είναι διακοπτόμενος και τρέχω συνέχεια ακόμα και στις ανηφόρες σε σχέση με τους υπόλοιπους γύρω μου που σταματάνε το τρέξιμο και περπατάνε ακόμα και στις ευθείες. Στο τμήμα αυτό μέχρι την Κόρινθο σε σχέση με πέρσι περπάτησα ελάχιστες ανηφόρες ενώ έφτασα στον σταθμό 15 λεπτά πιο νωρίς από πέρσι, δηλαδή 33' μπροστά από το όριο στην 186 θέση.

Οι οδηγίες εδώ ήταν να φύγουν τα ρούχα συμπίεσης (έσφιγγαν!!! δεν ένιωθα άνετος), να πετάξω το ρολόι (μεγάλη υπόθεση!!!), μασάζ, φαγητό, να αλλάξω κάλτσες(iniji) και παπούτσια, και να επαλείψω τα ποδιά με καινούργια στρώση footcreme της gewohl(καμιά φουσκάλα στα πέλματα στον τερματισμό). Να προσθέσω εδώ ότι το φαγητό μου ήταν κυρίως πατάτες βραστές, αυγά βραστά χωρίς τον κρόκο, λίγο ρύζι, κοκα-κολα, ρυζόγαλο, παπάγια, μέλι, λίγα ποτά, recovery. Φεύγω λοιπόν από τον σταθμό της Κορίνθου 80χιλ. με 30' περίπου αβάτζα. Αρχίζω να νοιώθω πολύ καλύτερα, και σε συνδυασμό με το τοπίο που αλλάζει, αλλάζει και η ψυχολογία μου. Σε σχέση με πέρσι είμαι πολύ καλύτερα ακόμα και στο τμήμα μετά την Κόρινθο. Φτάνω στον επόμενο κεντρικό σταθμό της Αρχαίας Κορίνθου 93χιλ. και πάλι τα ίδια σε σχέση με την υποστήριξη και φεύγω από τον σταθμό με 30' παραπάνω από το όριο. Πάλι ένιωθα καλά. Να διευκρινίσω εδώ, ότι μπορεί να ένιωθα καλά αλλά τα πονάκια από την άσφαλτο άρχιζαν να εμφανίζονται από τα πρώτα χιλιόμετρα. Έτσι πρέπει να τονίσω ότι αρχίζεις να διαχειρίζεσαι τον πόνο από πολύ νωρίς σε αυτόν τον αγώνα. (ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ).

Σε 10χιλ. έφτανα στο Ζευγολατιό Κορινθίας όπου εκεί αλλάζω παπούτσια και κάνω οπωσδήποτε μασάζ. Τα παπούτσια ήταν κάπως καινούργια και αποφασίζω να βάλω τα πιο μαλάκα KAYANO. Το μασάζ ήταν καλό (αλλά χάνω χρόνο). Επειδή πέρσι τα πόδια άρχισαν να κλειδώνουν φοβόμουν μην πάθω το ίδιο και φέτος. Οι διατάσεις μου σε αυτόν τον σταθμό ήταν πολύ καλές και δεν είχα προβλήματα. Και πάλι στο 102χιλ στο Ζευγολατιό Κορινθίας είμαι 35' πιο μπροστά από το όριο. Ο μεθεπόμενος κεντρικός σταθμός είναι της αρχαίας Νεμέας στο 123χιλ., ενώ βρίσκομαι στην 177η θέση και είμαι μπροστά 29' από το κλείσιμο το σταθμού. Εδώ πάλι τρώω ή μάλλον με ταΐζουν ενώ μου κάνουν λίγο μασάζ. Εδώ θυμάμαι το Γεωργιόπουλο Κώστα να μου τονίζει ότι είναι πιο σημαντικό να κερδίζεις χρόνο παρά να ψάχνεσαι για ευκολίες. Έχει μπει η νύχτα για τα καλά τώρα πλέον και έχει μια ανηφόρα και μετά μια κατηφόρα πριν μπούμε σε ένα χαλασμένο χωματόδρομο(εδώ μας προσπέρασε ένα αυτοκίνητο με ΠΟΛΥ μεγάλη ταχύτητα μέσα στη νύχτα και παραλίγο να βρεθούν αθλητές σε μεγάλο κίνδυνο). Τα πόδια μου είναι καλά απλά πονάνε λίγο και ο επόμενος Κεντρικός σταθμός είναι το Μαλανδρένι στο 139χιλ. Φτάνοντας είμαι 42' μπροστά από το όριο, και με περιμένουν οι συνοδοί μου αλλά και διάφοροι φίλοι μου από την Σπάρτη.

Πάλι εκεί μου τονίζει ο Γεωργιόπουλος ότι πρέπει να συνεχίσω και να μην χάνω χρόνο. Έπειτα ακολουθεί ένας μακρύς και μοναχικός φιδωτός δρόμος προς τα Λυρκεία. Νιώθω καλά αλλά το μάγκωμα στα πόδια μεγαλώνει λίγο. Στα Λυρκεία 148χιλ. είμαι σχεδόν καλά και έχω περιθώριο 40'. Σε κάποια στιγμή συναντάω την Αμαλία που δεν νιώθει και πολύ καλά, και συνεχίζω. Το ισοζύγιο καλίου και νατρίου έχει διαταραχθεί με αποτέλεσμα μετά από κάθε γουλιά νερού να σταματάω για κατούρημα, με αποτέλεσμα να χάσω το γάντι μου και να επιστρέψω μέσα στην νύχτα να το βρω... Μετά από λίγο φτάνω στο Καπαρέλι 153χιλ. όπου και πίνω την ζεστή σούπα και συνεχίζω την απίστευτη ανηφόρα δρόμου μέχρι τη βάση του βουνού. Νιώθω ότι τα πόδια μου μαγκώνουν όλο και πιο πολύ και οι φόβοι μου εντείνονται. Φτάνοντας στη βάση του βουνού 159χιλ. έχω περιθώριο χρόνου 20' και η θέση μου είναι 140η. Εδώ χάνω αρκετό χρόνο, ο μασέρ αρχίζει και μου κάνει ειδικό μασάζ για απογαλάκτωση και τρίβομαι με θερμαντική, με εφοδιάζοσουν με μπακλαβάδακια και φεύγω πονώντας αρχίζω την ανάβαση και περνάω κόσμο. Η σηματοδότηση εδώ είναι για σεμινάριο και μπράβο στον Ορειβατικό Σπάρτης αλλά και στον Βασίλη Γεωργιάδη.

Να αναφέρω εδώ ότι το τμήμα αυτό ήταν το πιο ευχάριστο από όλα τα υπόλοιπα τμήματα του αγώνα γιατί ξεκουράστηκα αλλά ΚΑΙ το ευχαριστήθηκα. Φτάνοντας στην κορυφή έχω κερδίσει ήδη 5'. Μιλάω εκεί με τους Σπαρτιάτες ορειβάτες και αρχίζω το τρέξιμο της κακής κατηφόρας του χωματόδρομου. Εκεί περνάω ακόμα πιο πολλούς και στον επόμενο σταθμό έχω περάσει 10 άτομα και έχω κερδίσει άλλα 5' δηλαδή είμαι 20' πιο μπροστά από το όριο αποκλεισμού. Η Μαρία και ο Σταύρος σχεδόν δεν προλάβανε να με υποστηρίξουν στον σταθμό του Σάγκα 164χιλ. Ο δρόμος μέσα στη νύχτα τα ξημερώματα δύσκολος προς την Νεστάνη, αλλά συνεχίζω το τρέξιμο. Δεν περπατάω όπως οι άλλοι γύρω μου οι οποίοι μπορεί σε μερικές στιγμές να έχουν τον ίδιο ρυθμό με μένα. Φτάνω στη Νεστάνη 171χιλ. με 29' χρονικό περιθώριο και θέση 130η. Είμαι σε κακό χάλι, επιθυμώ μασάζ γιατί πονάω αλλά τα χρονικά όρια είναι ασφυκτικά Εδώ αρχίζω και χάνω ρυθμό και ο επόμενος σταθμός είναι το Ζευγολατιό Αρκαδίας. Ο Τάσος Τσουλόγιαννης (Σπαρτιάτης) εδώ αρχίζει να με πλησιάζει και με προσπερνάει. Μου λέει να τον ακολουθήσω και του λέω να κάνει τον δικό του αγώνα, αλλά ούτε με 2' τρέξιμο και 1' περπάτημα μπορώ να τον πλησιάσω.

Σε κάποιους από τους ενδιάμεσους σταθμούς ο Σταύρος με βλέπει πολύ χάλια και αποφασίζει να με εμψυχώσει και μου λέει ότι έχεις μόνο 66χιλ. ακόμα. Φτάνοντας στο Ζευγολατιό Αρκαδίας 186χιλ. μου τρίβουν τα πόδια με κάποια αλοιφή που καίει αλλά δεν νοιώθω την διαφορά άμεσα παρόλα αυτά νοιώθω καλύτερα και πλησιάζω τον Τάσο αλλά και τον Απολλώνιο που με είχε προσπεράσει πέντε χιλιόμετρα μετά την Νεστάνη. Τα παιδιά με πιέζουνε να φτάσω στην Τεγέα 195χιλ. και φτάνω εκεί με θέση 133 και 25' μπροστά από το όριο χρόνου. Εδώ ζητάω δυο έμπλαστρα Λέοντος να τα κολλήσω στους τετρακέφαλους μήπως λυθούν τα πόδια μου. Φαίνεται ότι το κόλπο δούλεψε και τα πόδια μου αρχίζουν να λυγίζουν περισσότερο. Μεγάλη ανάσα πήρα όταν βγήκα στον κεντρικό της Σπάρτης.

Μπήκα στην τελική ευθεία μαζί με τον Τάσο. Εδώ θέλω να πω ότι τα τελευταία 40χιλ. είναι και τα πιο δύσκολα και θα έλεγα ότι είναι οι προηγούμενοι 5 μαραθώνιοι μαζί, ειδικά για αυτούς που έχουν 2η μέρα να βγάλουν. Από εδώ και πέρα παλεύω με τον χρόνο συνέχεια, έχω 15' περιθώριο. Είναι περίπου 12:00 το μεσημέρι και ο ήλιος σε συνδυασμό με τα έμπλαστρα έχουν ανάψει φωτιές στα πόδια μου και στην ανηφόρα της Μανθυρέας 202χιλ. αποφασίζω να τα βγάλω. Φτάνω στου Παπαντώνη 206χιλ. με 16' ενώ στου Αρδάμη τον σταθμό είμαι

10' πιο μπροστά από το χρονικό αποκλεισμό. Το στυλ βοηθείας εδώ είναι κοκα-κολα, λίγο φαγητό στα όρθια, οδηγίες για το τι θα κάνεις πριν φτάσεις στο σταθμό και φεύγεις, δεν έχει πολυτέλειες.

Πράγμα που νομίζω ότι έπρεπε να έχω κάνει από την αρχή!!! Γνωστοί μου από την Σπάρτη όλο και πληθαίνουν και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω. Η τελευταία και πιο έντονη πίεση από Σταύρο και Μαρία είναι μέχρι τον επόμενο Κεντρικό Σταθμό 226χιλ. μπορώ να συνεχίζω το τρέξιμο ενώ οι πιο πολλοί γύρω μου περπατούσαν. Τρέχω την μισή ανηφόρα πριν το πολυβολείο και την υπόλοιπη, την κάνω με δυναμικό βάδισμα στην οποία περνάω τους περισσοτέρους. Στον συγκεκριμένο σταθμό 226χιλ. είμαι στην 133η θέση και έχω περιθώριο χρόνου 14'. Εδώ ήταν η τελευταία μάχη στην οποία μου λέει η Μαρία αυτό ήταν το μισό δώρο και το άλλο μισό στην Σπάρτη (είχε τα γενέθλια της...).

Από εδώ και πέρα αρχίζει ο κατήφορος προς Σπάρτη, αρχίζει και πέφτει ο ήλιος σιγά σιγά, και πλησιάζω. Οι φωνές και το πλήθος του κόσμου πληθαίνουν και μου δίνουν όλο και πιο πολύ κουράγιο. Μπαίνοντας στη Σπάρτη γίνεται χαμός με αυτοκίνητα και παιδιά να με ακολουθούν με ποδήλατα. Φτάνοντας στη διασταύρωση Λυκούργου και Παλαιολόγου βλέπω την Μαρία να με περιμένει, της πιάνω το χέρι και αρχίζουμε να σπριντάρουμε προς το Άγαλμα του Λεωνίδα, σε κάποια φάση μου πιάνει το χέρι ο πατέρας μου και προχωράμε μαζί. Θέλω να τρέξω ακόμα πιο πολύ και με αφήνουν δίνω έναν σάλτο και πηδάω τα σκαλιά και και σκαρφαλώνω πάνω στο Άγαλμα του Λεωνίδα οπού και τερματίζω σε 35:45' όσο ακριβώς είχα όριο στους προηγούμενους σταθμούς.

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Εδώ θέλω να αναλύσω το θέμα της προετοιμασίας μου για τον αγώνα αυτόν. Δεν έχω ξανακάνει τέτοια προπόνηση για οποιονδήποτε αγώνα που έχω συμμετάσχει μέχρι τώρα. Περιλαμβάνει σε γενικές γραμμές 2 ρεπό μέσα στην εβδομάδα Δεύτερα και Σάββατο, 2-3 διαλειμματικές μεσοβδόμαδα και ένα long run την Κυριακή. Γενικά βελτίωσα κατά πολύ τα αερόβια και αναερόβια όρια μου. Μέσα στον Αύγουστο βγήκαν περίπου 470χιλ. Ενώ τα πάντα σε αυτήν την προπόνηση γινόντουσαν σταδιακά από την αρχή μέχρι το τέλος, δεν υπήρχαν υπερβολές πουθενά. Τις διαλειμματικές τις ακολουθούσα με ευλάβεια με παλμογράφο με προγραμματιζόμενα workouts στο ρολόι της garmin που διαθέτω (310xt). Δεν βαρέθηκα ποτέ τις προπονήσεις γιατί κάθε συνεδρία ήταν και κάτι εντελώς διαφορετικό εξαιτίας εντάσεων, παλμών κλπ.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα τόση άσφαλτο αλλά επέμενα γιατί ήξερα ότι το βουνό ήταν η εύκολη λύση και μάλλον θα οδηγούσε σε μη σωστή προετοιμασία. Τα μέγιστα χιλιόμετρα που έφτασα ήταν 142χιλ., που ακούγονται λίγα αλλά αν συνδυάσετε την ένταση των διαλειμμάτικων και τις κορυφώσεις εβδομαδιαίως, ήταν αρκετά δύσκολο. Το τελευταίο long run ήταν πραγματικά το πιο δύσκολο, είχα μπουχτίσει πραγματικά από τα χιλιόμετρα, είχα κορεστεί αλλά αυτό το ένιωσα μόνο στην τελευταία μεγάλη προπόνηση. Γενικά φέτος ένιωσα πιο ξεκούραστος από κάθε άλλη φορά, δεν έκανα δεκάωρες προπονήσεις πχ. Γενικά το πρόγραμμα ήξερε πότε να ξεκουραστώ, πότε να αυξήσω την ένταση και τα υπολόγιζε με βάση τους παλμούς και τις θερμίδες κατά προσέγγισή, με αποτέλεσμα να μην έχω και κάποιον σοβαρό τραυματισμό. Πολλές μεγάλες προπονήσεις δεν έκανα πέρα από μια 6ωρη μια 7:30ωρη και μια 6:30ωρη ενώ σε μερικές από αυτές το πρώτο τετράωρο ήταν στο αερόβιο 142-156 παλμούς/λεπτό και έπειτα 5' περπάτημα και 30' τρέξιμο εναλλάξ. Γενικά μπορεί να μην ήταν πολλά χιλιόμετρα την εβδομάδα αλλά σίγουρα στο τέλος την ένιωσα την ένταση και την κούραση. Την δουλειά με το αερόβιο το ένιωσα πάνω στο αγώνα σίγουρα. Μπορειτε να δείτε τις προπονήσεις μου στον παρακάτω σύνδεσμο. προπονήσεις

ΣΚΕΨΕΙΣ

Γενικά δεν είναι ένας αγώνας που θα σας συναρπάσει το εκπληκτικό τοπίο του, πρέπει να ψάξτε για κάτι βαθύτερο όταν θα πρέπει να διαχειριστείτε τον πόνο.

Είχα πιο πολύ θέληση πέρσι να τερματίσω αλλά το σώμα δεν ήταν έτοιμο.

Φέτος ήμουν πολύ καλύτερα προετοιμασμένος αλλά δυσκολευόμουν να βρω την αιτία να σπρώξω τον εαυτό μου να φτάσω μέχρι την Σπάρτη.

Την επόμενη φορά θα ήθελα να δοκιμάσω να τρέξω τον αγώνα με HOKAS για την αποφυγή κραδασμών.

Νομίζω ότι μετά το μισάωρο που είχα κερδίσει στην Κόρινθο έπρεπε να είχα παλέψει για την μια ώρα άλλα αυτό απλά δεν προέκυψε πότε.

Νομίζω θα μπορούσα να είχα φτάσει τις 34 ώρες εάν δεν μάγκωναν τα ποδιά μου.

Η ανάρρωση και η ευλυγισία των ποδιών έχει είδη βελτιωθεί από την επομένη μέρα πράγμα που σημαίνει ότι η προπόνηση ήταν σωστή.

Tο τελευταίο 40αρι μέχρι την Σπάρτη είναι και το πιο δύσκολο.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι πρέπει ο αγώνας να μπορεί να υποστηρίξει τον αθλητή που δεν έχει συνοδεία, φαγητό, και γενικά βοήθεια στους επιτρεπόμενους σταθμούς.

Ο αγώνας πρέπει να έχει τα κατάλληλα εφόδια για τους αθλητές χωρίς συνοδεία, και να οριοθετεί το είδος βοηθείας από εκείνο το επίπεδο και πάνω για αυτούς τους αθλητές που μπορούν να έχουν συνοδεία στους επιτρεπόμενους σταθμούς.

Γενικά εάν αποφασίσετε να τρέξετε για πρώτη φορά των αγώνα αυτόν μην τολμήσετε να το κάνετε χωρίς συνοδό μάλλον θα αποτύχετε γιατί πολύ απλά η υποστήριξη στους σταθμούς δεν είναι όπως στο ROUT πχ. και μάλλον εστιάζω στο φαγητό.

Το Σπάρταθλο πρέπει να καταλάβει ότι τα πρώτα 80χιλ. πρέπει να βγουν τουλάχιστον με σωστό φαγητό στο 40χιλ. γιατί έχεις τους παράγοντες της ζέστης αλλά και πρέπει να είσαι στην Κόρινθο σε καλή κατάσταση για να βγάλεις και τον υπόλοιπο αγώνα.

Αυτοί που τερματίζουν χωρίς συνοδεία είναι οι πραγματικοί ήρωες.

Να μπούνε κώνοι από την Σπάρτη μέχρι την Τρίπολη για να διευκολύνεται ο αθλητής και να εξασφαλίζεται η ασφάλεια του.

Να μπούνε μπάρες από το ύψος της Λυκούργου ή από την Πινακοθήκη και να φύγουν όλα τα αυτοκίνητα ώστε να μπορούν οι αθλητές να τερματίζουν μόνοι τους και να απολαμβάνουν το άθλο τους.

Ο χώρος του Ιατρείου να μην είναι εκτεθειμένος στα περίεργα βλέμματα του κόσμου.

Η τελετή να μην είναι άσχετη με το Σπάρταθλο και να μην χρησιμοποιείται για την προσωπική προβολή πολίτικων πχ. βράβευση του υφυπουργού αθλητισμού του Κ. Αδριανού; ή την προβολή του Δήμαρχου Σαλαμίνας με έκθεση ζωγραφικής σαν αδελφοποιημενη πόλη κλπ.. ή την πολίτικη τοποθέτηση του Θεοδωράκη σε συνδυασμό με το Σπάρταθλο; ή ακόμα η σχέση του Βορά με τον Νότο όπως επιχείρησε να ρωτήσει η παρουσιάστρια της τελετής στους πρώτους τερματίσαντες. Η τελετή πρέπει να να είναι λιτή και να έχει επίκεντρο τους αθλητές αυτό θέλουν.

Αναφέρω μερικά ονόματα όπως: Παύλος Διακουμάκος, Κώστας Μιχαλόπουλος, Γιάννης Δημόπουλος (έκανα ακριβώς ότι έκανε ο Γιάννης πέρσι προπονητικά αλλά με συμβούλευε κατά καιρούς για την προπόνηση μου), Τάκης Τσογκαράκης, Δημήτρης Τρουπής, Σταύρος Σταυρόπουλος (τον οποίο ελπίζω να συνοδεύσω του χρόνου στο δικό του Σπάρταθλο), Μαρία Χρόνη (που ήταν εκεί από την αρχή της αποτυχίας του Σπαρτάθλου 2012 μέχρι και την επιτυχία του 2013), Ντίνα Χρόνη (για την αμέριστη βοήθεια και συμπαράσταση της), Βαγγέλη Μπάκα (ξέρει αυτός), Θύμιο Μασούρα (για τα έμπλαστρα Λέοντος, ξέρει αυτός), Γιώτα Χρόνη και Κώστα (για την φιλοξενία στην Αθηνά και τη καλή τους διάθεση), Κωνσταντινάκος Γιάννης (για την οικονομική ενίσχυση για ένα ζευγάρι Mizuno Inspire), Μιχάλης Αναγνώστου (για την βοήθεια του στο Ζευγολατιό Αρκαδίας , και τον Αθλητικό Οργανισμό Σπάρτης (που πλήρωσε τις συμμέτοχες μας καθώς και έξοδα του ενός συνοδού).

Περισσότερες φωτογραφίες από το πέρασμα των αθλητών από τις Βιομηχανικές Εγκαταστάσεις Ελευσίνας των ΕΛΠΕ εδώ!