Κείμενα από το περιοδικό ΕΥΩΔΙΑ της ενορίας μας!!!

«Ο σπουδαίος είναι ταπεινός»

«Όσο είσαι σπουδαίος, άλλο τόσο να είσαι και ταπεινός. Όταν ανεβαίνεις ψηλά, παίρνεις τα μέτρα σου, να μην πέσεις... Γιατί έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, ενώ είσαι άνθρωπος, συγγενής με τη γη, ίδιος με στάχτη σε όλα; Σήμερα είσαι πλούσιος, αύριο φτωχός˙ σήμερα υγιής αύριο άρρωστος˙ σήμερα χαρούμενος, αύριο λυπημένος˙ σήμερα δοξασμένος, αύριο περιφρονημένος˙ σήμερα νέος, αύριο γέρος. Μήπως κάτι ανθρώπινο μένει σταθερό; Ή μήπως, αντίθετα, το καθετί μιμείται την κίνηση των ποταμών που κυλούν;

Δεν προλαβαίνουμε καλά καλά να το δούμε, και μας εγκαταλείπει πιο γρήγορα και από τη σκιά. Γιατί, λοιπόν, άνθρωπέ μου, έχεις αλαζονεία, ενώ είσαι καπνός; Ο άνθρωπος ταυτίζεται με τη ματαιότητα. Οι μέρες της ζωής είναι σαν το χορτάρι. Ξηραίνεται το χορτάρι και το άνθος πέφτει μαραμένο».

(Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Απόδοση Πατρούλα Παυλάκη)

Σιωπή

Σιωπή, εύγλωττη ομιλία, πολυσήμαντη έκφραση, μεγάλη πηγή σκέψεων και λόγων που δεν ειπώθηκαν ή ειπώθηκαν με τόσους ποικίλους τρόπους! Πιο δύσκολα θα ξεχάσουμε τη σιωπή, παρά τα λόγια, αν είχαν ειπωθεί. "Κανείς δε μετάνιωσε γιατί είπε λίγα, ενώ πολλοί μετάνιωσαν γιατί είπαν πολλά". Είναι γνωμικό, που αναφέρεται συχνά από τους στοχαστές και αληθεύει κατά κανόνα. Όμως δεν είναι απόλυτο. Όταν μιλάει κανείς, κάνει με το νου αυτόματη διαλογή, ανάμεσα σ΄ εκείνα που θεωρεί αναγκαία ή και απαραίτητα και σ’ εκείνα που θεωρεί περιττά. Στη διαλογή μπορεί να συμβεί λάθος: Να θεώρησε περιττό κάτι που εκ των υστέρων αποδείχνεται αναγκαίο. Το λάθος γίνεται από κακή εκτίμηση ή από συστολή ή μετριοφροσύνη. Η επιλογή του χρόνου μεταξύ λόγου και σιωπής είναι ολόκληρη τέχνη. Ο Ισοκράτης, διδάσκοντας ρητορική, ζητούσε διπλή αμοιβή, άλλη για να διδάξει το λόγο και άλλη για να διδάξει τη σιωπή.

(Μιχ. Στασινόπουλος, Στοχασμοί & Παραλλαγές, Απόδοση Π. Παυλάκη)

Παιδεία & Πολιτισμός

Της Φιλολόγου Μαρίνας Κορωνιάδου:

"Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν; Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή να φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Και να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. Και να μη βλέπεις, πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμιά φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου. Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος. Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα. Όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα 'ναι αργά... Δεύτερη ζωή δεν έχει!"