4 Φεβρουαρίου 1843: 170 χρόνια από τον θάνατο του Θ. Κολοκοτρώνη!!!

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ Γέρου του Μωριά

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (1770-1843)

Μία από μεγάλες προσωπικότητες του μεγάλου Αγώνα του 1821 υπήρξε αναντίρρητα ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Όταν μιλάμε για την Ελληνική Επανάσταση, το μυαλό μας ανατρέχει σε αυτόν. Και όταν αναφερόμαστε σε αυτόν, τότε επαναφέρει στην μνήμη μας τις μεγάλες μάχες του Αγώνα. Ο Ελληνισμός με πολλούς τρόπους τον τίμησε και τον τιμά. Στο πρόσωπο του είδε τον αληθινή Έλληνα, τον στρατιωτικό ηγήτορα που μπορούσε να αντέξει στις ποικίλες αντιξοότητες της ζωής, είχε το ηθικό σθένος να ηγηθεί των αγράμματων Ελλήνων και να τους οδηγήσει σε νίκες και επιτυχίες, να τους εμπνεύσει ένα νέο είδος Ηρωισμού και να θυμηθούν τίνων ήσαν απόγονοι. Μόνο και μόνο που σήμερα είναι από τις πιο αναγνωρίσιμες φυσιογνωμίες ενός μεγάλου αγώνα, με την λαμπρή του περικεφαλαία, κατάλοιπο της παρουσίας του στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο, με το αγέρωχο βλέμμα, το γεμάτο αποφασιστικότητα μάτι του, τα γεμάτα υπερηφάνεια μουστάκια που μαζί με τα μαλλιά είχαν ασπρίσει και συνόδευαν την πορεία του Γέρου στην πείρα του Αγώνα, αλλά και το κοντό μα γεροδεμένο και μαθημένο στις κακουχίες κορμί. Σήμερα μετά από 170 χρόνια από εκείνον τον Φεβρουάριο του 1843 που ο Γέρος του Μωριά ξεκίνησε το ταξίδι του για την Αθανασία, όλων μας η μνήμη ας ανατρέξει στην μεγάλη αυτή μορφή που συνδέθηκε με την απελευθέρωση ενός μεγάλου Έθνους, που βρισκόταν σε μακροχρόνια δουλεία. Ως μικρό αφιέρωμα στην παρουσία του στην Ελληνική Ιστορία με την παρούσα ομιλία θα μεταφέρουμε κάποιες από τις άγνωστες σε πολλούς πτυχές της προσωπικότητος και της προσφοράς του στον Ελληνισμό.

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΖΑΚΥΝΘΟ

Στην Ζάκυνθο κατέφυγε ο Κολοκοτρώνης και οι δικοί του για να γλιτώσουν από τον μεγάλο διωγμό των Κλεπτών το 1806. Στις 10 Απριλίου 1806 φτάνει με κεφαλλονίτικο πλοιάριο στην Ζάκυνθο. Η Είδηση ότι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ζούσε και έφτασε στην Ζάκυνθο, διαδόθηκε ταχύτατα. Η συνάντηση με τους αγαπημένους του συντρόφους (που και αυτοί κατέφυγαν στο ασφαλές καταφύγιο των Επτανήσων), τους Αναγνωσταρά, Νικηταρά, Μέλιο, Πετμαζαίους, Γιαννάκη Κολοκοτρώνη, εξελίχθηκε σε μία συγκινητική ατμόσφαιρα. Την επομένη τον επισκέφτηκε ένας Ζακυνθινός ευγενής, ο κόντες Διονύσιος Ρώμας.

Εκεί έκαναν ένα επιβλητικό Μνημόσυνο για τους αδικοχαμένους κλέφτες του Μωριά. Μετά την λήξη του Μνημοσύνου ο Ρώμας μοίρασε μερικά χρήματα στους πτωχούς, ο δε Κολοκοτρώνης απομονωμένος, αφού επέστρεψε από την εκκλησία έκλαιγε απαρηγόρητα. Αλλά ο Γιαννάκης Κολοκοτρώνης τον παρηγόρησε λέγοντας του: «Υπάρχει και δια την Ελλάδα Θεός».

Αρκετές φορές ανέβαινε στο Κάστρο της Ζακύνθου, πολλές φορές με τα παιδιά του, είτε και μοναχός του και ώρες ατελείωτες, αγνάντευε την ταλαιπωρημένη Πελοπόννησο. Το μυαλό του ποτέ δεν ησύχαζε, ήθελε να γυρίσει πίσω, να διαμορφώσει στράτευμα, να πολεμήσει τους Τούρκους και να τους διώξει μια για πάντα.

Το 1811 γεννήθηκε στην Ζάκυνθο το στερνοπαίδι του ο Κολίνος ή Κωνσταντίνος. Αρκετές φορές έπαιρνε τον Κολίνο από το χεράκι και ανέβαινε από την «Παναγία του Πικρίδη» στον δρόμο του Κάστρου. Του έδειχνε μακριά τα βουνά του Μωριά, λέγοντας:

-Εκεί, παιδί μου, ζήσανε οι πρόγονοι μας, αυτός ο τόπος τώρα στενάζει από την Τουρκιά.

ΟΙ ΔΥΟ ΑΔΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΙΣΕΙΣ ΤΟΥ

Δίπλα σε μεγάλες μορφές της Ιστορίας μας, όπως ο Σωκράτης που στην Δίκη του προτίμησε να αδικηθεί παρά να αδικήσει, τοποθέτησε ο λαός μας τον δύο φορές φυλακισθέντα πρωτοήρωα του Αγώνα.

Ο Γέρος απέκτησε σπουδαία φήμη στον Ελληνισμό διαχρονικά, όχι μόνο για τις πολεμικές του πράξεις, αλλά και για την εν γένει ορθή και συνετή στάση του. Αυτό φάνηκε και από την στωικότητα και την μνησικακία που επέδειξε ύστερα από τις δύο άδικες φυλακίσεις του, το 1825 και το 1834, στην Ύδρα στην πρώτη (στην Ιερά Μονή Προφήτου Ηλία)και στο Φρούριο Παλαμήδι του Ναυπλίου στην δεύτερη.

Με καρτερία και θυμοσοφία, σαν ένας νέος Σωκράτης του μαχόμενου Ελληνισμού. Ας ακούσουμε λίγα από την έναρξη της περίφημης Δίκης του την άνοιξη του 1834 στο Ναύπλιο.

-Σήκω επάνω, κατηγορούμενε. Πώς ονομάζεσαι;

-Θεόδωρος Κολοκοτρώνης .

-Πόθεν κατάγεσαι;

-Από το Λιμποβίσι της Καρύταινας .

-Πόσων ετών είσαι;

-Εξήντα τεσσάρων.

-Τι επάγγελμα έχεις;

-Κρατώ στο χέρι το σουλντάδον (το τουφέκι) και πολεμάω για την Πατρίδα μου.

Αυτός ο δωρικός λόγος εμπερικλείει την διαχρονική έννοια του Έλληνος Ήρωος, όπως δίδαξαν και οι πρόγονοι μας σε κρίσιμες φάσεις της Ιστορίας μας.

Ο ΘΥΜΟΣΟΦΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

Δεν ήξερε πολλά γράμματα, αλλά δεν παρέλειπε να αγωνίζεται για αυτά, όπως φαίνεται και από την προσπάθεια του να μορφωθούν τα παιδιά του, αλλά και από τις συμβουλές που δίνει στους μαθητές στην ομιλία του προς αυτούς στον τότε Γυμνάσιον τη περιοχής Πλάκας Αθηνών.

Σαν μόνιμη παρακαταθήκη για τα Ελληνόπουλα και των επόμενων γενεών αποτελούν τα λόγια αυτά. Αντλούμε χαρακτηριστικά τμήματα:

ΔΙΔΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΖΗΜΙΩΝΕΙ Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ

«Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοι μας, έπεσαν εις την διχόνοιαν και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι και τους υπέταξαν.

Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαψαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσας εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατον να το κατορθώσουν.

Τον έναν έκοπταν, ο άλλος τον σταυρόν του έκαμε».

Ο ΚΟΙΝΟΣ ΠΟΘΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

«Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάστασι, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε πως οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μάς είπε "πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα", αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι,και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν τον σκοπό και εκάμαμε την Επανάστασι».

Γεώργιος Διον. Κουρκούτας

Καθηγητής Φιλόλογος

ΟΜΙΛΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΠΥΡΓΟΥ

την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013