Ελληνική Γλώσσα ή … Ελινικί Γλόσα;

Γράφει ο Π. Γ. Μ.

Μαθητής Α' Τάξης 2ου Γενικού Λυκείου Χαϊδαρίου 

Περιηγούμενος στο διαδίκτυο προ ολίγων ημερών εντόπισα ένα άρθρο το οποίο αναφερόταν στην εισήγηση του Κύπριου Ευρωβουλευτή κ. Ματσάκη Μάριου σχετικά με την απλοποίηση της ελληνικής γλώσσας. 

Αρχικά, σκέφτηκα πως θα επρόκειτο για κάποιες ελαφριές μετατροπές στη γλώσσα μας, όπως για παράδειγμα την αφαίρεση όμοιων διπλών γραμμάτων από ορισμένες λέξεις (εκκλησία → εκλησία).

Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι φορές που η ελληνική γλώσσα έχει υποστεί τέτοιου είδους μετατροπές. 

Είναι ξεκάθαρο πως η εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας δε συνεπάγεται ποιοτική έκπτωση, αλλά ικανοποιεί τις ανάγκες κάθε εποχής. 

Ωστόσο, εξεπλάγην από το θράσος του προαναφερθέντος Ευρωβουλευτή να προτείνει ριζικές αλλαγές οι οποίες οδηγούν αναντίρρητα στον πλήρη εκφυλισμό και εξευτελισμό της γλώσσας στην οποία έγραψε ο Όμηρος, δίδαξε ο Σωκράτης, κήρυξε ο Απόστολος Παύλος τα βαθύτερα νοήματα του Χριστιανισμού και η οποία ενέπνευσε ολόκληρο το δυτικό πολιτισμό καθώς και κάθε επιστημονική δραστηριότητα. 

Με μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν, εύκολα ανακαλύπτουμε πως υπάρχουν γραπτά κείμενα στην ελληνική γλώσσα ήδη από τον 15 αιώνα π.Χ.

Η ελληνική υπήρξε στην αρχαιότητα η πιο διαδεδομένη γλώσσα στη Μεσόγειο λόγω του μεγάλου αριθμού αποικιών τις οποίες είχαν ιδρύσει οι Έλληνες στις ακτές της Μεσογείου και έφτασε να αποτελεί την επίσημη γλώσσα του εμπορίου μέχρι τα τέλη της Αλεξανδρινής περιόδου.

Αρχαιότερα κείμενα της κλασικής ελληνικής γλώσσας είναι τα Ομηρικά Έπη, ενώ αρχαιότερο τεκμήριο η αρχαία επιγραφή του Διπύλου μετά τις μυκηναϊκές πινακίδες.

Υιοθετήθηκε ως επίσημη γλώσσα όλης της Ελλάδας από το Φίλιππο το Μακεδόνα και ως επίσημη γλώσσα όλου του ελληνιστικού κόσμου από το γιο του Αλέξανδρο.

Σε αυτή την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ αναφέρεται ο Κωνσταντίνος Καβάφης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές της σύγχρονης εποχής, στο ποίημά του «Στα 200 π.Χ.» με κεφαλαία γράμματα: Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς.

Τα ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα η οποία ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 συναπτά έτη.

Πολλοί είναι αυτοί που μπορεί να διαφωνήσουν και να υποστηρίξουν ότι τα Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά είναι γλώσσες διαφορετικές κάτι το οποίο φυσικά είναι εντελώς αναληθές.

Υπολογίζεται ότι ο συνολικός αριθμός ατόμων που ομιλούν ελληνικά ως πρώτη ή δεύτερη γλώσσα είναι γύρω στα 25 εκατομμύρια.

Βέβαια, σχεδόν όλοι οι άνθρωποι του κόσμου ομιλούν κατά κάποια τρόπο την ελληνική γλώσσα, διότι ελάχιστες είναι οι γλώσσες οι οποίες δεν έχουν δανειστεί έστω και μία λέξη από αυτή.

Ας θυμηθούμε τον καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα ο οποίος ως αντιπρόσωπος της Ελλάδας εξεφώνησε ενώπιον του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) έναν περίφημο λόγο στα ελληνικά χρησιμοποιώντας την αγγλική γλώσσα, προκαλώντας παγκόσμια αίσθηση.

Σε μία εποχή όπου αμφισβητούνται ακόμα και τα αυτονόητα, τίθεται η άποψη περί ισοτιμίας των γλωσσών, δηλαδή δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες γλώσσες.

Σέβομαι απολύτως τη γλώσσα κάθε λαού, διότι η κάθε γλώσσα αντιπροσωπεύει αναμφισβήτητα μια κοσμοθεωρία, μια ορισμένη αναπαράσταση του κόσμου διαφορετική από όλες τις άλλες.

Δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία του κόσμου λαός χωρίς τη δική του γλώσσα. Λαός, πολιτισμός και γλώσσα είναι έννοιες αλληλένδετες. Ωστόσο, η ισοτιμία των γλωσσών είναι απλά αδύνατη.

Για πολλούς μη-Έλληνες γλωσσολόγους, αλλά και κάθε είδους επιστήμονες, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η ελληνική γλώσσα αποτελεί το ανώτερο δημιούργημα του ανθρώπινου πνεύματος.

Είναι γνωστό πως ο εγκέφαλος των αρχαίων Ελλήνων ήταν τόσο αναπτυγμένος μόνο και μόνο επειδή έμπαιναν στη διαδικασία να σκεφτούν πώς θα σχηματίσουν προτάσεις νοηματικά και συντακτικά ορθές έχοντας την ευχέρεια να χρησιμοποιήσουν ένα πλούσιο λεξιλόγιο. 

Όσον αφορά ειδικότερα στο εκλεκτό λεξιλόγιο της ελληνικής γλώσσας, δύο εκφράσεις των Αγγλοαμερικάνων συνοψίζουν την αλήθεια:

· «The Greeks must have a word for it» ή αλλιώς «Οι Έλληνες θα έχουν κάποια λέξη για αυτό»: Αυτή είναι η έκφραση που χρησιμοποιούν όταν ψάχνουν να βρουν μία λέξη για να αποδώσουν μια νέα σημασία και δε βρίσκουν να υπάρχει τέτοια λέξη στη γλώσσα τους!

· «It’s all Greek to me» ή αλλιώς «Είναι όλα ελληνικά για εμένα»: Αυτή είναι η έκφραση που χρησιμοποιούν για να δηλώσουν πως μία έκφραση είναι ακατανόητη είτε λόγω της πολυπλοκότητας είτε λόγω της ανακρίβειας.

Πρόκειται για εκφράσεις οι οποίες δικαιολογούνται πλήρως, εάν εξετάσουμε τον αριθμό των λέξεων που περιέχουν τα λεξικά των διαφόρων γλωσσών εν συγκρίσει με το ελληνικό.

Η ελληνική γλώσσα βρίθει ουσιαστικών, επιθέτων, ρημάτων, επιρρημάτων και επιφωνημάτων, ενώ παρατηρείται και η πολυσημία κάποιων λέξεων.

Μόνο και μόνο όσον αφορά στους επιστημονικούς όρους οι οποίοι στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι ελληνικοί, οι ξένες γλώσσες θα κατέρρεαν χωρίς την Ελληνική.

Επιπροσθέτως, είναι αξιοσημείωτο να αναφερθεί πως η ελληνική γλώσσα δύναται να μας διδάξει από μόνη της πώς να γράφουμε σωστά χωρίς το κείμενό μας να γέμει ορθογραφικών λαθών.

Η ετυμολογία μπορεί να μας καταδείξει το σωστό τρόπο γραφής των λέξεων που δεν έχει τύχει να χρησιμοποιήσουμε.

Εν παραδείγματι, η λέξη «διεισδύω» η οποία γράφεται συχνά με λανθασμένο τρόπο.

Ο άνθρωπος που καλείται να χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη δεν πρέπει να απορρίψει από την πρώτη στιγμή την πιθανότητα να τη γράψει σωστά και συνεπώς να επιχειρήσει να τη γράψει στην τύχη.

Πρέπει να αναλύσει στο μυαλό του τη λέξη, δηλαδή: διεισδύω → δια + εις + δύω. Άλλο ένα παράδειγμα αποτελεί η λέξη «συγκεκριμένος» η οποία φυσικά δεν μπορεί να γραφεί «συγκεκρυμμένος», επειδή προέρχεται από το κριμένος (αυτός που έχει κριθεί) και όχι από το κρυμμένος (αυτός που έχει κρυφτεί).

Γίνεται να παρατεθούν άπειρα τέτοια παραδείγματα. Όμως, σε ποια άλλη γλώσσα είναι δυνατόν να ενεργήσεις με παρόμοιο τρόπο;

Για τον παραπάνω λόγο, ας ενημερώσει κάποιος τον κ. Ματσάκη ότι το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. ι,υ,η,ει,οι…) όχι μόνο δε θα έπρεπε να μας δυσκολεύει και να καθιστά τη γλώσσα μας πολύπλοκη αλλά αντιθέτως, θα έπρεπε να μας βοηθάει και να συμβάλει στην ορθογραφία της γλώσσας, εφόσον κατέχουμε μια στοιχειώδη γνώση και κατανόηση της γλώσσας.

Παράλληλα, το «όμικρον» είναι «ο» αλλά μικρό ενώ το «ωμέγα» είναι και αυτό μεν «ο», είναι όμως, όπως φανερώνει και το όνομά του, μέγα, δηλαδή δύο όμικρον μαζί.

Ακόμα και το σύμβολό του είναι πράγματι σαν δύο όμικρον κολλημένα. Μέγα και σε διάρκεια λοιπόν.

Ας συγκρίνουμε τις δύο παρακάτω περιόδους λόγου:

· Νομίζω πως αυτό το ποδήλατο είναι πολύ ακριβό.

· Αυτό ακριβώς ήθελα να πω.

Διαβάζοντάς τες, παρατηρούμε το διαφορετικό τόνο της φωνής μας!

Γιατί λοιπόν κ. Ματσάκη να γράφονται όλα με «ο»; Γιατί;

Διάβασα επίσης πως ο κ. Ματσάκης υποστηρίζει ότι: η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μάλιστα…

Ενωτική πορεία στην Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία -προς το παρόν τουλάχιστον- μέρα με τη μέρα καταρρέει!

Θα καταστρέψουμε την περίλαμπρη Ελληνική Γλώσσα προς τιμήν της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Σε ποιον νομίζετε ότι αναφέρεστε τέλος πάντων;

Τι είδους δικαιολογίες είναι αυτές;

Πού αποσκοπεί αυτή η απλοποίηση της ελληνικής γλώσσας;

Στο να γίνει η γλώσσας μας προσπελάσιμη σε μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων ή μήπως στο να πληχθούν σε βάθος οι ρίζες του ελληνικού πολιτισμού;

Συγχαρητήρια λοιπόν!

Ο Henry Alfred Kissinger θα είναι περήφανος για εσάς. Ακολουθείτε επάξια την αμφιλεγόμενη ανθελληνική πολιτική του. Εν κατακλείδι, θα ήθελα να επισημάνω πως αρκετά ανέχτηκε πλέον ο Ελληνικός Λαός. Αλλά αυτή τη φορά δε θα καταφέρετε τίποτα! Ως εδώ!

Κλείνω με ένα στίχο από το ποίημα του Καβάφη «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον»: “… αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.” και ελπίζω οι επόμενες γενιές να μη μαθαίνουν αυτόν το στίχο “εκμοντερνισμένο”, δηλαδή “… αποχερέτα τιν, τιν Αλεκσάνδρια που χάνισ.”