Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί ! ! !

Το κείμενο που ακολουθεί κάνει το γύρο του διαδικτύου τα τελευταία χρόνια, με κάποιες μικρές παραλλαγές κάθε φορά…
Είναι ένα κείμενο γεμάτο νοσταλγία για μας που μεγαλώσαμε κλωτσώντας στις αλάνες με τρύπιες τις μύτες των παπουτσιών μας…
Το αναδημοσιεύω κι εγώ με τη σειρά μου και το αφιερώνω στα παιδιά των ΄60ς και ΄70ς και ιδιαιτέρως στις συμμαθήτριες και τους συμμαθητές μου που ξεκινήσαμε μαζί στην Α’ Τάξη του 2ου Δημοτικού σχολείου στο Χαϊδάρι τον Σεπτέμβριο του 1969…

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή... περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψω ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, οδηγούσαμε μοτόρες και αυτοκίνητα χωρίς άδεια οδηγού.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από σίδερο και είχαν κοφτερές γωνιές. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνούσαμε ώρες, κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένο.
Παίζαμε με οτιδήποτε και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα στη χωράφα, και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους στύλλους του δρόμου.
Εμάς κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Σπάζαμε τα κόκκαλά μας και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».
Ανοίγανε τα κεφάλια μας όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο και οξυζενέ.
Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.
Είχαμε καυγάδες και παίζαμε ξύλο ο ένας με τον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνούμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλούσαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι και πετρέλαιο.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.
Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.
Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κρυφτό, κυνηγητό, πόλεμο... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Κάναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση και πιππιλούσαν.
Κυνηγούσαμε γάτες και πουλιά με το λάστιχο και το αεροβόλο στα χωράφια, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Θεέ μου! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα.
Φαντάσου! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, μόνοι μας εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα παιχνίδια μας στο σχολείο συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Εμείς κάναμε διακοπές τρεις μήνες το καλοκαίρι και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα σκι, τένις ή γκολφ.
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια μισίνα.
Κυνηγούσαμε τα κορίτσια για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P μαλακίες!
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
Αν κι εσύ είσαι από τους «παλιούς/ες»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...