Ναι, υπάρχουν ακόμα Ελληνίδες και Έλληνες ! ! !

Ομιλία της Χαράς Νικοπούλου
για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940

Ημέρες σαν τη σημερινή αναρωτιέμαι πάντα:

Πως να δείξεις σε έναν τυφλό το μεγαλείο του Παρθενώνα για να νιώσει την Ελληνική περηφάνια;

Πως να βάλεις σε έναν κωφό να ακούσει την ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν και να ονειρευτεί;

Πως να μιλήσεις σε έναν ξένο για το Ελληνικό έπος του 1940 για να αντιληφθεί τον ηρωισμό των Ελλήνων;

Γι αυτό και εγώ σήμερα δε θα απευθυνθώ σε κανέναν άλλο παρά μόνο σε αυτούς που η καρδιά τους χτυπά ακόμη Ελληνικά και κυρίως σε εσάς σύγχρονα Ελληνόπουλα, σε εσάς που όλη η Ελλάδα στηρίζει το μέλλον της.

Σαν σήμερα λοιπόν πριν από 70 χρόνια ακριβώς ο Έλληνας για μια ακόμη φορά ξύπνησε μέσα του τον Λεωνίδα, μα τότε πιο λακωνικός από ποτέ άλλοτε, έκλεισε το «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» σε τρία γράμματα: «ΟΧΙ»
Μια άρνηση που ξεκινούσε από την Ελληνική ψυχή του πιο απλού Έλληνα και έφτανε μέχρι τα χείλη του τότε εθνάρχη Ιωάννη Μεταξά.
Πριν από 70 χρόνια δεν υπήρχε κανένας Έλληνας, μεγάλος ή μικρός, νέος ή γέρος, άνδρας ή γυναίκα, που να σκεφτεί αν έπρεπε να κάνει το καθήκον του.

Όλοι μαζί ξεκίνησαν για την εθνική αντίσταση:

Tο ξυπόλυτο τάγμα, αποτελούμενο από μικρά παιδιά στην πρώτη γραμμή του αντιπερισπασμού, οι γυναίκες της Πίνδου, αυτές που έκαναν τον στιχουργό να απορήσει και να τις υμνήσει λέγοντας, «γυναίκες ηπειρώτισσες, ξαφνιάσματα της φύσης, εχθρέ γιατί δε ρώτησες ποιον πας να πολεμήσεις», οι υπερήφανοι Έλληνες φαντάροι, αυτοί που μόνοι στην πρώτη γραμμή, μα γεμάτοι σθένος πολεμούσαν για εσένα, αυτοί που δάκρυζαν, που πονούσαν, που ακρωτηριάστηκαν, που έχαναν τη ζωή τους, αυτοί που μέχρι και σήμερα τα οστά τους παραμένουν άταφα στα βουνά της σκλαβωμένης Βορείου Ηπείρου.
Τα ιστορικά γεγονότα λίγο πολύ γνωστά:

Προάγγελος του πολέμου η βύθιση του Ελληνικού αντιτορπιλικού «Έλλη» στις 15 Αυγούστου του 1940 !
Δυο μήνες μετά, στις τρεις τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου 1940, για τους Ιταλούς η 18η επέτειος από τη φασιστική «πορεία προς τη Ρώμη» που έφερε το 1922 τον Μουσολίνι στην εξουσία, ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Γκράτσι επισκέπτεται στην οικία του τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά και του επιδίδει τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε, εντός τριών ωρών, τη διέλευση και στάθμευση των Ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα.

Με τη γαλλική φράση: «alors, c'est la guerre», που σημαίνει «πόλεμος λοιπόν» ο Μεταξάς απορρίπτει το Ιταλικό τελεσίγραφο και απευθύνει διάγγελμα-κατάθεσης και μαρτυρίας Ελληνικής αφοσίωσης προς τον Ελληνικό λαό.

Αρχίζει έτσι η Ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας στο Αλβανικό μέτωπο, την ώρα που ο λαός διαδηλώνοντας στους δρόμους της Αθήνας κατά της Ιταλίας τρέχει με ενθουσιασμό να καταταγεί και να πολεμήσει στο μέτωπο.

Τα γεγονότα που σχετίζονται με αυτόν τον πόλεμο είναι γεγονότα που χτίστηκαν με τον ηρωισμό και την αυτοθυσία όλων των Ελλήνων.
Ενδεικτικό του ηρωικού πνεύματος της εποχής είναι και το διάγγελμα του Ιωάννη Μεταξά προς τους Έλληνες.

Μίλησε με ανδρισμό και άγγιξε κάθε Ελληνική ψυχή !

Μέχρι και σήμερα μας κάνει να νοιώθουμε πόσο φτωχή είναι η Ελλάδα από κυβερνήτες που ποτέ δε θα διαπραγματεύονταν την τιμή και την αξιοπρέπεια της και δε θα άφηναν κανέναν αέρα να πάρει καμιά Ελληνική σημαία, γιατί στην προκειμένη περίπτωση ο Έλληνας γίνηκε η ιαχή «ΑΕΡΑΣ» στο σύνθημα που ακόμη αντιλαλεί στα αυτιά μας από το στόμα των στρατιωτών του 1940.

Α Ε Ρ Α ! ! !
Ο Ιωάννης Μεταξάς λοιπόν στο διάγγελμά του στις 28 Οκτωβρίου του 1940 αναφέρει:

«Η στιγμή έφτασε που θα αγωνισθούμε για την ανεξαρτησία της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμή της.

Μολονότι τηρήσαμε την πλέον αυστηρή ουδετερότητα και ίση προς όλους, η Ιταλία, χωρίς να αναγνωρίζει σε εμάς το δικαίωμα να ζούμε ως ελεύθεροι Έλληνες, μου ζήτησε σήμερα στις τρεις το πρωί την παράδοση τμημάτων του εθνικού εδάφους, κατά τη δική της βούληση και με σκοπό να καταλάβουν αυτές τις περιοχές.

Η κίνηση των στρατευμάτων τους θα άρχιζε στις 6 το πρωί.

Απάντησα στον Ιταλό πρέσβη ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθαυτό και τον τρόπο με τον οποίο γίνεται τούτο ως κήρυξη πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδας.

Τώρα θα αποδείξουμε εάν πράγματι είμαστε άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποία μας εξασφάλισαν οι προπάτορές μας.

Όλο το έθνος ας ξεσηκωθεί σύσσωμο.

Αγωνισθείτε για την πατρίδα, τις γυναίκες, τα παιδιά σας και τις ιερές παραδόσεις σας.
Ν υ ν υ π ε ρ π α ν τ ω ν ο α γ ω ν» ! ! !
Πόσο μικρός τελικά αποδείχτηκε ο Ιταλός και ο Γερμανός αργότερα μπροστά στον Έλληνα φαντάρο…

Πόσο ανατριχιαστικά επικό ακούγεται στα αυτιά μας το τραγούδι της Σοφίας Βέμπο «παιδιά της Ελλάδος παιδιά», που έδινε κουράγιο στον Έλληνα φαντάρο μα και στην Ελληνίδα μάνα του 1940, την οποία προέτρεπε να δείξει ανδρειοσύνη λέγοντας: «η πίκρα και η τρεμούλα σε μια γνήσια Ελληνοπούλα δεν ταιριάζουνε Ελληνίδες του Ζαλόγγου και της πόλης και του λόγγου και Πλακιώτισσες, όσο κι αν πικρά πονούμε υπερήφανα ας το πούμε σαν Σουλιώτισσες….»
Κανείς δεν έλειπε από τη μάχη ! ! !

Κανείς δε δείλιασε στον πόνο ! ! !

Κανείς δεν καταδέχτηκε να παραδοθεί ! ! !

Γιατί όλοι ήσαν γνήσιοι απόγονοι του Λεωνίδα, του Κολοκοτρώνη, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, και κάθε Έλληνα πολεμιστή που άφησε την ψυχή του και έγραψε το όνομα του με αίμα στις σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας !

Σήμερα λοιπόν παιδιά μετά από 70 χρόνια καλούμαστε να θυμηθούμε το Έπος του 1940, όχι γιατί το έχουν τόσο ανάγκη οι ψυχές των ηρώων του τότε…

Αυτοί είναι πλέον αθάνατοι ! ! !

Μα κυρίως γιατί εμείς νοιώθουμε την ανάγκη να πιαστούμε από μεγάλες ιδέες και ιδανικά και ίσως πιο πολύ από ποτέ άλλοτε να υψώσουμε το ανάστημα μας σε κάθε ξένο ή εγχώριο που επιβουλεύεται την εθνική υπόσταση της Ελλάδος και να βροντοφωνάξουμε το Ο Χ Ι !
Γιατί μπορεί να μένουμε προς το παρόν βουβοί στην άνευ όρων παράδοση της χώρας μας στους ξενόφερτους κατακτητές, μα ας θυμηθούμε όλοι τα λόγια δύο Ελλήνων ποιητών αρχικά του Γιάννη Ρίτσου που μας ψυχογραφεί τονίζοντας: «τούτος ο λαός αφέντη μου δεν ξέρει πολλά λόγια, σωπαίνει, ακούει και όσα του λες τα δένει κομπολόγια.... Κι από τους τάφους ξεκινάν όλοι οι νεκροί του αγώνα και μπαίνουν πάλι στη σειρά με σιδερένιο γόνα… Και τούτο το περήφανο, το άμετρο ψυχομέτρι, μόνη σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί τ' αλέτρι ! ! !»

Μα ακόμη πιο χαρακτηριστικά ας μας συντροφεύουν στη σημερινή εθνική επέτειο του 1940 τα λόγια του Κωστή Παλαμά: «παιδιά μου, ο πόλεμος για εσάς περνάει θριαμβευτής των αδίκων ο πόλεμος δεν είναι εκδικητής. Είναι ο θυμός της άνοιξης και της δημιουργίας. Η Ελλάδα είναι αβασίλευτη, με δάφνες και με κρίνα της νίκης ! Παντοδύναμος την έπλασε τεχνίτης. Η δόξα το καμάρι της. Η αλήθεια είναι δική της… Κι αν είναι και στον πόλεμο μέσα, η ζωή θυσία, ο τάφος είναι πέρασμα προς την αθανασία ! ! !»

Ε Λ Λ Α Δ Α: Χ ρ ό ν ι α Π ο λ λ ά !

Ομιλία Χαράς Νικοπούλου, Οκτώβριος 2010