Το άλλο της μάτι…

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι...

Ντρεπόταν γι' αυτή κι ώρες-ώρες τη μισούσε.
Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στη φοιτητική λέσχη.

Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους.

Δεν ήθελε να του μιλάει για να μη μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με... ένα μάτι!

Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε ανυπόφορη ανατριχίλα...
Μα από μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του.
Μια μέρα, όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα για να του πει ένα γεια.

Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένος. «Πώς μπόρεσε να μου το κάνει αυτό;» αναρωτιόταν...

Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεξε.

Την επόμενη μέρα, ένας από τους συμμαθητές του, του φώναξε: «Έεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι»...

Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί.

Όταν γύρισε στο σπίτι, της είπε: «Αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξ' αιτίας σου, τότε καλύτερα να πεθάνεις!».

Αυτή δεν του απάντησε...

«Δε με νοιάζει τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ' ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της.

Έτσι, διάβασα πάρα πολύ σκληρά, με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές... και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει... Δε μπορούσε να πάει πουθενά αλλού;...».
Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, τη γυναίκα του και τη δουλειά του.
Μια μέρα, μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί. Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε. Θύμωσε, επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «Πώς τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!».

Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Άα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους...
Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη που γεννήθηκε... Είπε ψέματα στη γυναίκα του, ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε από περιέργεια... Οι γείτονες του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτ' ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα, που είχε αφήσει γι' αυτόν:
«Αγαπημένε μου γιέ, σε σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για τη σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα για να σου το δώσουν, αν δε με προφτάσεις. Στενοχωριέμαι που σ' έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις... όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δε θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι, σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη, που ο γιός μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι... Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου. Η μητέρα σου.»

Αγνώστου (;) συγγραφέως.