I love Tseria ! ! !

Αναζητώντας τις ρίζες των προγόνων μου... 

βρέθηκα στα πανέμορφα Τσέρια!!!

.

Τα Τσέρια είναι ορεινός οικισμός (υψ. 600-750 μ.), έδρα του ομώνυμου Δημοτικού διαμερίσματος, που περιλαμβάνει τους οικισμούς Άνω και Κάτω Τσέρια, Γιατρέϊκα, Ζαχαριά (Λιμπόχοβα), Καταφύγιο (Κοψολεμέϊκα), Λεφτίνι και Πεδινό (Κουτσιμαρέϊκα).
Βρίσκεται στη πλαγιά του Ταϋγέτου, πάνω από τη Καρδαμύλη και δίκαια ονομάζεται μπαλκόνι της Μάνης, λόγω της εκπληκτικής θέας που προσφέρει.
Το όνομα Τσέρια προήλθε από τη λέξη Κέρια (με τσιτακισμό του γράμματος "Κ" που προφέρετε "ΤΣ") ή από τις πολλές τσερατσιές (χαρουπιές) που έχει η περιοχή. Υπόψη ότι το αρχαίο «κεράτιον», με τσιτακισμό, τσεράτσι σημαίνει χαρούπι, ξυλοκέρατο. Άλλη άποψη είναι ότι η λέξη είναι Σλάβικη και σημαίνει πετρώδη τόπο.
Το όνομα Γιατρέϊκα προήλθε από τους πρώτους κατοίκους του οικισμού, που φαίνεται ότι ήταν απόγονοι της οικογένειας των Μεδίκων-Γιατριάνων (Ιατρών).
Η πρώτη αναφορά για τα Τσέρια βρίσκεται σε κατάλογο του 1618. Στη κατάσταση που έδωσε ο Πέτρος Μέδικος το 1645, με τους ενόπλους που μπορούσαν να διαθέσουν τα χωριά σε πιθανή επανάσταση, τα Τσέρια αναφέρονται ως CERIA DI ADRUVISTA 10. Απαντάται στο περιηγητικό κείμενο του Τούρκου Evlia Celebi το 1670, στο ποίημα του Νηφάκη κλπ.
Στην απογραφή GRIMANI το 1700, περιλαμβάνονται τα Τσέρια με 11 οικογένειες, αποτελούμενες από 49 άτομα, ενώ το 1908-1916 κατοικούσαν, συνολικά σε όλους τους οικισμούς 617 άτομα και 255 το 1971.
Ο αρχαιότερος από τους οικισμούς είναι το Λεφτίνι, που εμφανίζεται για πρώτη φορά σε πηγή το 1480, ως castello Lestini και casale Leftini. Ο αρχικός οικισμός καταστράφηκε μάλλον από ελονοσία και ο οικισμός μεταφέρθηκε 700 περίπου μέτρα νοτιότερα, όπου και σήμερα.Στις αρχές του 17ου αιώνα η περιφέρεια της Ανδρούβιστας εμφανίζεται με 10 οικισμούς και 430 οικογένειες συνολικά. Έξι από τους οικισμούς βρίσκονταν στα ενδότερα, συσπειρωμένοι σε δυο ομάδες στις δυο πλευρές της μεγάλης και απόκρημνης χαράδρας Τροσκονά (Βυρός), που συναποτελούσαν το κεντρικό σύνθετο σχηματισμό Χώρα Ανδρούβιστας και Τσέρια. Οι άλλοι 4 μεμονωμένοι οικισμοί βρίσκονταν προς τα δυτικά, σε πιο ομαλό τμήμα και είχαν δικούς τους άρχοντες, ανεξάρτητους από τον άρχοντα της Ανδρούβιστας.
Προς τα τέλη του ίδιου αιώνα άρχισαν να γίνονται οι διάφοροι άλλοι οικισμοί, κυρίως από τη περιοχή της Ανδρούβιτσας (Εξωχώρι).Τα Τσέρια ήταν πασίγνωστο χωριό για τους καλούς χτιστάδες και πετροπελεκητές που είχε, ενώ ακόμα και σήμερα σε κοντινές θέσεις, διακρίνονται τα σημεία εξόρυξης της πέτρας και της τίκλας, που τη χρησιμοποιούσαν για τις στέγες των οικοδομημάτων, όπως και κρυσταλλικός σχιστόλιθος, που είναι ιδανικός ως ακόνι για τρόχισμα εργαλείων.Στον οικισμό Λιμπόχοβα (Ζαχαριάς), βρίσκεται ο αναπαλαιωμένος πύργος του Κουκέα (ιδιοκτησίας του κ. Σταυριανού Κατσιρέα, Ζωγράφου), όπου δολοφονήθηκε ο καπετάν Ζαχαριάς που ήταν κουμπάρος με το Κουκέα.
Ανατολικά βρίσκεται το εκπληκτικό φαράγγι του Βυρού, μήκους 19 χλμ., στο οποίο η πρόσβαση γίνεται με φιδωτό πέτρινο μονοπάτι (Λιούτη), στο τέλος του οποίου, στη θέση Λιμπί, βρίσκονται οι στέρνες (γούρνες) που γέμιζαν από το νερό του Βυρού και στις οποίες οι κάτοικοι έπλεναν τα χοντρόρουχα.Στα Τσέρια συναντάμε το ναό του Ταξιάρχη αρχιτεκτονημένο από κάποιο Μητροδημητράκη το 1836, με εξαίρετο καμπαναριό που έφτιαξε ο Παναγιώτης Καραμανέας το 1844 και ξυλόγλυπτο τέμπλο. Το καμπαναριό ήταν 2 μ. ψηλότερο από το σημερινό, αλλά το έριξε κεραυνός το 1890 και για καλύτερη ευστάθεια κτίσθηκε μικρότερο, από το Πέτρο Λαλέα και υπό την εποπτεία του υπέργηρου Π. Καραμανέα.
Άλλες αξιόλογες εκκλησίες είναι η Παναγία η Ευαγγελίστρια, στα Κουτσιμαρέϊκα ο Άγιος Πέτρος στο Καταφύγι, ο Άη Γιώργης στο Λεφτίνι, ο Άη Νικόλας, η Παναγία και τα Εισόδια στη Λιμπόχοβα, ενώ διάσπαρτα μονοκάμαρα εκκλησάκια βρίσκουμε σε όλη τη περιοχή, όπως της Αγίας Μαντρόνας.