Πολίτη του διαδικτύου καλώς όρισες.
Βρίσκεσαι σε βήμα διαλόγου, διεκδίκησης, σαρκασμού και αμφισβήτησης της κάθε λογής εξουσίας.
Επειδή τίποτα δε χαρίζεται και όλα κατακτώνται, σε προτρέπω να διεκδικείς αυτά που σου αναλογούν και να μην απεμπολάς τα δικαιώματά σου.
ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Ελεύθερα και με οιονδήποτε τρόπο, η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, διακίνηση, ακόμα και οικειοποίηση, των ενυπόγραφων ιδεών μου, απ’ αυτό το blog.
Γιατί οι Ιδέες πρέπει να διακινούνται Ελεύθερα, δίχως περιορισμούς...
Τετάρτη 6 Μαΐου 2009
Αυτό, αυτό, αυτό είναι σωστό ! ! ! Στο Μέγαρο Μαξίμου με τον Πρωθυπουργό ! ! !
ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ Success story I. K. Πρετεντέρης | Τρίτη 5 Μαΐου 2009
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή διότι ακούω διάφορες ανοησίες:
Στο Βερολίνο δεν κέρδισε το μπάσκετ, κέρδισε ο Παναθηναϊκός.
Και κέρδισε αποδεικνύοντας ότι αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο success story της αθλητικής Ευρώπης. Ένα αφήγημα διαρκείας, το οποίο μόνο στο απώτερο παρελθόν μπορεί να βρει σημεία σύγκρισης.
Εννέα φάιναλ φορ, έξι τελικοί και πέντε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα σε δεκαπέντε χρόνια δεν έχει να επιδείξει καμία άλλη σύγχρονη ευρωπαϊκή ομάδα σε κανένα άλλο άθλημα. Ας το καμαρώσουμε, λοιπόν. Και ας το καμαρώσουμε χωρίς βλακώδεις ισορροπιστικές αρλούμπες, σαν αυτές που προσέφεραν αφειδώς όσοι μετέδιδαν τους αγώνες από την τηλεόραση.
Διότι το ερώτημα ξεπερνάει το συγκεκριμένο γεγονός και τις συνήθεις αναλύσεις. Πώς είναι δυνατόν να ξεπηδάει από τη μικρομεσαία Ελλάδα μια τέτοια επιτυχία; Πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα του Παυλίδη και του Καρχιμάκη να ξεπερνάει τη μιζέρια, την εσωστρέφεια και τη μετριότητά της; Τι συμβαίνει, δηλαδή, και ξαφνικά στο μπάσκετ υπάρχει μια ομάδα που για μια ολόκληρη δεκαπενταετία υπερβαίνει τις διαστάσεις της χώρας της;
Προφανώς υπάρχουν πολλές εξηγήσεις. Οι Γιαννακόπουλοι, ο Ομπράντοβιτς , οι παίκτες… Προφανώς το επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ είναι, ούτως ή άλλως, παραδοσιακά υψηλότερο από τις περισσότερες δραστηριότητες στη χώρα αυτή. Ακόμη κι αν το πρωτάθλημα παραμένει υπόθεση μιάμισης ομάδας, η ποιότητα ενός αγώνα Κολοσσός Ρόδου Ολύμπια Λάρισας είναι απείρως καλύτερη από ένα ματς ποδοσφαίρου Αστέρας Τρίπολης - Ξάνθη. Κι ούτε είναι τυχαίο ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται διοικητικά και επαγγελματικά με το μπάσκετ δεν έχουν καμία σχέση με τους αντίστοιχους του ποδοσφαίρου.
Πέρα από τις εξηγήσεις, όμως, υπάρχει και ένα συμπέρασμα:
ότι εκτός από νησίδες υπανάπτυξης και υστέρησης ,η χώρα μας μπορεί να παράγει και αφηγήματα επιτυχίας.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο Παναθηναϊκός έχει νόημα. Και γι’ αυτό είναι εντελώς άστοχες οι αναλύσεις για το καλάθι που δεν μπήκε και το σουτ που χάθηκε.
Υπό αυτήν την έννοια, το φαινόμενο δεν είναι αθλητικό. Ακόμη κι αν εξαργυρώνεται σε αθλητικές επιτυχίες. Κάποιοι άνθρωποι δουλεύουν με πρόγραμμα, σύστημα, μέθοδο και επαγγελματισμό. Κάποιοι άνθρωποι χειρίζονται αποτελεσματικά και τις πιο μικρές λεπτομέρειες μιας σύνθετης υπόθεσης. Κάποιοι άνθρωποι διανθίζουν όλο αυτό το οικοδόμημα σοβαρής και σκληρής δουλειάς με ψυχή, πάθος, φιλοδοξία και τσαγανό.
Ο Παναθηναϊκός είναι απλώς η απόδειξη ότι όλα αυτά μπορούν να συνυπάρξουν. Ότι μπορούν να συνυπάρξουν στην Ελλάδα. Και πως όταν συνυπάρχουν, ακόμη και η Ελλάδα μπορεί να ξεπερνάει τον εαυτό της.
ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήSuccess story
I. K. Πρετεντέρης | Τρίτη 5 Μαΐου 2009
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή διότι ακούω διάφορες ανοησίες:
Στο Βερολίνο δεν κέρδισε το μπάσκετ, κέρδισε ο Παναθηναϊκός.
Και κέρδισε αποδεικνύοντας ότι αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο success story της αθλητικής Ευρώπης. Ένα αφήγημα διαρκείας, το οποίο μόνο στο απώτερο παρελθόν μπορεί να βρει σημεία σύγκρισης.
Εννέα φάιναλ φορ, έξι τελικοί και πέντε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα σε δεκαπέντε χρόνια δεν έχει να επιδείξει καμία άλλη σύγχρονη ευρωπαϊκή ομάδα σε κανένα άλλο άθλημα. Ας το καμαρώσουμε, λοιπόν. Και ας το καμαρώσουμε χωρίς βλακώδεις ισορροπιστικές αρλούμπες, σαν αυτές που προσέφεραν αφειδώς όσοι μετέδιδαν τους αγώνες από την τηλεόραση.
Διότι το ερώτημα ξεπερνάει το συγκεκριμένο γεγονός και τις συνήθεις αναλύσεις. Πώς είναι δυνατόν να ξεπηδάει από τη μικρομεσαία Ελλάδα μια τέτοια επιτυχία; Πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα του Παυλίδη και του Καρχιμάκη να ξεπερνάει τη μιζέρια, την εσωστρέφεια και τη μετριότητά της; Τι συμβαίνει, δηλαδή, και ξαφνικά στο μπάσκετ υπάρχει μια ομάδα που για μια ολόκληρη δεκαπενταετία υπερβαίνει τις διαστάσεις της χώρας της;
Προφανώς υπάρχουν πολλές εξηγήσεις. Οι Γιαννακόπουλοι, ο Ομπράντοβιτς , οι παίκτες… Προφανώς το επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ είναι, ούτως ή άλλως, παραδοσιακά υψηλότερο από τις περισσότερες δραστηριότητες στη χώρα αυτή. Ακόμη κι αν το πρωτάθλημα παραμένει υπόθεση μιάμισης ομάδας, η ποιότητα ενός αγώνα Κολοσσός Ρόδου Ολύμπια Λάρισας είναι απείρως καλύτερη από ένα ματς ποδοσφαίρου Αστέρας Τρίπολης - Ξάνθη. Κι ούτε είναι τυχαίο ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται διοικητικά και επαγγελματικά με το μπάσκετ δεν έχουν καμία σχέση με τους αντίστοιχους του ποδοσφαίρου.
Πέρα από τις εξηγήσεις, όμως, υπάρχει και ένα συμπέρασμα:
ότι εκτός από νησίδες υπανάπτυξης και υστέρησης ,η χώρα μας μπορεί να παράγει και αφηγήματα επιτυχίας.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο Παναθηναϊκός έχει νόημα. Και γι’ αυτό είναι εντελώς άστοχες οι αναλύσεις για το καλάθι που δεν μπήκε και το σουτ που χάθηκε.
Υπό αυτήν την έννοια, το φαινόμενο δεν είναι αθλητικό. Ακόμη κι αν εξαργυρώνεται σε αθλητικές επιτυχίες. Κάποιοι άνθρωποι δουλεύουν με πρόγραμμα, σύστημα, μέθοδο και επαγγελματισμό. Κάποιοι άνθρωποι χειρίζονται αποτελεσματικά και τις πιο μικρές λεπτομέρειες μιας σύνθετης υπόθεσης. Κάποιοι άνθρωποι διανθίζουν όλο αυτό το οικοδόμημα σοβαρής και σκληρής δουλειάς με ψυχή, πάθος, φιλοδοξία και τσαγανό.
Ο Παναθηναϊκός είναι απλώς η απόδειξη ότι όλα αυτά μπορούν να συνυπάρξουν. Ότι μπορούν να συνυπάρξουν στην Ελλάδα. Και πως όταν συνυπάρχουν, ακόμη και η Ελλάδα μπορεί να ξεπερνάει τον εαυτό της.
jpretenteris@dolnet.gr