Καλό ξεκίνημα στο νέο διυλιστήριο των ΕΛ.ΠΕ.!!!

Γράφει ο Παναγιώτης Μπενέας

Μαθητής Α' Τάξης 2ου Γενικού Λυκείου Χαϊδαρίου

Σε μια εποχή όπου αμφισβητούνται ακόμα και τα αυτονόητα, ο Όμιλος ΕΛΠΕ επενδύει στη βιώσιμη ανάπτυξη με σημείο αναφοράς την αναβάθμιση των διυλιστηρίων στην Ελευσίνα. Δεδομένου ότι η ελληνική κοινωνία πλήττεται όλο και περισσότερο από την ύφεση και την οικονομική κρίση με άμεσες συνέπειες σε όλους τους τομείς, η αποπεράτωση του νέου υπερσύγχρονου διυλιστηρίου αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια θετική εξέλιξη με πολλές προοπτικές.

Έπειτα από τις μεγάλες προσπάθειες που καταβλήθηκαν και τις διάφορες δυσκολίες που αντιμετωπίστηκαν, το νέο διυλιστήριο έχει μπει πλέον κανονικά σε εμπορική λειτουργία σηματοδοτώντας με αυτόν τον τρόπο μια νέα εποχή για τον Όμιλο. Καταρχάς, παρότι η Ελλάδα διανύει μια περίοδο σοβαρής οικονομικής ένδειας, αυτή η μεγάλη επένδυση αποτελεί την αρχή για την ανάκαμψη της οικονομίας, γεγονός το οποίο αναπτερώνει το ηθικό των πολιτών προτρέποντάς τους να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο. Επιπροσθέτως, είναι αξιοσημείωτο να αναφερθεί πως πρόκειται για μια επένδυση διεθνούς φήμης με ιδιαίτερη σημασία και, παράλληλα, για μια ευκαιρία, ώστε να προβληθεί η χώρα μας στο εξωτερικό. Βέβαια, η δημιουργία του νέου διυλιστηρίου δε θα μπορούσε να μην παρουσιάζει αντίκτυπο και στον τομέα της εργασίας, καθώς η παροχή νέων θέσεων εργασίας ευνοεί τους νέους, που τείνουν να μεταναστεύουν στο εξωτερικό με κύριο σκοπό την εύρεση εργασίας, και συνεπάγεται καταπολέμηση της ανεργίας. Επιπλέον, δίνεται η ευκαιρία στη χώρα μας να χαίρει μιας ξεχωριστής στρατηγικής σημασίας αφενός χάρη στο γεγονός ότι το έργο ενισχύει την επάρκεια της Ελλάδας σε καθαρά καύσιμα υψηλής ποιότητας και αφετέρου λόγω του ότι εκτός από το να εισαγάγει δύναται πλέον και να εξαγάγει προϊόντα διύλισης συμβάλλοντας καθοριστικά στην προσπάθεια για εξυγίανση της εθνικής οικονομίας.

Ωστόσο, πέρα από την οικονομική κρίση, ένα πρόβλημα μείζονος σημασίας που μας απασχολεί τα τελευταία χρόνια είναι η επιβάρυνση του περιβάλλοντος εξαιτίας των εκπεμπόμενων ρύπων με εμφανείς συνέπειες στην υγεία των ανθρώπων. Ο Όμιλος ΕΛΠΕ, λαμβάνοντας υπόψη αυτή την κατάσταση, αποφάσισε να επενδύσει στη χρήση δαπανηρών βέλτιστων διαθέσιμων τεχνικών και αντιρρυπαντικής τεχνολογίας έχοντας ως στόχο τη βελτίωση των περιβαλλοντικών επιδόσεων του διυλιστηρίου.
Η ελαχιστοποίηση της χρήσης μαζούτ κατά την παραγωγική διαδικασία και η μείωση της εκπομπής διοξειδίου του θείου, οξειδίου του αζώτου και άλλων αερίων παίζουν καταλυτικό ρόλο τόσο στην καταπολέμηση του φαινομένου του θερμοκηπίου, του φωτοχημικού νέφους, της όξινης βροχής και της εξασθένισης της στιβάδας του όζοντος όσο και στην τροφοδότηση της αγοράς με καθαρότερα προϊόντα.

Σύμφωνα με όσα έχουν αναφερθεί παραπάνω, καθίσταται φανερό πως ο Όμιλος ΕΛΠΕ αντιπαρερχόμενος τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν στη χώρα πρωτοπορεί και συνδυάζει έμπρακτα την ανάπτυξή του με τη στήριξη της εθνικής οικονομίας με ένα αίσθημα ευθύνης απέναντι στο περιβάλλον. Οπότε, όχι μόνο ο Όμιλος, αλλά και ολόκληρη η Ελλάδα εισέρχονται σε μία νέα εποχή με συμμάχους την αισιοδοξία και την καινοτομία. Μένει να ευχηθούμε ένα «Καλό Ξεκίνημα» ευελπιστώντας πως στο μέλλον θα παρθούν παρόμοιες πρωτοβουλίες για μεγάλες επενδύσεις στην Ελλάδα.

Ανεκπλήρωτο θλιβερό καθήκον…

Petrola 1992 - ΕΛΠΕ 2012

Τα εγκαίνια του νέου υπερσύγχρονου διυλιστηρίου της ΕΛΠΕ στην Ελευσίνα ορίστηκαν για τον Σεπτέμβριο του 2012. Όσο οξύμωρο και αν φαίνεται, η νέα αρχή συμπίπτει με την επέτειο των 20 χρόνων από το τραγικό και πολύνεκρο δυστύχημα που έλαβε χώρα την 1^η Σεπτεμβρίου 1992 στον ίδιο χώρο.  

    Αναλογιζόμενοι τις καταστροφικές συνέπειες του δυστυχήματος με τους 15 νεκρούς συναδέλφους, ελπίζουμε και ευχόμαστε πως στη νέα εποχή στην οποία μπαίνουμε, οι παράγοντες που οδήγησαν σε αυτό το τραγικό συμβάν θα αποτελέσουν παράδειγμα προς αποφυγή στο μέλλον. Αυτός ο στόχος μας μπορεί να επιτευχθεί  αφενός αποφεύγοντας τις εκπτώσεις στην ασφάλεια, στον τεχνολογικό εξοπλισμό και στο ανθρώπινο δυναμικό και αφετέρου με την επίδειξη συνειδητής πειθαρχίας τόσο από την πλευρά της διοίκησης όσο και των εργαζομένων υπό την προϋπόθεση πως η λειτουργία του διυλιστηρίου θα διέπεται από το πνεύμα της οργάνωσης, της επαγγελματικής προσφοράς και της αμοιβαίας κατανόησης. 

     Πιστεύουμε πως έφτασε η ώρα, έστω και μετά από είκοσι χρόνια, να υλοποιηθεί μια παλιά σκέψη του ΠΣΕΕΠ που αφορά στο στήσιμο ενός λιτού μνημείου με τα ονόματα των συναδέλφων που άφησαν την τελευταία τους πνοή εκεί. Δεν πρόκειται απλώς για ένα μνημείο με το οποίο θα κρατήσουμε αιώνια τη μνήμη τους και όπου οι συνάδελφοι των αδικοχαμένων θα δύνανται να εναποθέσουν λίγα λουλούδια, αλλά και για ένα μέσο να εξιλεωθούμε επιτέλους από τα λάθη και τις παραλείψεις του παρελθόντος.  

     Μένει να ελπίζουμε πως όπου κι αν βρίσκονται οι προ είκοσι ετών αποθανόντες συνάδελφοί μας θα είναι περήφανοι για την ολοκλήρωση αυτού του υπερσύγχρονου διυλιστηρίου. Είναι όμως αναντίρρητο το γεγονός πως εάν δεν είχε συμβεί το μοιραίο,  πολλοί από αυτούς θα μπορούσαν να βρίσκονται δίπλα μας και να μας στήριζαν σε αυτό το νέο ξεκίνημα.

24η Αυγούστου: Μνήμη του Μεγάλου Αγίου Κοσμά του Αιτωλού!!!

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ

ΕΝΑΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Την 24η Αυγούστου η Ορθόδοξος Εκκλησία τιμά την μνήμη ενός μεγάλου Αγωνιστή της Ορθοδοξίας, του οποίου η παρουσία και το έργο  άφησε μέχρι σήμερα μεγάλη επίδραση σε όλον τον Ορθόδοξο χώρο. Και ιδιαίτερα στις περιοχές όπου πέρασε και δίδαξε μέχρι σήμερα η μορφή του άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη της Αγιότητας  και της Προσφοράς στον άνθρωπο. Και μάλιστα δίδαξε σε μία εποχή κινδύνου από τον εξισλαμισμό και έφερε πολλούς κοντά στην Ορθοδοξία.

Παραθέτουμε βιογραφικά στοιχεία για τον Άγιο Κοσμά από το βιβλίο του αειμνήστου Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου τις εκδόσεις της ΣΦΕΒΑ και του ΠΑΣΥΒΑ και την ιστοσελίδα «noiazomai.agrino.org»:

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός γεννήθηκε στο χωριό Μέγα Δέντρο της Αιτωλίας το 1714, όπου σώζεται έως σήμερα ο τόπος που βρισκόταν το σπίτι του! Τα πρώτα του γράμματα πιθανόν να τα έμαθε στο Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής στη Μάνδρα του Θερμού Αιτωλοακαρνανίας (βόρεια της Ναυπάκτου), όπου λειτουργούσε  Κρυφό Σχολειό, με δάσκαλο τον Ιερομόναχο Προκόπιο Γιαννέλο, ενώ όταν μεγάλωσε διδάχτηκε από τον Ιεροδιάκονο Ανανία Δερβισάνο.

ΤΑ ΠΡΩΤΑΤΟΥ ΒΗΜΑΤΑ ΩΣ ΙΕΡΩΜΕΝΟΣ:

Αργότερα πήγε στο Άγιο Όρος στην (παλαιά) Αθωνιάδα Σχολή του Βατοπεδίου, όπου διδάχτηκε από τον Διδάσκαλο Παναγιώτη Παλαμά και τον Νικόλαο Τζαντζούλιο. [Από την ίδια εκείνη Σχολή - όπου δίδαξε και ο φημισμένος Ευγένιος Βούλγαρης - φαίνεται να πέρασε και ο Ρήγας Φεραίος. Η δε σημερινή Αθωνιάδα βρίσκεται στη Σκήτη Αγίου Ανδρέα δίπλα στις Καρυές. Ο Άγιος Κοσμάς, ήταν λοιπόν τότε ακόμη λαϊκός, με το όνομα Κώνστας, όταν πέρασε μετά τη φοίτησή του στην Αθωνιάδα, το κατώφλι της Ιεράς Μονής Φιλοθέου του Αγίου Όρους. Στην Ι.Μ. Φιλοθέου, το Μοναστήρι όπου βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Γλυκοφιλούσας δέχεται το μοναχικό σχήμα και κατόπιν με προτροπή της Μονής χειροτονείται Ιερομόναχος.

Όμως όλα αυτά τα χρόνια σιγόβραζε μέσα του η δίψα να ωφελήσει το γένος του, που ζούσε στην αμάθεια και την άγνοια, υπό τον βάρβαρο οθωμανικό ζυγό και λαμβάνοντας πληροφορία ότι αυτό ήταν ευάρεστο στο Θεό, παίρνοντας και τη σχετική προς τούτο ευλογία των πατέρων, αναχωρεί για την Κωνσταντινούπολη, ώστε να δει και τον δάσκαλο αδερφό του ονόματι Χρύσανθο, αλλά και να λάβει και άλλες σοφές γνώμες για το μεγάλο εγχείρημά του, που τελικά παίρνει την ευλογία και την έγγραφη άδεια του ίδιου του Πατριάρχη Σεραφείμ (από το Δέλβινο).

ΤΟΚΗΡΥΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ:

Έτσι λοιπόν άρχισε να κηρύττει με την ψυχή του ο Άγιος και φλογερός Πατρο-Κοσμάς, τους υπόδουλους Έλληνες, που είχαν απολέσει σε πολλές περιπτώσεις την ευσέβεια, τη γνώση του Θείου θελήματος, την Ορθοδοξία και την Ορθοπραξία! «Θείω ζήλω πεπυρωμένος» ο Άγιος Κοσμάς  ξανάφερνε την Πίστη στις ψυχές και στην καθημερινή ζωή και στάση ζωής των ραγιάδων! Τους θέριευε, τους φτέρωνε, τους έδειχνε το ορθό και τους κατηχούσε πώς να απαλλαγούν από το σάπιο! Τους στέριωνε με τρόπο μοναδικό και απλό, που μόνο η Χάρη του Θεού μπορεί να δώσει ως χάρισμα. Γύρισε όλη τη Ρωμιοσύνη από πάνω ως κάτω. Από την Πόλη ως τη Ρόδο και από την Κάρπαθο έως την Κέρκυρα. Από τη Βόρειο Ήπειρο ως το Αίγιο και από την Ικαρία έως την Κεφαλληνία και τη Ζάκυνθο!

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΓΕΝΟΣ:

Οι μεγάλες και ιστορικές για το Γένος ιεραποστολικές του πορείες, άφησαν ανεξίτηλα θεία ίχνη έως τις ημέρες μας, περισσότερο δε κατά τις ημέρες του Ξεσηκωμού, τον οποίο είχε προφητεύσει, μαζί με την Ελευθερία ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός!!! Αλλά δεν ήταν μόνο τα λόγια του που επιβεβαιώθηκαν όπως εκ των υστέρων βλέπουμε κατά γράμμα. Ήταν και τα σημεία με τα οποία επιβεβαίωνε ο Θεός την ευλογία του νέου του Αποστόλου με τον οποίο επανευαγγέλιζε το δούλον γένος, όπως τονίζουν οι βιογράφοι του, για την πνευματική και εθνική αυτού Ελευθερία! Έτσι, παράλυτους γιάτρευε, αρρώστους θεράπευε, νεκρούς ανάσταινε, με τη Χάρη του Θεού, δοξάζοντας το όνομα του Θεού και Σωτήρα μας, που είχε στο σχέδιό του την Ελευθερία των Ελλήνων. Κι όπου κήρυττε έστηνε πρωτύτερα έναν μεγάλο σταυρό και ύστερα τον άφηνε στον τόπο όπου μίλησε και έτσι σήμερα ξέρουμε πολλά από τα ευλογημένα αυτά μέρη.

Τα λόγια του Πατρο-Κοσμά μεγάλωσαν τα ελληνόπουλα, με την αμετάθετη και ακλόνητη βεβαιότητα της Ελευθερίας, του Ποθούμενου όπως έλεγε συνθηματικά. Για να μορφωθούν τα παιδιά, να μάθουν γράμματα, να μάθουν το Ευαγγέλιο και την Ιστορία τους, να μείνουν Ρωμιοί, να μην τουρκέψουν και πάει χαθεί το Γένος! Κατάφερε ακόμα μέσα στη σκλαβιά, την άγνοια και την ανέχεια των ραγιάδων: να χτιστούν 210 Ελληνικά Σχολεία, όπως     αποκαλύπτει ο ίδιος σε επιστολή προς τον αδελφό του, και να αρχίσουν τη     λειτουργία τους άλλα 1.100 κατώτερα!!! να φτιάσει 4.000 κολυμβήθρες με     χρήματα πλουσίων ώστε να μπορούν να Βαπτίζονται τα πάμφτωχα Ελληνόπουλα     της σκλαβωμένης Πατρίδος, να ελευθερώσει 1.500 Χριστιανές παραμάνες     από τα παλάτια των πασάδων και των μπέηδων να μπολιαστούν με προτροπές     του χιλιάδες άγρια δέντρα και να μετατραπούν σε καρποφόρα, να δοθούν πάνω από 500.000 κομβοσχοίνια     και σταυρουδάκια στους Χριστιανούς για τη στερέωση και την     πνευματική τους ενίσχυση σε μια εποχή εξισλαμισμού, να στερεωθούν, να Εξομολογηθούν και να     επανέλθουν στην ευσέβεια χιλιάδες  άνθρωποι! να θεριέψει η Πίστη στο Χριστό και η     ελπίδα στην Ελευθερία του Γένους, για την οποία κήρυττε παντού να σταματήσουν τα εβραϊκών συμφερόντων παζάρια     της Κυριακής, να γίνεται ο ευλογημένος Εκκλησιασμός την     Κυριακή και τα παζάρια το Σάββατο.

Αυτό το τελευταίο έγινε αφορμή να προκληθεί μεγάλη οικονομική ζημία στο εβραϊκό εμπόριο της περιοχής των Ιωαννίνων, τέτοια που οι ζημιωθέντες δίνοντας πολλά πουγκιά στον Κούρτ Πασά, του ζήτησαν να σκοτώσει τον μέγα και άγιο δάσκαλο του Γένους μας!

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ:

Ο Άγιος Κοσμάς επισφράγισε την ζωή του με το μαρτυρικό του τέλος στα εδάφη, εκεί που κήρυξε, στα χώματα της Βορείου Ηπείρου που για εκείνη παραμένει φάρος πίστεως ως σήμερα. Οι Τούρκοι τον συνέλαβαν τελικά στο Βεράτι και με το πρόσχημα ότι θα τον οδηγήσουν στον Κούρτ  Πασά, πλάι στην όχθη ενός ποταμού κοντά στο Κολικόντασι του φανέρωσαν ότι είχαν διαταγή να τον σκοτώσουν. Ο Άγιος με χαρά δέχθηκε την απόφαση και γονατιστός προσευχήθηκε στο Θεό ευχαριστώντας Τον γιατί θα αξιωνόταν να θυσιάσει για Εκείνον τη ζωή του. Οι Τούρκοι κρέμασαν σε ένα δέντρο τον Ιερομάρτυρα και Ισαποστόλο Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό στις 24 Αυγούστου 1779, στα εξήντα πέντε του χρόνια! Κατόπιν, έδεσαν στο τίμιο λείψανό του μια βαριά πέτρα και το έριξαν στο ποτάμι για να μη βρεθεί ποτέ. Εν τω μεταξύ έμαθαν οι Χριστιανοί το Μαρτύριο του Πατροκοσμά και έσπευσαν να βρουν τον ’γιο. Τρεις ημέρες είχαν περάσει άκαρπες, ώσπου ω του θαύματος! Ο εφημέριος της Εκκλησία της Υπεραγίας Θεοτόκου στο Κολικόντασι, ο παπα-Μάρκος, μπαίνει στο βαρκάκι του και κάνοντας με πίστη το σταυρό του, αξιώνεται να δει το άγιο λείψανό του Πατροκοσμά να πλέει επάνω στο νερό του ποταμού και να στέκεται όρθιο, σαν να ήταν εν ζωή!!! Αμέσως σπεύδει και αγκαλιάζει το τίμιο μαρτυρικό σώμα του Αγίου μας να το βάλει στη βάρκα του και καθώς το σηκώνει έτρεξε πολύ το αίμα από το ευλογημένο στόμα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, που τόσες και τόσες ψυχές αμέτρητες στήριξε, ανακούφισε και προφήτεψε με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος! Ο παπα-Μάρκος ενταφιάζει το λείψανο του Αγίου Δασκάλου του Γένους στο νάρθηκα της Εκκλησίας των Εισοδίων της Θεοτόκου, στο Κολικόντασι της Βορείου Ηπείρου.

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΝΟΣ: 
Μέχρι σήμερα οι προφητείες του Αγίου Κοσμά αποτελούν συχνά ένα σημείο αναφοράς για τους Έλληνες Ορθοδόξους. Μίλησε για την Ανάσταση του Γένους και την ανάκτηση του παλαιού μεγαλείου, ενώ μέχρι σήμερα υπάρχει πλήθος ανεκπλήρωτων λόγων του που ο πιστός Λαός περιμένει την εκπλήρωση τους, όπως η Απελευθέρωση της Βασιλεύουσας. Ακόμη μεγαλύτερο θαυμασμό προξενούν οι προφητικές φράσεις του Πατρο-Κοσμά για τις εφευρέσεις που θα κυριαρχήσουν στην εποχή μας. Παραθέτουμε μερικές:

"Θα δείτε στον κάμπο αμάξι χωρίς άλογα να τρέχει γρηγορότερα από τον λαγό"!!!

"Θα 'ρθει καιρός που θα ζωσθεί ο τόπος με μια κλωστή"!!!

"Θα 'ρθει καιρός που οι άνθρωποι θα ομιλούν από ένα μακρινό μέρος σε άλλο, σαν να 'ναι σε πλαγινά δωμάτια, π.χ. από την Πόλη στη Ρωσία"

"Θα δείτε να πετάνε άνθρωποι στον ουρανό σαν μαυροπούλια και να ρίχνουν φωτιά στον κόσμο. Όσοι θα ζουν τότε θα τρέξουν στα μνήματα και θα φωνάζουν: Εβγάτε σεις οι πεθαμένοι να μπούμε εμείς οι ζωντανοί"

"Θα 'ρθει καιρός που θα διευθύνουν τον κόσμο τα άλαλα και τα μπάλαλα".

Αυτήν την μεγάλη μορφή της Νεώτερης Ιστορίας μας τιμά η Εκκλησία μας την 24η Αυγούστου. Και ιδιαίτερα ο ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου στα εδάφη της οποίας μαρτύρησε ο άγιος αυτός. Ο Πατρο-Κοσμάς μαρτύρησε στο Κολικόντασι της Βορείου Ηπείρου στις 24/8/1779, αφού περπάτησε χιλιάδες χιλιόμετρα για να εμποδίσει τον εξισλαμισμό των υποδούλων. Έχουμε χρέος προς την ιερή μνήμη του να ακολουθούμε τα διδάγματά του ως προς το ελληνορθόδοξο περιεχόμενο της παιδείας. Έχουμε επίσης χρέος να κρατήσουμε ζωντανό και ελεύθερο τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου και γενικότερα της Αλβανίας.

Επιμέλεια Αφιερώματος: Γεώργιος Διον. Κουρκούτας Καθηγητής Φιλόλογος

Θα ζήσουμε τον απόλυτο παραλογισμό στη Μεσσηνία!!!

Απίθανες καταστάσεις διαδραματίζονται το φετινό καλοκαίρι στη Μεσσηνία.

Ο έλεγχος έχει χαθεί και η ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα από τις συμμορίες των γύφτων και των λαθρομεταναστών έχει φτάσει στο απροχώρητο.

Τις προηγούμενες ημέρες οι κάτοικοι των χωριών που συμμετείχαν σε πανηγύρια και καθιερωμένες τοπικές γιορτές επέστρεφαν στα σπίτια τους τα ξημερώματα και τα έβρισκαν λεηλατημένα ενώ κάποιοι άλλοι πιο προνοητικοί στα έξοδα του πανηγυριού συνυπολόγιζαν και τα έξοδα φύλαξης από ιδιωτικές εταιρείες φύλαξης!!!

Στον Πολύλοφο μετά τη "γιορτή σύκου", οι κάτοικοι του χωριού διαπίστωσαν ότι κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης οι γύφτοι δούλευαν ανενόχλητοι και δεν τους είχαν αφήσει στα σπίτια τους ούτε μαξιλαροθήκη…

Στον Άγιο Φλώρο κατά τη διάρκεια του πανηγυριού, εταιρεία security έκανε περιπολίες στους δρόμους του χωριού για να αποτρέψει ανάλογες καταστάσεις με αυτές που προαναφέραμε…

Και ο Μεσσήνιος Πρωθυπουργός τι κάνει;

Τι υποσχόταν παραμονές των εκλογών κάτω από τον πανικό της ανόδου της Χ.Α. και της απώλειας της αυτοδυναμίας;

Δεν κάνει τίποτα απολύτως γιατί δεν το ζει το πρόβλημα που ζουν οι συμπατριώτες του και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι το αγνοεί παντελώς διότι τα ντόπια γιουσουφάκια που έχει στην αυλή του κάνουν ότι έκαναν και οι αυλικοί των προηγούμενων Πρωθυπουργών…

Γλύφουν, κολακεύουν και αποκρύπτουν την πραγματικότητα!!!

Έτσι, και αφού στη Μεσσηνία έχουν λεηλατηθεί ιδιωτικές περιουσίες, τα δίκτυα του ΟΣΕ της ΔΕΗ και τα φωτοβολταϊκά, αφού χάθηκαν ή κινδύνεψαν να χαθούν ανθρώπινες ζωές ανήμπορων και απόμαχων αγροτών, αφού όλοι κλειδαμπαρώνονται μεσημέρι – βράδυ στα σπίτια τους λες και εκτελούν ποινές φυλάκισης, αφού έχουν καταληφθεί δημόσιοι χώροι από την ανεξέλεγκτη προσέλευση γύφτων που έχουν εκδιωχθεί από την υπόλοιπη Ευρώπη, κάτι άρχισε να γίνεται…

Οι Μεσσήνιοι απούσας της πολιτείας και των κρατικών αρχών ασφαλείας αρχίζουν να καλούνται σε αυτοάμυνα και αυτοδικία!!!

Δεν έχει καμιά σημασία από ποιους καλούνται…

Σημασία έχει ότι το έδαφος είναι πρόσφορο για τη δημιουργία των… Ταγμάτων Ασφαλείας εν έτει 2012!!!

Δίπλες Καλαματιανές… Οι "σταρ" του γάμου και της χαράς!!!

Σήμερα σας παρουσιάζω τις σταρ του γάμου και της χαράς... 
Τις δίπλες!!!

Τα χιλιοτραγουδισμένα γλυκά που συνοδεύουν πάντα και παντού τις χαρές μας.

Η ιστορία τους χάνεται πίσω στο χρόνο, τόσο πίσω που λέγεται ότι όταν τα αυγά ήταν δυσεύρετα στα πιο απομακρυσμένα χωριά της Μεσσηνιακής γης, οι νοικοκυρές έκαναν το ζυμάρι τους με σκέτο νερό και αλεύρι…

Πρόκειται για ένα παραδοσιακό μεσσηνιακό προϊόν, που η φήμη του έχει ξεπεράσει τα στενά όρια της Καλαμάτας και έχει γίνει γνωστό σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Οι δίπλες είναι συνυφασμένες με τις πιο έντονες στιγμές της ζωής μας.

Προσφέρονται κυρίως σε αρραβώνες, γάμους, βαπτίσεις και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις.

Υπάρχουν για να μας γλυκαίνουν το παρελθόν, να συνοδεύουν το παρόν και να ευ-οιωνίζουν το μέλλον.

Σύμφωνα μάλιστα, με το τοπικό έθιμο λέγεται ότι όσο πιο πολλά διπλώματα έχουν τόσο πιο πολύ δένουν οι χαρές!!!

Μην παραλείψετε να τις γευθείτε όποτε επισκεφθείτε τη Μεσσηνία. Θα τις βρείτε παντού για εσάς και για τους φίλους σας που θα τις περιμένουν…

Περισσότερα για τις παραδοσιακές δίπλες της Καλαμάτας εδώ!

15η Γιορτή Τσακώνικης Μελιτζάνας στο Λεωνίδιο!!!

Κλικάρετε για αποθήκευση, μεγέθυνση και ανάγνωση!

Οι παραχαράκτες… Γείτονές μας!!!

Ως πότε θα ανεχόμαστε τους βιαστές της Ιστορικής Αλήθειας;

Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Το πρόσφατο παράδειγμα με τη ανιστόρητη πρόταση του Τούρκου Πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (περί άλλου Ολύμπου στα μικρασιατικά εδάφη από όπου πρέπει η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή να... ανάβει κάθε τέσσερα χρόνια την Ολυμπιακή φλόγα) αποδεικνύει ότι η Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων αποτελεί έναν ακόμη χώρο της Ελληνικής Ιστορίας που επιδέχεται πολλαπλού είδους εκμετάλλευση.

Από Ελληνικής πλευράς εδόθησαν κάποιες απαντήσεις (που θα προσκρούσουν σε κλειστά αυτιά, διότι κατά βάθος και ο Ερντογάν γνωρίζει την Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος, αλλά και οι λοιποί Τούρκοι ιθύνοντες που ετοίμασαν τον φάκελο της υποψηφιότητας της Κωνσταντινουπόλεως για τους Ολυμπιακούς του 2020).

Το θέμα όμως είναι άλλο και αφορά κάτι που θα επαναληφθεί στο μέλλον: ως πότε θα ανεχόμαστε την κάθε είδους παραχάραξη της Ιστορίας μας από γείτονες και εχθρούς της Ελλάδος; Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση των Σκοπιανών που παρότι έχουν ξεπεράσει τα μετρήσιμα μεγέθη της γελοιότητος (βλέπε πλήθος αγαλμάτων σε πόλη Σκοπίων), εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν τις ανιστόρητες θέσεις τους. Βέβαια θα πει κάποιος ότι δεν «πρέπει να ανησυχούμε καθώς η Ιστορική Αλήθεια είναι με το μέρος μας και όσοι γνωρίζουν Ιστορία θα δεχτούν τις δικές μας θέσεις» κλπ. Καλή ως θέληση αλλά ανεπαρκής και επικίνδυνη ως πραγματικότητα αυτή η αντίληψη.

Πόσοι ξέρουν Ιστορία σήμερα; Και μάλιστα εφ’ όσον κάποιοι ελέγχουν τις διόδους της γνώσεως (πχ κατευθυνόμενα ΜΜΕ και Πανεπιστήμια), τι μας διασφαλίζει πως δεν θα αλλοιώσουν και την κραυγαλέα ιστορική πραγματικότητα;

Εδώ δεν μπορούμε εμείς αν ξεχωρίσουμε σε τι διαφέρουν οι Άγγλοι και οι Ιρλανδοί (που ξέρουμε ότι τρώγονται τόσους αιώνες και ακόμη ως σήμερα είναι ζωντανές οι εστίες μίσους), πώς μπορούμε να ελπίσουμε ότι οι άλλοι, οι ξένοι, θα κατανοήσουν ότι οι Μακεδόνες είναι ένα ελληνικό φύλο και όχι μία άλλη εθνότητα; Εδώ υπάρχουν Έλληνες (!) Πανεπιστημιακοί και Πολιτικοί που μιλούν για το… δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού των Σκοπιανών (λες και είναι δικαίωμα η καπηλεία της Ιστορικής αλήθειας!), πώς θα πείσουμε ξένους και άσχετους;

Και, παράλληλα, γεννάται το ερώτημα; «Τι πρέπει να κάνουμε όταν έχουμε επίθεση στην Ιστορική αλήθεια από ξένους, αρμόδιους ή μη;»

Και συνακόλουθα προκύπτει το εξής: «Ποιος πρέπει να τους απαντάει κάθε φορά; Υπάρχει στην Ελλάδα ένας επίσημος φορέας που θα τεκμηριώνει κάποιες επαρκείς απαντήσεις και θα αποστομώνει τους ανιστόρητους κάθε πλάτους και μήκους;»

Το πρόσφατο δείγμα ανεδαφικής προσέγγισης της Ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων (το οποίο αποδίδεται στον Τούρκο Πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν) δεν είναι το μόνο κρούσμα αλλοίωσης της Ελληνικής Ιστορίας. Με κλασικό δείγμα τους Σκοπιανούς γείτονές μας, έχουμε και άλλα ανάλογα στην βαλκάνια γειτονιά μας. Για παράδειγμα αναφέρω τους Αλβανούς που διεκδικούν (κρατηθείτε!): τον Μέγα Αλέξανδρο (λόγω… Αλβανίδας μητέρας),τον Βασιλέα Πύρρο (λόγω περιοχής), τους Αρβανίτες του 1821 (λόγω… γλώσσας) κλπ.

Μπορεί όλα αυτά να μας φαίνονται γραφικά αλλά δείχνουν ότι ο γείτονες δεν ορρωδούν προ ουδενός για να κατοχυρώσουν (στην αρχή λεκτικά, όπως γίνεται σε κάθε σοβαρή διεκδίκηση) κάποια μελλοντικά δικαιώματα εις βάρος των Ελλήνων και της Ελλάδος. Τι πράττουμε εμείς από την μεριά μας; Για να μην φλυαρώ (και θα φαίνεται ότι μεμψιμοιρώ) αναφέρω ότι μόλις πρόσφατα τιμήθηκε με ανδριάντα ο βασιλεύς της Ηπείρου Πύρρος στην πρωτεύουσα της ενιαίας Ηπείρου, τα Ιωάννινα, με πρωτοβουλία ομογενών (ενώ κάποιοι ελληνόφωνοι που αυτοχαρακτηρίζονται Αριστεροί στα Ιωάννινα διαμαρτύρονται για τον Ανδριάντα που δημιούργησαν ομογενείς στην πόλη των Ιωαννίνων). Μάλιστα το 1974, σε μια ηλίθια επίδειξη… αντιβασιλισμού, κάποιοι «προοδευτικοί» είχαν ξηλώσει την τότε προτομή του Πύρρου από την κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων!

Την ίδια ώρα κάποιοι «Ιστορικοί» με την έγκριση και τα λεφτά Πανεπιστημίων (πάντα με τα απαραίτητα χρήματα γίνονται τέτοιες βρομοδουλειές) προβαίνουν σε συνειδητή αλλοίωση της Ελληνικής Ιστορίας, προσφέροντας τους Έλληνες Αρβανίτες (από το Σούλι της Ηπείρου και την Ύδρα ως τα Σουλιμοχώρια της Πελοποννήσου), που προσέφεραν το αίμα τους εναντίον Τούρκων και Τουρκαλβανών στους… Αλβανούς! Ναι, αυτό είναι γραμμένο σε πολλά «επιστημονικά βιβλία» με την επίβλεψη και επιμέλεια υψηλών τιτλούχων της Πανεπιστημιακής Κοινότητος. Και το χειρότερο: τα ανεχόμαστε όλα αυτά και δεν αντιδράμε (η περίπτωση Ρεπούση με τον… Συνωστισμό της Σμύρνης είναι μία εξαίρεση που δεν μπορούσαν να την… καταπιούν πολλοί αλλά τελικά ξέσπασε σε σκάνδαλο).

Μήπως δεν είναι έτσι;

Την ίδια στιγμή και οι γείτονες Βούλγαροι ομιλούν για αρχαίο θρακικό πολιτισμό, τον οποίο διεκδικούν οι ίδιοι, θεωρώντας τους Θράκες ως… προγόνους τους. Αρκεί κάποιος να επισκεφτεί κάποιο αρχαιολογικό Μουσείο στην Βουλγαρία, όπου θα δει πώς αποσιωπάται ή υποβαθμίζεται η θέση των Ελλήνων στην Ιστορία του χώρου αυτού, άσχετα αν εκεί οι Θράκες είχαν άμεση σύνδεση με τον Ελληνικό Πολιτισμό (τόσες αρχαίες πηγές δεν μπορούν να παραγραφούν) και υπήρχαν αμέτρητες ελληνικές αποικίες στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Ακόμη και σε διεθνές επίπεδο, οι εκθέσεις αρχαιολογικών τεκμηρίων για την Αρχαία Θράκη αναφέρονται στην σημερινή Βουλγαρία ως γεωγραφική αναφορά και πολιτιστική συνέχεια, λες και δεν ήρθαν οι σημερινοί Βούλγαροι ως επήλυδες-εισβολείς στον βαλκανικό χώρο στα χρόνια του βυζαντίου, από το οποίο δέχθηκαν την ορθόδοξη χριστιανική πίστη και τον Πολιτισμό εν γένει.

Το κωμικοτραγικό είναι πως αυτά που βρίσκουν σε ανασκαφές οι σημερινοί αρχαιολόγοι και τα οποία έχουν ελληνικές επιγραφές, προσπαθούν να… δικαιολογήσουν αυτά τα νέα δεδομένα με φλύαρες ανοησίες, διότι η ιστορική αλήθεια δεν τους συμφέρει! Όλοι οι γείτονες λοιπόν παραχαράσσουν την ιστορία για να αντλήσουν από αυτήν και την μεγάλη Ελληνική κληρονομιά στον χώρο των Βαλκανίων στοιχεία για να ντύσουν το δικό τους γυμνό ιστορικό παρελθόν. Δεν γνωρίζουν πολλοί συμπατριώτες μας αυτήν την συνεχή προσπάθεια παραχάραξης από τους Βουλγάρους, αλλά επικεντρωνόμαστε μόνο στο ανάλογο θράσος των Σκοπιανών παραχαρακτών. Δυστυχώς, όταν θα φτάσει και αυτή η υπόθεση στα άκρα και θα κάνουμε ό,τι και με τους Σκοπιανούς (δηλαδή θα τρέχουμε να πείσουμε τους πάντες ότι το ιστορικό δίκιο είναι με το μέρος μας – και τα αποτελέσματα, φοβάμαι ότι θα είναι τα ίδια, από πενιχρά ως μηδαμινά).

Για να μην αναφέρουμε την ανάλογη Ρουμανική παραχάραξη που αφορά τους Έλληνες Βλάχους και την καπήλευση της μεγάλης πολιτισμικής τους Κληρονομιάς από τους Ρουμάνους που δεν ξέχασαν να διεκδικούν τον χώρο της Πίνδου και της βλάχικης κληρονομιάς (για όσους δεν… θυμούνται τον μεγάλο πατριωτικό ρόλο των Βλάχων στην νεώτερη Ελλάδα, τους θυμίζω ότι τα μεγάλα οικοδομήματα της πρωτεύουσας του νεοελληνικού κράτους, των Αθηνών, είναι προσφορά Βλάχων ευεργετών από τον χώρο της Βορείου Ηπείρου, του Μετσόβου και της Πίνδου, όπως το Ζάππειον, το Ε.Μ.Π., η Ακαδημία Αθηνών κλπ).

Δεν έχουν τέλος οι αναφορές στις ποικίλες παραχαράξεις της Ελληνικής Ιστορίας από τους γείτονες μας. Το μεγάλο ερώτημα είναι όμως πώς και από ποιους μπορεί να δοθεί τέλος σε αυτούς τους συνειδητούς ή ασυνείδητους παραχαράκτες; όλοι οι πολίτες έχουμε ευθύνες προς αυτήν την κατεύθυνση.

Ας μην ζητάμε κάτι τέτοιο από το επίσημο Κράτος μας. Εξάλλου αυτό που έχει δώσει επανειλημμένα εξετάσεις στον τομέα αυτόν και έχει αποτύχει παταγωδώς. Δυστυχώς...

Γεώργιος Διον. Κουρκούτας – Καθηγητής Φιλόλογος

90 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!!!

ΤΟ 1822 η Χίος , το 1922 η Σμύρνη!!!

Οι πληγές του Ελληνισμού του Αιγαίου και της Ιωνίας!!!

Το 1822, σε μια εκτεταμένη προσπάθεια αντιποίνων από την μεριά των Τούρκων, καταστρέφεται ολοσχερώς η Χίος, το πανέμορφο αυτό νησί του Αιγαίου. Το γεγονός αυτό συγκλόνισε την Παγκόσμια Κοινή Γνώμη, διότι (σε μία Ευρώπη που κυριαρχούσε η προκατάληψη για τα κίνητρα των επαναστάσεων των Λαών, βλέπε Ιερά Συμμαχία) απεκάλυπτε τον θανάσιμο κίνδυνο για τον υπόδουλο Ελληνισμό από την συνέχιση της Τουρκικής κατάκτησης, αλλά και την ακραία βαρβαρότητα των Οθωμανών Τούρκων.

Τότε ο φιλελληνισμός αυξήθηκε και χαρακτηριστικά αναφέρουμε εδώ δύο από τις εκφράσεις του: ο περίφημος πίνακας του Ευγενίου Ντελακρουά και το ποίημα του Βίκτωρος Ουγκώ με τίτλο «Το Ελληνόπουλο». Το 1922, μετά από 100 χρόνια, σαν μοιραίο παιχνίδι του χρόνου και της Μοίρας, η έναντι της Χίου λαμπρή πόλη της Σμύρνης καταστρέφεται ολοσχερώς από τους Τούρκους. Την πυρπόληση την συνοδεύουν σφαγές που δεν έχουν  σε τίποτε να υστερήσουν αυτών της Χίου. Και ένα κρίσιμο σημείο: και στις δύο σφαγές οι Δυτικοί Χριστιανοί περιόρισαν τον ρόλο τους στον σιωπηλό παρατηρητή, αν δεν ενίσχυσαν την τουρκική εγκληματικότητα.

Ένας σπουδαίος Ευρωπαίος Ιστορικός υπήρξε ο Γάλλος Εδουάρδος Ντριώ. Ήταν ένας από τους λίγους Δυτικούς που επεσήμαναν τον αισχρό ρόλο των Δυτικών Δυνάμεων (κυρίως των Αγγλογάλλων από την μεριά της Αντάντ) έναντι της Ελλάδος κατά την περίοδο 1914-1922. Στο κορυφαίο βιβλίο του με τίτλο «Ελλάδα και Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος –Από το Κίνημα των Νεοτούρκων (1908) μέχρι τη συνθήκη της Λωζάννης (1923)» (που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1999 στα Ελληνικά σε μετάφραση και σχόλια του Κώστα Μπαρμπή από τις Εκδόσεις Πελασγός) ο Ντριώ επιχειρεί έναν παραλληλισμό των δύο αυτών Τραγωδιών που με διαφορά 100 ετών έπληξαν τον Ελληνισμό, για να τονίσει στους (δυτικοευρωπαίους κυρίως) αναγνώστες του την διαρκή απειλή για τον Πολιτισμό που αποτελεί η Τουρκική επεκτατικότητα.

Αναφέρει ο  Ντριώ στο ανωτέρω βιβλίο του (σελίδες 407-408): «Η πυρπόληση της Σμύρνης θα παραμείνει, αναμφίβολα, ξεχωριστό γεγονός στη διαδρομή των αιώνων, αφού θα μπορούσε κανείς   να αναρωτηθεί μήπως ήταν σοβαρότερο συμβάν από την άλωση της Πόλης το 1453.

Σημαδεύει την εκατονταετηρίδα των σφαγών της Χίου και προέρχεται από ίδια άγρια ένστικτα. Όσοι ένιωθαν ντροπή, επειδή ήταν και οι ίδιοι ένοχοι, την απέδωσαν  ορθά στους Τούρκους. Επικαλούνται το ότι η πυρκαγιά ξέσπασε τρεις μέρες μετά τη φυγή των Ελλήνων [στρατιωτών]  και την κατάληψη της πόλης από τους Τούρκους και το ότι σώθηκε η τουρκική συνοικία, ενώ όλες οι άλλες -η χριστιανική, η ελεύθερη, η ελληνική και η αρμενική- καταστραφήκαν και μετατράπηκαν σε αποκαΐδια   με τον πιο μεθοδικό τρόπο.

Η Σμύρνη ήταν το «άνθος της Μεσογείου»: 350.000 κάτοικοι, πολλοί Γάλλοι, μητρόπολη ελληνογαλλική, θαυμαστός κήπος με τα απλωμένα περίχωρα της, λιμάνι με σπουδαία κίνηση, σύμβολο αυτών που θα μπορούσαν να πετύχουν «από κοινού» Ελλάδα και Γαλλία για την οργάνωση και την αξιοποίηση της Ανατολής. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν και η έδρα τριών μητροπολιτών ή επισκόπων  -ορθοδόξου, καθολικού και της αρμενικής Εκκλησίας- Άρα ήταν η «Άπιστη», η «Γκιαούρ Ιζμίρ»: επομένως ήταν καταδικασμένη σε θάνατο.

Η «Γκιαούρ Ιζμίρ» δεν υπάρχει πια. Αμερικανικές μαρτυρίες έχουν περιγράψει τη φρίκη των σφαγών και της πυρκαγιάς: συγκλονιστικότερη είναι η περίπτωση του μητροπολίτη Χρυσοστόμου, που παραδόθηκε από τον στρατηγό  Νουρέν –Ντιν στην μανία του όχλου, σπρώχτηκε μέσα σε ένα κουρείο για να του αφαιρέσουν τα ράσα και να τον αναγκάσουν να φορέσει άσπρη κελεμπία, ύστερα ξυλοκοπήθηκε άγρια, ποδοπατήθηκε, σκεπάστηκε με φτυσίματα και ακαθαρσίες, του τσάκισαν τα πόδια,του ξερίζωσαν τα γένια, του έκοψαν τα αυτιά και του έβγαλαν τα μάτια. Με ανάλογο τρόπο είχε μαρτυρήσει, πριν εκατό χρόνια, ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ της Κωνσταντινουπόλεως, κατά το αιματοβαμμένο Πάσχα του 1821: υπάρχει μία φρικιαστική ενότητα και συνέχεια σε αυτήν την θηριώδη γενοκτονική πολιτική των Τούρκων…

Πεντακόσιες χιλιάδες ανθρώπινες υπάρξεις εξοντώθηκαν, με πρωτοφανείς μεθόδους αγριότητας. Διακόσιες ογδόντα χιλιάδες κάτοικοι της Σμύρνης και της γύρω περιοχής καταδιώχτηκαν και στριμώχτηκαν στην παραλία. Οι Τούρκοι τους έσπρωχναν στο νερό. Τα σκάφη στο λιμάνι δεν επαρκούσαν ή δεν ήταν έτοιμα να τους δεχτούν. Σε όλο το μήκος της αποβάθρας επέπλεαν σωροί από πτώματα και σε πλάτος πολλών μέτρων σχημάτιζαν ένα ανάχωμα, πάνω στο οποίο θα μπορούσε κανείς να βαδίσει…

Τα νεότερα σε ηλικία άτομα, κορίτσια ή αγόρια, οδηγήθηκαν στο εσωτερικό: αλήθεια, τι απέγιναν;  Όσοι επέζησαν, κατέφυγαν στην Ελλάδα, στη «μητέρα Ελλάδα», η οποία τους δέχτηκε όλους χωρίς να ρωτήσει ποια ήταν η εθνικότητα τους -ελληνική, αρμενική, ασσυριακή ή κιρκασιανή. Γυναίκες, γέροι, παιδιά, σε τρομερή κατάσταση σωματική και ψυχική, νηστικοί και μισόγυμνοι!   Μέσα σε συνοικισμούς που κατασκευάστηκαν για να τους στεγάσουν, οι γριούλες και τα παιδιά κουβαλούσαν στο βλέμμα την φρίκη αυτών που είχαν δει. Επί εβδομάδες και μήνες πάνω στις στέγες των βαγονιών που τους μετέφεραν από την Θράκη στην Μακεδονία, στα ελληνικά καράβια που έσπευδαν να τους σώσουν, ανθρώπινα τσαμπιά κρεμόντανε από οτιδήποτε, κοπάδια πανικόβλητα από την καταιγίδα.

Η «Άπιστη Σμύρνη» δεν υπάρχει πια. Ούτε Έλληνες στην Ιωνία. Η εθνική δαντέλα των ελληνικών πληθυσμών, η οποία, κατά μήκος όλων των παραλίων της Μικράς Ασίας, αφηγούνταν στους χάρτες μας το εγχείρημα μιας χιλιόχρονης εγκατάστασης, κομματιάστηκε και βουτήχτηκε στο αίμα».

Ένα έγκλημα εις βάρος του Πολιτισμού συνετελέσθη στα εδάφη της Μικράς Ασίας το 1922. Εκατό χρόνια δηλαδή μετά από την σφαγή της Χίου, ένα γεγονός που αποτελεί «χαρακτηριστικό» στοιχείο της Τουρκικής Ιστορίας: ένας Λαός που ήρθε από τα βάρβαρα βάθη της Ασίας, ήλθε σε επαφή για εκατοντάδες χρόνια με λαούς πολιτισμένους ή και τους κατάκτησε (όπως ο δικός μας), αλλά η συνεισφορά του στον Διεθνή Πολιτισμό υπήρξε Ελάχιστη. Ακόμη και τις τελευταίες δεκαετίες αφήνει πίσω του Εγκλήματα και Σφαγές.

Μεγάλο θύμα του υπήρξε και ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, ενός χώρου που ανέδειξε κορυφαία στοιχεία και πνευματικές δημιουργίες που ως σήμερα κοσμούν τον Παγκόσμιο Πολιτισμό. Από τους Προσωκρατικούς της Ιωνίας μέχρι την πνευματική προσφορά της περιόδου του Βυζαντίου, η ανατολική πλευρά του Αιγαίου ήταν ένας Φάρος Πολιτισμού.

Σήμερα τι συμβαίνει; Τι έμεινε από μία τόση λαμπρή πορεία του παρελθόντος; Οι νέοι κατακτητές των εδαφών της Ιωνίας, από τον 14ο αιώνα ως τα σήμερα δηλαδή βλέπουν τις περιοχές αυτές σαν ένα τουριστικό αξιοθέατο που θα τους προσφέρει πολλά λεφτά. Οι Αρχαιολογικοί Χώροι όπου έλαμπε κάποτε το Ελληνικό Φως, τώρα έχουν γίνει αντικείμενο οικονομικής εκμετάλλευσης, αλλά και παραχάραξης: δεν είναι λίγες οι φορές που οι Τούρκοι μιλούν στους τουρίστες για τον Πολιτισμό των… προγόνων τους, αλλά όχι των Ελλήνων. Και εδώ, όπως και με τους Σκοπιανούς και τους Αλβανούς, έχουμε την διαρκή παραχάραξη της Ελληνικής Ιστορίας.

Αλλά η Μικρά Ασία, όπως εύστοχα είχε επισημάνει και ένας άλλος έντιμος Δυτικός Διπλωμάτης, ο Αμερικανός Πρόξενος Τζωρτζ Χόρτον (στο σπουδαίο βιβλίο του «Η κατάρα της Ασίας ») έγινε μετά από τόσα τουρκικά εγκλήματα «ένα Νεκροταφείο Ελληνικών Πόλεων ». Αυτήν την εικόνα, αυτές τις στιγμές δεν μπορούμε να τις ξεχνάμε. Δεν πρέπει να τις ξεχνάμε.

Αυτό  είναι το ελάχιστο που μπορούμε να προσφέρουμε ως θυμίαμα στην μνήμη των χιλιάδων θυμάτων της Μικρασιατικής Τραγωδίας, σε όλους αυτούς που άφησαν την ζωή στα εδάφη εκείνα με το Όραμα της Ελληνικής Ιωνίας…

Γεώργιος Διον. Κουρκούτας – Καθηγητής Φιλόλογος

Τουριστικά όνειρα θερινής νυκτός…

...αλλά φοβάμαι ότι όταν ξυπνήσει η δημοτική αρχή θα είναι πλέον πολύ αργά!

Κατά τη προσφιλή του τακτική ο κ. Νίκας έφτιαξε (από τη αρχή της τωρινής θητείας του) μια ακόμα επιτροπή αποτελούμενη, ως συνήθως, από φιλικά προσκείμενα πρόσωπα (μακριά από τον κ δήμαρχο οποιαδήποτε αντίθετη φωνή), τη βάφτισε "τουριστική" και μέσα Αυγούστου ανακοίνωσε μέτρα και δράσεις για τη τόνωση της επόμενης τουριστικής περιόδου!

Για το τι έχει γίνει κατά τη διάρκεια των τελευταίων 6 ετών με κυβερνήτη του δήμου τον κ. δήμαρχο, ας το αφήσουμε καλύτερα. Η απάντηση σίγουρα είναι ότι φταίει κάποιος άλλος! Δυστυχώς κ. Νίκα δεν φταίει κανένας άλλος παρά μόνο η ανεδαφική, αλλοπρόσαλλη και χωρίς όραμα πολιτική σας. Μια πολιτική που αρκείται σε επικοινωνιακά τρυκ, με συγκρότηση επιτροπών και ανούσιες συνεντεύξεις χωρίς τελικά κανένα αποτέλεσμα. Σε δουλειά να βρισκόμαστε και ας ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κοσμάκη.

Ας επικεντρωθούμε όμως στο σήμερα… Σεβόμενος στο έπακρο την επαγγελματική πορεία του κάθε ατόμου της τουριστικής επιτροπής του δήμου μας και του κ. Νίκα, μπορώ να ρωτήσω τι εμπειρία έχουν στον τομέα του τουρισμού ή έστω στον τομέα του μάρκετινγκ; Σε τι ανάλογα προγράμματα έχουν δουλέψει και με τι αποτελέσματα; Εκτός αν, όπως προείπα, όλα είναι για το θεαθήναι οπότε…

Διαβάζω στο τοπικό τύπο της 11ης Αυγούστου ότι "με καθυστέρηση ο Δήμος Καλαμάτας προβαίνει σε ενέργειες για τη προβολή της πόλης και του δήμου, έτσι ώστε να ενισχύσει την επισκεψιμότητα στην περιοχή μας" με ενέργειες όπως τη παραγωγή 5λεπτου βίντεο που θα προβάλλεται στα κρουαζιερόπλοια που προσεγγίζουν το λιμάνι μας, την έκδοση ενημερωτικών φυλλαδίων (ήδη για την αγγλική του έκδοση σημειώθηκαν ενστάσεις!) και τη λειτουργία περιπτέρου στον αερολιμένα. Μα μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει το πως αυτές οι δράσεις θα αυξήσουν την επισκεψιμότητα στη πόλη μας τη στιγμή που απευθύνονται σε τουρίστες που είναι ήδη εδώ;;;

Άφησα για τελευταίο "τα επιμορφωτικά σεμινάρια εκμάθησης αγγλικών σε οδηγούς ταξί"! Τώρα μάλιστα…

Και αναρωτιόμουν γιατί δεν έρχονται κατά ορδές οι τουρίστες στην Καλαμάτα μας… Η συμπαθής τάξη των οδηγών ταξί φταίει!

Δεν φταίνε η έλλειψη καθαριότητας της πόλης, τα απορρίμματα, οι δρόμοι που θυμίζουν σεληνιακό τοπίο, η έλλειψη οργάνωσης του δήμου, το κυκλοφοριακό χάος, τα σπασμένα και υπό κατάληψη πεζοδρόμια, η υποδοχή του επιβατών των κρουαζιερόπλοιων μέσα στο λιοπύρι, η αναρχία στην οδ. Ναυαρίνου, η παντελής έλλειψη ενημερωτικών πινακίδων… Όχι… Φταίνε οι οδηγοί των ταξί που δεν μιλάνε αγγλικά (αλήθεια πόσοι από τους αντιδημάρχους και προέδρους επιτροπών και συμβουλίων του κ. Νίκα μιλάνε αγγλικά;;)

Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου κατά τη διάρκεια των δημοτικών συμβουλίων να ζητάω στοιχεία, αριθμούς, μετρήσεις ώστε να ξέρουμε αν οι όποιες δράσεις έχουν αποτέλεσμα αλλά φευ… Η δημοτική αρχή και οι επιτροπές του κοιμούνται. Τι στοιχεία υπάρχουν (έστω για τα τελευταία 2 χρόνια) για την αποτελεσματικότητα των όποιων ενεργειών; Συνεχίζει η δημοτική αρχή να σπαταλά πόρους (οικονομικούς και ανθρώπινους) χωρίς αιδώ! Σε αποσπασματικές δράσεις χωρίς να υπάρχουν ΞΕΚΑΘΑΡΟΙ και ΜΕΤΡΗΣΙΜΟΙ στόχοι. Χωρίς να υπάρχει ΟΡΑΜΑ για την τουριστική ανάπτυξη του δήμου μας!

Το θέμα της τουριστικής ανάπτυξης είναι τεράστιο για να αναλυθεί μέσα σε λίγες γραμμές. Αλλά τούτο είναι σίγουρο: Η δημοτική αρχή πρέπει επιτέλούς να ξυπνήσει και να αλλάξει ρότα γιατί οδηγεί τον τουρισμό της περιοχής μας σε ξέρα…

Υ.Γ. Επειδή οι προτάσεις μας στο δημοτικό συμβούλιο δεν τυγχάνουν της προσοχής σας, θα δημοσιοποιήσουμε το πρόγραμμα της παράταξής μας για την τουριστική ανάπτυξη του τόπου μας έτσι ώστε να καταλάβετε επιτέλους τη διαφορά μεταξύ του τουριστικού οράματος και των θερινών ονείρων σας.

Γιάννης Σωτ. Γκλεγκλές

Δημ. Σύμβουλος Ανεξ. Δημ. παράταξης "Πρωτοπορία"

Γραμματέας Δ.Σ. Καλαμάτας

Για λίγες μέρες θα κάνω μια ΣΤΑΣΗ εδώ!!

Ανάληψη Μεσσήνης Μεσσηνίας!!!

Περί αθλητισμού και πολιτισμού στην Καλαμάτα!!!

Δημοτικό Στάδιο Παραλίας

Διαφήμιση ή Δυσφήμηση;

Τα τελευταία χρόνια έχομε γίνει μάρτυρες, όλοι όσοι πηγαίνομε στο Δημοτικό Στάδιο της πόλης μας, μιας απαράδεκτης κατάστασης.

Αθλητικοί χώροι που μόνο για ανθρώπους δεν κάνουν. Όλα βρίσκονται σε άθλια κατάσταση, από το αθλητικό χώρο έως τις εγκαταστάσεις υποδομής.

Το αποκορύφωμα όμως είναι ότι οι επισκέπτες που έρχονται όταν αντιμετωπίζουν στο ποδόσφαιρο την ομάδα της πόλης μας την «Μαύρη Θύελλα» φεύγοντας αναφέρονται με τα χειρότερα λόγια για την κατάσταση του δημοτικού σταδίου και γίνονται έτσι δικαιολογημένα οι χειρότεροι «δυσφημιστές» αυτής της πανέμορφης πόλης. Και όλα αυτά γιατί;

Γιατί ο δήμαρχος αυτής της πόλης ο κ. Νίκας αδυνατεί να καταλάβει ότι Αθλητισμός και Πολιτισμός είναι ίδια πράγματα, αλλά τα ξεχωρίζει. Δεν διαθέτει τίποτα για τον αθλητισμό του δήμου μας με αποτέλεσμα να γελούν οι επισκέπτες της πόλης μας με τις απαράδεκτες αθλητικές εγκαταστάσεις που διαθέτουμε.

Και για να μην ξεχνιόμαστε να το αποτέλεσμα. Η κορυφαία ομάδα του νομού μας δεν ανεβαίνει στην Β΄ Εθνική εξαιτίας του απαράδεκτου αγωνιστικού χώρου του δημοτικού σταδίου της πόλης μας γιατί ο κ. δήμαρχος εδώ και χρόνια το έχει τελείως ξεχάσει. Αφήστε τα επικοινωνιακά τρυκ δήμαρχε, με φωτογραφίες που παραλαμβάνετε εισιτήρια διαρκείας της Μαύρης Θύελλας, γιατί σε λίγο με τη στάση σας δεν θα υπάρχει αυτή η ομάδα.

Τα κονδύλια του αθλητισμού που πηγαίνουν κ. Δήμαρχε;

Η Καλαμάτα μας δεν έχει ανάγκη από κεντρικές πλατείες (που καταστρέφετε και έργα τέχνης), μέγαρα και μεγαλοϊδεατισμούς με σπάταλα φεστιβάλ χορού!!!

Έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε και από αθλητικούς χώρους, προσεγμένους και λειτουργικούς, που θα μπορούν να γυμνάζονται σωστά οι δημότες και οι αθλητές αυτής της πόλης και όχι μόνο(ας μην ξεχνάμε πόσοι και πόσοι αθλητές παγκόσμιας εμβέλειας, έκαναν το βασικό στάδιο της προετοιμασίας τους εδώ).

Και για να γίνει αυτό κ. Νίκα χρειάζονται άνθρωποι με μεράκι και αγάπη για τον αθλητισμό.

Δυστυχώς εσείς είστε μόνο για λόγια. Και η Καλαμάτα μας αντί να διαφημίζεται για της αθλητικές εγκαταστάσεις της, όπως γινόταν μέχρι που γίνατε εσείς Δήμαρχος, συνεχώς με την απραξία σας τη ΔΥΣΦΗΜΙΖΕΤΑΙ…

Μάκης Μουτεβελής

Υπεύθ. Αθλητικού Φορέα Ανεξ. Δημοτικής Παράταξης "Πρωτοπορία"

Στην  Καλαμάτα  έκαναν  πάλι  χορό  τα  εκατομμύρια...

Και οι Καλαματιανοί;…  

Το Σάββατο 7 Ιουλίου δημοσιεύσαμε στον Τύπο ένα ζήτημα που αφορά την Καλαμάτα, τον Δήμο και τα Οικονομικά του. Πρόκειται για το «Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας» μια εκδήλωση που, μέχρι την δημοσίευση της επιστολής μας, παρέμενε στο απυρόβλητο της δημόσιας συζήτησης. Μερικοί υποκρίνονται ότι είναι «επιτυχημένο», άλλοι σιωπούν  ενώ έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει. Όμως η μεγάλη πλειοψηφία των δημοτών, που πληρώνει αδρά μέσω της ΔΕΥΑΚ «τον πολιτισμό», δεν γνωρίζει  πού, πώς, σε ποιους τομείς και σε ποια πρόσωπα επενδύονται τα χρήματα που καταβάλλουν διαρκώς και υποχρεωτικά εν είδη «Πολιτιστικού Τέλους»  προκειμένου να αξιοποιηθούν στο έπακρο επιφέροντας το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα για το (πραγματικό και όχι υποθετικό) καλό του Κοινωνικού Συνόλου.  

 Εγώ προσωπικά, και η Δημοτική μας Παράταξη «Πρωτοπορία», θεωρούμε ότι τέτοια ζητήματα που αφορούν έργα των οποίων το κόστος υπερβαίνει  το μισό εκατομμύριο ευρώ, θα πρέπει να τίθενται σε διαρκή δημόσια διαβούλευση και βάσανο ώστε να αποφασίζει το κοινωνικό σύνολο, και όχι μερικά πρόσωπα, εάν αποδίδουν και εάν θα εξακολουθήσουν να υφίστανται, επιβαρύνοντας πάρα πολύ τον δημοτικό προϋπολογισμό.  Συμφωνούμε ότι με πρωτοβουλία των δημοτικών αρχών και των παρατάξεων η πόλη θα πρέπει να δοκιμάζει καινούργια πράγματα που θα βελτιώνουν το πολιτιστικό επίπεδο των κατοίκων και θα αποδίδουν στην πόλη πολλαπλά οφέλη. Αν όμως κάποιες από αυτές τις επιλογές δεν φέρουν τα αναμενόμενα, θα πρέπει να υπάρχει το θάρρος και η εντιμότητα απέναντι στους δημότες μας, εφ όσον πρόκειται περί μιας διαρκούς αιμοδοσίας, να την σταματούμε και να εξετάζουμε άλλες οδούς! Όλα αυτά με διαφάνεια  και δημόσια συζήτηση, σε επίπεδο ακόμη και συμμετοχής δημοτών σε διευρυμένες συνεδριάσεις, επιζητώντας την όσο πιο μαζική διαβούλευση. Η εποχή μας, λόγω της τεχνολογίας  έχει τη δυνατότητα λήψης δημοκρατικών αποφάσεων για μεγάλα ζητήματα, κι αυτό θα έπρεπε να το επιδιώκουν ειλικρινώς οι δημοτικές αρχές δεδομένου ότι το βάρος είναι μεγάλο και δεν μπορούν μόνες τους και χωρίς τη συγκατάθεση των δημοτών, να το επωμιστούν.

 Επανερχόμενος στις αντιδράσεις επί της επιστολής μας που δημοσιεύθηκαν στον Τύπο, επισημαίνω την άποψη του εκπαιδευτικού και περιφερειακού συμβούλου Θόδωρου Σταυριανόπουλου (10 Ιουλίου 2012, εφημ. Θάρρος), ο οποίος αφού μας συγχαίρει για την πρωτοβουλία μας να δημοσιεύσουμε τα οικονομικά στοιχεία «για το πάρτι» που γίνεται στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, το οποίο είναι «διεθνές» μόνο σε επίπεδο επιλογής χορευτικών σχημάτων για συμμετοχή τους σε αυτό (φυσικά με την καταβολή ουδόλως ευκαταφρόνητης αμοιβής), καταλήγει με το υστερόγραφο: Η επιτυχία δεν είναι πηγή ικανοποίησης για ό,τι προηγήθηκε, αλλά πηγή υποχρέωσης για ό,τι πρέπει να ακολουθήσει.

 Ενδιαφέρουσα είναι και η άποψη του «Δικτύου Ενεργών Πολιτών Δήμου Καλαμάτας», το οποίο με ανακοίνωσή του τονίζει ότι «είναι καταστατικά θερμός συμπαραστάτης της πολιτιστικής δημιουργίας που παράγεται σε τοπικό επίπεδο». Στη συνέχεια «απλώνει την καταστατική του συμπαράσταση στη λειτουργία των καλλιτεχνικών σχολών της «Φάρις» και στηρίζει «τις ποιοτικές πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στα πλαίσια του Δήμου Καλαμάτας καθώς κι αυτές των ερασιτεχνιών σχημάτων των οποίων η δραστηριότητα δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη». Βεβαίως «ξεχνά» να στηρίξει και την επιβεβλημένη βοήθεια που απαιτείται για τα ερασιτεχνικά σχήματα από τον Δήμο Καλαμάτας αφού μάλλον δεν περισσεύει και μεγάλη από τους «επαγγελματίες» του χώρου. Πάντως είναι άξιο επισήμανσης το σημείο όπου το Δίκτυο υπογραμμίζει πως «..ο πολιτισμός μπορεί να αποτελεί και πηγή πλούτου. Όχι μόνο καλλιτεχνικού και πνευματικού πλούτου αλλά και πηγή οικονομικού πλούτου. Τα παραδείγματα ευρωπαϊκών πόλεων όπου ο πολιτισμός έδωσε ζωή σε νεκρές οικονομικά και πληθυσμιακά πόλεις της περιφέρειας, μέσα από την επένδυση στον πολιτισμό, είναι πολλά σε αρκετές χώρες και του ευρωπαϊκού βορρά και του ευρωπαϊκού νότου».

Μερικοί ίσως δεν κατάλαβαν ότι ακριβώς αυτό ήταν και το νόημα του δημοσίου διαλόγου που εμείς προκαλέσαμε: το ότι δηλαδή πρέπει να σταματήσει η σπατάλη του δημοσίου χρήματος σε ένα έργο που μέσα στα 18 χρόνια της λειτουργίας του και αφού δαπανήθηκε πακτωλός χρημάτων δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα για την πόλη μας!  Το να εξακολουθήσουμε να χρηματοδοτούμε και να δαπανούμε ενέργεια και χρόνο σε ένα εγχείρημα που, μετά από 18 χρόνια δεν έφερε αυτά που περιμέναμε, δεν είναι άτοπο να το θέσουμε στη βάσανο της επανεξέτασης και να επαναπροσανατολίσουμε τη στρατηγική μας απέναντι σε αυτό που ονομάζουμε «πολιτισμό». Όμως, η εμμονή «στα κεκτημένα» μόνο συντηρητισμό εκφράζει και σε υποψίες οδηγεί.

Με υπευθυνότητα οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι οι οικονομικές δυνατότητες των δημοτών, όπως και της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων, έχει αλλάξει και πολύ δύσκολα θα επανέλθει στα προ του 2010 επίπεδα. Δεν μπορούμε λοιπόν να πληρώνουμε, ματώνοντας κυριολεκτικά τα νοικοκυριά, ένα «πολιτισμό» που δεν μας αποδίδει. Επαναλαμβάνουμε ότι, η λογική που λέει πως «ο πολιτισμός δεν μπορεί να είναι ανταποδοτικός» αφορά άλλες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες και άλλα πολιτικά μοντέλα. Ζούμε σε συγκεκριμένη χώρα, με συγκεκριμένες δυνατότητες και αυτό θα πρέπει να το λαμβάνουμε διαρκώς υπόψη μας. Το αυτό ισχύει και για τον δήμο μας. Κι επειδή ο καθένας μπορεί να λέει το μακρύ του και το κοντό του για τα οφέλη του Φεστιβάλ, επισημαίνουμε ότι μόνο μια γλώσσα μπορεί να πει αλήθειες: η μαθηματική. Με βάση αυτήν θα πρέπει να λάβουμε αποτελέσματα και με βάση αυτήν θα πρέπει να κρίνουμε. Τα υπόλοιπα μπορεί να είναι και ιδεολογήματα που, ενδεχομένως μπορεί να εφευρεθούν προκειμένου να δυναμιτιστεί ο δημόσιος διάλογος και να ματαιωθεί, όπως ενδεχομένως να ήθελαν μερικοί, κυρίως αυτοί που έχουν συμφέροντα στο Φεστιβάλ ακόμη και προσωπικά, οικονομικά ή πολιτικά.

Εμείς διατυπώνουμε για μια ακόμη φορά  την πρόταση – πρόκληση για δημόσιο διάλογο σοβαρού επιπέδου. Το να ισχυριζόμαστε ότι το φεστιβάλ το παρακολουθούν «πολλοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό» χωρίς συγκεκριμένα στοιχεία, δεν νομίζουμε ότι προσφέρει τίποτα, τη στιγμή που οι αριθμοί είναι αμείλικτοι.

Τέλος και όσον αφορά στο ερώτημα που διατυπώθηκε από «προβληματιζόμενο» δημότη για το «ποιον πολιτισμό ευαγγελίζεται ο κ. Φωτέας», μπορώ να πω ποιον δεν ευαγγελίζομαι: αυτόν που δεν αποδίδει στην πόλη μου τα στοιχειώδη, που αιμορραγεί οικονομικά τους δημότες για να «χορεύει» χορτάτη μια κάστα ενός «συστήματος» που απέτυχε παταγωδώς. Δεν είμαι θιασώτης «του πολιτισμού της καταβόθρας» που εξυπηρετεί συγκεκριμένους στόχους και ανθρώπους και δεν υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο που 'μένει' απέξω. Και φυσικά, δεν είχα ποτέ (ούτε σκοπεύω να έχω) οικονομική ή επαγγελματική σχέση με αυτό «το σύστημα». Δεν θα αναφέρω πρόσωπα και νούμερα απολαβών διότι δεν είναι αυτός ο στόχος. Γι’ αυτό ας φροντίσουν  «αυτοί» να μην προκληθώ καθώς θα μπορούσα να καταθέσω και πολλά άλλα στοιχεία και μαρτυρίες «για την κατάσταση».  Προς το παρόν περιορίζομαι και επιδίωξή μου είναι ένας πολιτισμένος διάλογος που θα οδηγήσει σε επωφελές για την πόλη και τους δημότες αποτέλεσμα.

Διότι αυτό που συμβαίνει σήμερα ΔΕΝ είναι αυτό που επιθυμεί η συντριπτική πλειοψηφία του Καλαματιανού Λαού!              

        

ΥΓ. 1. Η ένταξη του φετινού Φεστιβάλ στο ΕΣΠΑ δεν σημαίνει πως δεν αιμορραγεί ο Έλληνας πολίτης – φορολογούμενος και φυσικά οι δημότες της Καλαμάτας. Το να καταναλωθεί οποιοδήποτε ποσό σε «παροχή πολιτιστικών υπηρεσιών» δεν σημαίνει ότι έπιασε και τόπο.

ΥΓ2. Ο κόπος κάποιων ανθρώπων φυσικά και πρέπει να αναγνωρίζεται στον βαθμό όμως που ό,τι έκαναν έγινε αφιλοκερδώς ως προσφορά στην πόλη. Όποιοι όμως ακριβοπληρώθηκαν γι’ αυτό νομίζουμε ότι έχουν αποζημιωθεί και με το παραπάνω. Το πόσο «πολύ παραπάνω» και αδικαιολόγητο είναι σε σχέση με το αποτέλεσμα  το κρίνουν οι δημότες μας...  

 

Ν.Α. Φωτέας

Δημοτικός Σύμβουλος

Επικεφαλής της Ανεξάρτητης Δημοτικής Παράταξης "Πρωτοπορία"      

ΤΑ ΤΡΙΑΜΙΣΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ!!!

 

Διδάγματα από την Ιστορία

Η επελθούσα Κρίση που πλήττει την Ελληνική Οικονομία, και  συνεπώς και την Κοινωνία, με άμεση κατεύθυνση την διεύρυνση της Ύφεσης για μια ακόμη χρονιά, μας οδηγεί συχνά σε σκέψεις για τον τρόπο υπέρβασης αυτού του ορατού αδιεξόδου. Πολλά έχουν γραφεί και έχουν επίσης λεχθεί (Δόξα τω …Θεώ τα μέσα εκφράσεως έχουν πολλαπλασιαστεί σε απίστευτο βαθμό) για το πώς περιήλθαμε εδώ και πώς θα ξεφύγουμε από το αδιέξοδο…

Δύσκολες καταστάσεις οδηγούν σε δύσκολες σκέψεις για το αυριανό μας αδιέξοδο. Μάλιστα πολλοί καταφεύγουν σε αναφορές στην Οικονομική Ιστορία της Ευρώπης αλλά και του Κόσμου.  Για εμάς του Έλληνες συχνό πεδίο αναφοράς σε παρελθούσες οικονομικές κρίσεις αποτελεί η περίοδος της ξενικής Κατοχής των ετών 1941-1945, όταν η Ελλάς είχε καταληφθεί από τις Δυνάμεις του Άξονος (Γερμανία, Ιταλία και Βουλγαρία) που είχαν διαμελίσει την Χώρα και ο Ελληνικός Λαός βρισκόταν στο έλεος τους και την πορεία συνολικώς του Πολέμου.

Τότε είχε επιβληθεί στην Ελλάδα μια ιδιόμορφη οικονομική κατάσταση που οδήγησε στην απώλεια χιλιάδων ζωών κατά τον πρώτο χειμώνα της Κατοχής (1941-1942), κυρίως στον μεγάλο αστικό χώρο της Αττικής.

Ουσιαστικά στα χρόνια εκείνα κυριαρχούσαν στην κατεχόμενη Ελλάδα τριάμισυ νομίσματα:

1. Στις επίσημα κατεχόμενες περιοχές υπήρχαν οι κατοχικές δραχμές, που ήταν μόνο σε έντυπη μορφή (χαρτονομίσματα) και ήταν θύματα του άκρατου πληθωρισμού (κάτι που οδήγησε στην διαμόρφωση νέων με απίστευτα νούμερα τιμών, που έφταναν στο τέλος της Κατοχής τα …δισεκατομμύρια).

2. Σε πολλές από τις κατεχόμενες αλλά και στις ελεγχόμενες από Έλληνες αντάρτες περιοχές κυριαρχούσε ο …κανόνας του Χρυσού: η χρυσή Λίρα Αγγλίας αποτελούσε μέτρο οικονομικών συναλλαγών για πολλούς. Μάλιστα για την ευγενή ράτσα των Μαυραγοριτών η χρυσή Λίρα Αγγλίας ήταν η σταθερή αξία που με αυτήν αποτιμούσαν την πώληση ή την αγορά τροφίμων και άλλων αγαθών από εμπερίστατους Έλληνες.

3. Σε πολλές περιοχές με έντονη την αγροτική διαδικασία και παραγωγή υπήρχε ως μέσο οικονομικών συναλλαγών  η ανταλλαγή τροφίμων και άλλων αγαθών (ανταλλακτική οικονομία) μεταξύ των πολιτών. Αυτή η λύση εξάλειφε τις αδικίες των οικονομικών συναλλαγών, καθώς κάθε πολίτης έδινε από αυτό που είχε και έπαιρνε αγαθά που ήταν απαραίτητα για την επιβίωση του.

Για μία ακόμη φορά ο Έλληνας γνώριζε να συναλλάσσεται με διαφορετικά νομίσματα και να βρίσκει λύσεις που ευνοούσαν την βιολογική και την οικονομική του επιβίωση. Δεν περιορίστηκε σε μία μορφή νομίσματος αλλά επέλεξε, θέλοντας και μη, και προσαρμόστηκε στην νέα πραγματικότητα. Μάλιστα μπορούσε να συνδυάσει και τους τρεις αυτούς τρόπους οικονομικής συναλλαγής: να έχει οικονομική συναλλαγή με το επίσημο εμπόριο με το κατοχικό πληθωριστικό χαρτονόμισμα, να δέχεται χρυσές λίρες ως σταθερό απόθεμα και να καταφεύγει και στην ανταλλαγή αγαθών όταν δεν μπορούσαν να δώσουν λύση οι άλλες προτάσεις.

Να αναφέρουμε επίσης πως υπήρχε και ένα άλλου είδους νόμισμα (για να δικαιολογήσουμε και τον …τίτλο του παρόντος άρθρου): αυτό ήταν το νόμισμα των στρατιωτικών Αρχών Κατοχής που αφορά τόσο το νόμισμα που χρησιμοποιούσαν οι Κατακτητές στις ελεγχόμενες από την κατοχική Κυβέρνηση περιοχές της Ελλάδος, αλλά και το νόμισμα των περιοχών που ήδη είχαν ενσωματώσει στο Κράτος τους οι κατακτητές (όπως οι Ιταλοί στα κατεχόμενα από αυτούς Επτάνησα ως τον Σεπτέμβριο του 1943, όταν τους εξεδίωξαν με αιματηρό τρόπο οι Γερμανοί, αλλά και στη κατεχόμενη από τους Βουλγάρους και ενσωματωμένη στο βουλγαρικό Κράτος περιοχή της Θράκης και της Μακεδονίας, όπου οι κατακτητές Βούλγαροι εφάρμοσαν εκτενές σχέδιο εκβουλγαρισμού ή διωγμού των Ελλήνων).

Τότε μπορούμε να μιλάμε για τριάμισυ νομίσματα που επικρατούσαν τότε και έδιναν μία εικόνα περίεργης οικονομίας στα χρόνια της Κατοχής. Και όμως μέσα σε αυτήν την ερμαφρόδιτη κατάσταση οι Έλληνες έδειξαν ότι αντέχουν και μπορούν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που επέφερε η ζοφερή εκείνη κατάσταση. Βέβαια οι θάνατοι από λιμό στον πρώτο χειμώνα της Κατοχής ήταν ένα πλήγμα στην ζωή των Ελλήνων αλλά και ένα σημείο εφιαλτικής αναφοράς από τους σημερινούς Έλληνες.

Πάντως η ύπαρξη σε μεγάλο βαθμό της ανταλλακτικής οικονομίας έσωσε χιλιάδες συμπατριώτες μας τότε από τον θάνατο, την πείνα ή την εξαθλίωση (κάτι που ήταν υπαρκτή και συνήθης πραγματικότητα για πολλά σημεία του ελλαδικού και του ευρύτερου ελληνικού κόσμου στην προβιομηχανική εποχή, όταν τα ελληνικά χωριά είχαν κατακτήσει  σπουδαία βήματα Αυτάρκειας και έτσι ξεπερνούσαν το θέμα της επιβίωσης -σήμερα η αυτάρκεια αυτή φαντάζει ως μακρινό παρελθόν με τους κατοίκους των χωριών μας να εξαρτώνται από τα μεγάλα σούπερ μάρκετ και τις εισαγωγές από το Εξωτερικό, άρα η αυτάρκεια είναι μία μακρινή ανάμνηση- αν και η παρούσα κρίση επαναφέρει λύσεις απόκτησης αυτάρκειας σε πολλούς συμπατριώτες μας).

Παρουσιάσαμε αυτήν την μικρή αναδρομή στην Οικονομική μας Ιστορία μπορεί να προσφέρει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα που προκύπτουν ιδιαίτερα σήμερα που πολλοί καταφεύγουν στην οικόσιτη οικονομία ή  κάποιοι παράγοντες της Οικονομίας μιλούν για την ύπαρξη δύο νομισμάτων εντός της Ελλάδος (αλλά και σε άλλες προβληματικές οικονομικά χώρες της Ευρωζώνης), που το ένα θα λειτουργεί ως σκληρό και το άλλο, για εγχώρια διευκόλυνση, ως μαλακό και εύκολο στην υποτίμηση. Παράλληλα αυξάνεται η χρήση της ανταλλακτικής οικονομίας, ιδιαίτερα στις περιφέρειες με έντονη αγροτική ή βιοτεχνική παραγωγή.

Ας βάλουμε την αντιστοίχιση με τα όσα γράψαμε για την Οικονομία της Κατοχής:

α. Στην θέση της Χρυσής Λίρας είναι το σκληρό Ευρώ.

β. Στην θέση του κατοχικού πληθωριστικού χαρτονομίσματος το ευάλωτο νέο εγχώριο νόμισμα που λύνει προβλήματα αλλά αφήνει άλυτα άλλα πολλά.

γ. Στην θέση της ανταλλακτικής οικονομίας παραμένει η ίδια αντίληψη που ικανοποιεί πλήθος οικονομικών αναγκών.

Οι συγκρίσεις …δικές σας.

Γεώργιος Διον . Κουρκούτας  -  Καθηγητής Φιλόλογος