Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018

Ο Γιάννης Λαμπρόπουλος ξεμπροστιάζει τον Αλέξη Τσίπρα!!!


Ο Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, αφού συμπλήρωσε τρία χρόνια στην εξουσία, θυμήθηκε την ανάπτυξη στην Πελοπόννησο.
Ήρθε στην Τρίπολη και κατά την προσφιλή του τακτική, αράδιασε πάλι ψέματα.
Για όλα τα θέματα μοίρασε ΘΑ και για κανένα έργο δεν προσδιόρισε, τρόπο χρηματοδότησης, χρόνο, δημοπράτηση, έναρξη εργασιών και έτος παράδοσης.
Με δύο λέξεις «ΑΕΡΑΣ ΚΟΠΑΝΙΣΤΟΣ».
Τίποτα δεν θα έχει έναρξη διαδικασιών, μέσα στο 2018.
Τα υποσχέθηκε όλα, αλλά για μετά το 2019, όταν θα έχουν γίνει εκλογές και δεν θα είναι στην εξουσία.
Ο κ. Τσίπρας, που επί των ημερών του μέχρι τώρα, δεν μελέτησαν, δεν δημοπράτησαν, δεν συμβασιοποίησαν, δεν κύρωσαν στην Βουλή,   δεν ξεκίνησαν και δεν παρέδωσαν ούτε ένα μέτρο δρόμο, μας είπε, ότι όσα έγιναν τα τρία τελευταία χρόνια, δεν έγιναν τα δέκα προηγούμενα.
Οι Μεσσήνιοι όμως  γνωρίζουν, ποιοι έφτιαξαν το δρόμο Τρίπολης - Καλαμάτας  και όχι μόνο.
Η μόνη συμμετοχή της Κυβέρνησης του κ. Τσίπρα, ήταν στο 7% του έργου, από το σύνολο της Περιφερειακής της Καλαμάτας και αυτό το έδωσαν, με δύο χρόνια καθυστέρηση, με ταυτόχρονη αύξηση αντί για μείωση  των διοδίων σε όλους τους αυτοκινητοδρόμους που υπόσχονταν.
Τέτοιους ψεύτες, δεν θα ξαναδεί η Ελλάδα.
Ακόμη και το Λευκτρο - Σπάρτη ήταν τελειωμένο και άφηναν τον χρόνο να περνάει για να δικαιολογήσουν τις κορδέλες που θα έκοβαν.
Σημειωτέον ότι τις συμβάσεις για τους αυτοκινητοδρόμους ο κ. Τσίπρας τις είχε καταψηφίσει στην Βουλή.
Ο κ. Τσίπρας δεν είπε για το Πάτρα - Πύργος, πότε θα τελειώσουν οι δημοπρατήσεις, που ήταν να γίνουν τον Μάρτιο του 2015, αν θα υπογραφούν οι συμβάσεις, αν θα εγκριθούν από το Ελεγκτικό Συνέδριο και πότε θα αρχίσουν και θα τελειώσουν οι εργασίες.
Επίσης δεν έκανε καμιά αναφορά για το Πύργος - Καλό Νερό.
Ακούσαμε και για το Φιλιατρινό φράγμα, που αν και είναι τελειωμένο εδώ και πολύ καιρό,  δεν κατασκευάζουν τα δίκτυα.
Ακούσαμε ΘΑ για το αεροδρόμιο, για τους δρόμους και τα αντιπλημμυρικά, ενάμιση χρόνο μετά τις πλημμύρες.
«ΟΛΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ» για τις ερχόμενες εκλογές.
Τα ψέματα τελείωσαν.
Ανάπτυξη και επενδύσεις με Τσίπρα και Καμμένο, δεν γίνονται στην Χώρα.
Κανένας δεν τους εμπιστεύεται.
Αυτό είναι το πρόβλημα σήμερα της Ελλάδος.
Τη λύση θα δώσει γρήγορα ο Λαός.-


ΙΩΑΝΝΗΣ  Δ.  ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ  

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

Έπεσε το Σωματείο στα ΕΛΠΕ;


Σε εργαλείο αποκαθήλωσης του Προεδρείου του ΠΣΕΕΠ εξελίχθηκε μια τυπική επαναλαμβανόμενη καταστατική διαδικασία έγκρισης ή μη του διοικητικού και οικονομικού απολογισμού.
Οι εργαζόμενοι αρνούμενοι να δεχθούν τα κελεύσματα των ΣΥΡΙΖΑίων εργατοπατέρων και ψηφίζοντας ΟΧΙ στο Διοικητικό απολογισμό, οδηγούν στην πτώση του σωματείου και στην αναγκαστική πλέον διενέργεια νέων εκλογών.
Η απραξία των τελευταίων μηνών και η πλήρης αγωνιστική αδράνεια ενόψει της πώλησης του τελευταίου πακέτου των μετοχών που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε αντίθεση με όσα ρητά και κατηγορηματικά διαλαλούσε όταν ήταν στην αντιπολίτευση, υπήρξαν καθοριστικοί παράγοντες των σημερινών εξελίξεων.
Αυτό άλλωστε ήταν και το αφήγημα που πρόταξαν όσοι δημιούργησαν την τεχνιτή κρίση στο συνδικάτο, ασχέτως εάν είχαν άλλα στο μυαλό τους. 
Τον σημερινό Αρμαγεδώνα προφανώς πυροδότησε η αθέτηση παρασκηνιακών συμφωνιών ενόψει της εκλογής εκπροσώπων των εργαζομένων στο Δ.Σ. της εταιρείας.
Ευκαιρία είναι πάντως, έστω κι έτσι, να περάσουν στο περιθώριο αριστερόστροφοι συνδικαλιστές με φασίζουσες αντιλήψεις που έκαναν πλάτες στη διοίκηση και στην κυβέρνηση και που κατά το παρελθόν με τη ρητορική τους δίχασαν εργαζομένους και επέβαλλαν αποκλεισμούς!

Για την ιστορία, το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας έχει ως εξής:

ΟΧΙ 707

ΝΑΙ 696

ΛΕΥΚΑ 35

ΑΚΥΡΑ 40




Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2018

Φωτιά στο ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου Αιγάλεω!!!


Πυρκαγιά κατέστρεψε ολοσχερώς σήμερα το απόγευμα τη λυόμενη προσθήκη στο Μητροπολιτικό παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου στο Αιγάλεω. Η πυρκαγιά προκλήθηκε από αναμμένο κερί. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να μην είναι σημαντικές οι ζημιές στον κυρίως ναό. Το εκκλησάκι του Άι Γιώργη δεν αποτελεί μόνο ένα θρησκευτικό χώρο, αλλά και ένα χώρο με τεράστια πολιτισμική αξία. Δείτε εδώ το περυσινό μας αφιέρωμα στο ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου ανήμερα της εορτής του!  







Όλοι γνωρίζουμε το μικρό ναό του Αγίου Γεωργίου που ευρίσκεται σήμερα στο βόρειο κράσπεδο της Ιεράς Οδού, στην συμβολή με την οδό Προύσης, δυτικώς του Κηφισού αμέσως μετά τη γέφυρα στη περιοχή του Αιγάλεω. Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν ότι ονομάζεται Διασορίτης. Το όνομα αυτό συναντούμε ήδη από το 1573 και έπειτα σε συμβόλαια και κληροδοτήματα αναφερόμενα στην ευρύτερη περιοχή που βρίσκεται σήμερα ο ναός. Μάλιστα ο Διονύσιος Σουμερλής συσχετίζει το τοπωνύμιο προς τα ερμεία η έρμαια, τους ερμαίους λόφους, δηλαδή τους σωρούς που ύψωναν οι αρχαίοι διαβάτες, ρίπτοντες λίθους προς τιμή του Ενόδιου Ερμού. Υποστηρίζει λοιπόν ο Διονύσιος Σουμερλής ότι "Διασωρείτης" ονομάστηκε η περιοχή από τους ερμαίους λόφους, τους σωρούς δηλαδή που εσχηματίσθηκαν πλησίον του ιερού του Ερμού. Ανεξαρτήτως της ορθότητας της πληροφορίας αυτής, οι πληροφορίες του Σουμερλή μας οδηγούν στη βάσιμη υποψία ότι ενδεχομένως ο Ναός του Αγίου Γεωργίου έχει κτισθεί με οικοδομικό υλικό προερχόμενο από τους σωρούς ή από τα ερείπια του Ερμείου. Στη λιθοδομία του πάντως διακρίνονται σήμερα μερικά μη ενεπίγραφα μάρμαρα. Κατά πάσα πιθανότητα το επίθετο Διασορίτης αναφέρεται στον Άγιο και ο ναός του Αγίου Γεωργίου ευρισκόμενος στις παρυφές του ελαιώνος, εκεί που άρχιζαν οι αγροί, τα περιβόλια και οι αμπελώνες ονομαζόταν Διασ(π)ορίτης, διότι εόρταζε την 3η Νοεμβρίου, ημέρα πιθανώς προετοιμασίας του σπόρου και ενάρξεως της σποράς.
Ο ναός υπήρχε τουλάχιστον από του 16ου αιώνος. Σύμφωνα με προφορική παράδοση την οποία διέσωσε και αφηγήθει ο σεβαστός πρεσβύτης κ. Αναστάσιος Σερβός, πριν πολλά χρόνια υπήρχε κάποιος Τζαφέρης φίλος του Χαιδάρ πασά (εξ' ου και η περιοχή Χαϊδάρι). Ο Τζαφέρης εκπληρών επιθυμία του Χαιδάρ πασά, έλαβε ως αντάλλαγμα τη περιοχή που σήμερα ευρίσκεται ο ναός του Αγίου Γεωργίου.
Σύμφωνα με άλλη προφορική παράδοση ο Τζαφέρης αυτός ήταν Μωαμεθανός, αλλά ίσως για να διατηρήσει τη περιουσία του μετά την Επανάσταση, εβαπτίσθη και έλαβε γυναίκα Χριστιανή. Αν σε όλα τα παραπάνω υπάρχει κάποια αλήθεια, θα μπορούσε κανείς να εικάσει ότι έλαβε το όνομα Γεώργιος από το ομώνυμο ναό που ευρισκόταν στα κτήματά του. Ότι βέβαια ο ναός άνηκε στην οικογένεια Τζαφέρη είναι βέβαιο. Στο δάπεδο του ναού υπάρχει πλάκα με την εξής περιγραφή:

ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ 
Ο ΚΤΗΤΩΡ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥΤΟΥ 
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΤΖΑΦΕΡΗΣ
ΕΓΕΝΝΗΘΗ ΤΗΝ 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1847
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΖΑΦΕΡΗΣ 
ΕΤΩΝ 35

Η επιγραφή είναι βέβαια ασαφής. Αναφέρει την ημερομηνία γεννήσεως του κτήτορος και την ηλικία μόνο του δεύτερου νεκρού, χωρίς την ημερομηνία θανάτου. Ο αποθνίσκων σε ηλικία μόλις 35 ετών Γέωργιος Τζαφέρης ήταν γιος του Βασίλειου και της Ελισάβετ Τζαφέρη και το όνομα καθώς και το πατρώνυμο αυτού παραπέμπουν στον επί Τουρκοκρατίας Γέωργιον Τζαφέρη.
Κατά τον Ν.Δ. Παπαχατζή, ο ναός είναι τελείως ανακαινισμένος τα τελευταία χρόνια και κατά τον περασμένο αιώνα ήταν σχεδόν ερειπωμένος ώστε να φαίνεται το αρχαίο υλικό από το οποίο ήταν κτισμένος, αν και η πληροφορία στο "Ευρετήριο Μεσαιωνικών Μνημείων", ότι ο ναός φέρει εσωτερικώς τοιχογραφίες του 18ου αιώνα, δεν συνηγορεί απολύτως υπέρ του παραπάνω. Ότι ανακαινίσθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα αυτό θεωρείται σχεδόν βέβαιο. Στο ναό διασώζεται χάλκινο μανουάλι, αφιέρωμα του Βασ. Τζαφέρη με χαραγμένη την χρονολογία 1904. Την ίδια χρονολογία φέρει και μια κινητή εικόνα του Αγίου που σώζεται στο ναό, αφιέρωμα Α. Πολίτου.
Ο ναός μετά το θάνατο του Βασ. Τζαφέρη και ίσως μεταπολεμικώς περιήλθε στην οικογένεια Δράκου. Η οικογένεια Παν. Δράκου (της εταιρείας ΙΖΟΛΑ) απέκτησε το χώρο που βρίσκεται σήμερα ο ναός, μαζί ίσως με τον απέναντι νοτίως της Ιεράς Οδού χώρο, που αργότερα αγόρασε ο ΟΣΚ και σήμερα εδρεύει εκεί το 3ο Γυμνάσιο Αιγάλεω.
Ως ιδιωτικός ναός ο Άγιος Γεώργιος παρέμενε κλειστός και λειτουργούσε μόνο κατόπιν αδείας μέχρι τις αρχές περίπου της δεκαετίας του 1960. Αργότερα άρχισε να λειτουργεί τακτικά εξυπηρετούμενος από ιερείς της Υψώσεως Τιμίου Σταυρού Αιγάλεω. Το 1971 αγιογραφήθηκε και τούτο προκύπτει από την επιγραφή "χείρ Γεωργίου Δημητρακοπούλου 1971" η οποία υπάρχει επί του νότιου τοίχου.
Από το 1981 η οικογένεια Δράκου εξεδήλωσε την επιθυμία να δωρίσει το ναό στην Ιερά Μητρόπολη Νικαίας. Τελικά η δωρεά πραγματοποιήθηκε το 1990-91 και από τότε ο ναός του Αγίου Γεωργίου λειτουργεί ως μητροπολιτικό παρεκκλήσιο με δικό του ιερέα.
Τότε απομακρύνθηκαν τα εξωτερικά κονιάματα και αποκαλύφθηκε η προς νότον και ανατολάς λιθοδομία. Επίσης καθαρίστηκαν οι τοιχογραφίες οι οποίες είχαν αμαυρωθεί λόγω της κηραψίας και του θυμιάματος, επειδή όμως ήταν ήδη φθαρμένες, ξεκίνησε νέα αγιογράφηση από τους αγιογράφους Ευάγγελο Λημναίο και Κων/νο Αντωνάκη. Για την εξυπηρέτηση των πολυάριθμων πιστών προστέθηκε στην είσοδο του ναού λυόμενο προσάρτημα.
Σήμερα ο ναός του Αγίου Γεωργίου είναι χαρακτηρισμένος από την Α' ΕΒΑ (Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων) και λειτουργεί με δικό του ιερέα τον, π. Εμμανουήλ Χατζηανδρέου.


Η αθρόα προσέλευση πιστών στον Άγιο Γεώργιο, ως μητροπολιτικό παρεκκλήσι, οφείλεται και στο γεγονός ότι εντός αυτού φυλάσσεται παλιά θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου, η οποία ονομάστηκε Παναγία Κανάλλα προς τιμήν της ομώνυμου εικόνας της νήσου Κύθνου.
Τα αφορώντα την εικόνα αυτή προέρχονται από αφηγήσεις της τελευταίας κατόχου της Μαρίας Γκούμα, το γένος Καρβούνη οι οποίες περιλαμβάνονται σε φυλλάδιο με τον τίτλο "Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Κανάλλας του Αιγάλεω" (Επιμέλεια Ελένης Ι. Τζέμη, Αθήνα 1993).
Κατά την αφήγηση αυτή η οποία επικαλείται "ιστορικό σημείωμα", που χάθηκε στην καταστροφή της Σμύρνης το 1922, η εικόνα είναι έργο του Ευαγγελιστού Λουκά και είχε φυλαχθεί ίσως την εποχή της εικονομαχίας (8ος-9ος αι.) σε πηγάδι της νήσου Χίου, απ' όπου κατόπιν οράματος την ανέσυρε κάποιος γέροντας πρόγονος της Μαρίας Καρβούνη. Η εικόνα μέχρι της καταστροφής της Χίου από τους Τούρκους το 1822, είχε τοποθετηθεί σε οικογενειακό παρεκκλήσι, στα ερείπια του οποίου ευρέθη αλώβητη μετά την απελευθέρωση. 
Σύμφωνα με οικογενειακή συνήθεια η εικόνα δινόταν κάθε φορά ως προίκα στη κόρη της οικογένειας που έφερε το όνομα Μαρία. Έτσι έφτασε στη τελευταία κάτοχο Μαρία Γκούμα, η οποία λίγο προ του θανάτου της, την εδώρισε στην Μητρόπολη Νικαίας επί των ημερών του βραχύβιου Μητροπολίτου Ιάκωβου Γκίνη (1990-94). Η εικόνα την οποία η τελευταία κάτοχος είχε φροντίσει να συντηρηθεί είναι μικρών διαστάσεων (20x15 εκ.). Εικονίζει τη Θεοτόκο να βαστάζει αριστερώς με σφιχτό εναγκαλισμό το Θείο Βρέφος, το οποίο χέρι ή κατ' άλλους το πόδι του μικρού Χριστού ακουμπά στο δεξιό ώμο της. Το αριστερό της χέρι, το κάλυμμα της κεφαλής και τα φωτοστέφανα είναι επαργυρωμένα. Η εικόνα φαίνεται πράγματι να είναι πολύ παλιά.



Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2018

Οι Vegas στις Οινοσοφίες της Μεσσήνης!!!


Το μουσικό συγκρότημα των Vegas με τη συναυλία που πραγματοποιήθηκε στην κεντρική πλατεία της Μεσσήνης, έκλεισε τις εκδηλώσεις του 158ου καρναβαλιού της αγαπημένης πόλης!
Για φαγητό κατέληξαν στις "Οινοσοφίες" του Αντώνη Γιαννόπουλου απ' όπου και η αναμνηστική φωτογραφία!
Ραντεβού του χρόνου στο 159ο Καρναβάλι της "Μεθυσμένης πολιτείας"!!!



Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2018

Όλη η ιστορία για το "Μοναστήρι του Ασκητή" στους Γαργαλιάνους!!!


Ένα εξαιρετικό άρθρο του Θεολόγου Παναγιώτη Δ. Γλιάτα στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ έρχεται να λύσει όλες τις απορίες μας γύρω από το "Μοναστήρι του Ασκητή" στους Γαργαλιάνους που μας απασχολούσε από τότε που πρωτοείδαμε την ταινία "Οι Ιππείς της Πύλου" του συμπατριώτη μας Νίκου Καλογερόπουλου και που πριν τρία χρόνια είχαμε κάνει ένα αφιέρωμα ΕΔΩ με χιλιάδες διαδικτυακές επισκέψεις... Όσοι εξακολουθείτε να έχετε τις ίδιες απορίες που είχαμε κι εμείς, διαβάστε το κείμενο που ακολουθεί:

Η ιστορική πορεία του «Ασκηταριού» των Γαργαλιάνων αρχίζει το έτος 1887 όταν ένας εργάτης γης από το χωριό Σούλος Μεγαλοπόλεως, εμπνεόμενος από ασκητική διάθεση, αποφάσισε να εγκαταβιώσει το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα μικρό σπήλαιο της περιοχής.
Αυτός ο εικοσιεπτάχρονος, τότε, εργάτης ονομαζόταν Αθανάσιος Στράγκας, ήταν παντρεμένος και είχε πέντε παιδιά. Ερχόταν χρόνια στην περιοχή των Γαργαλιάνων, δούλευε κατά την άνοιξη ως σκαφτιάς στις σταφίδες και στη συνέχεια επέστρεφε στην οικογένειά του μέχρι την επόμενη εποχή που θα υπάρχουν μεροκάματα για να επανέλθει. Την άνοιξη του 1886 και ενώ βρισκόταν στους Γαργαλιάνους, αρρώστησε από φυματίωση. Ο γιατρός της πόλης Πυλιώτης του συνέστησε να εγκαταλείψει πάραυτα την περιοχή, να επιστρέψει στην οικογένειά του και να μην ξανακατέβει στους Γαργαλιάνους γιατί το κλίμα της περιοχής όχι μόνο δεν τον βοηθά στην θεραπεία του, αλλά είναι και αιτία να υποτροπιάσει.
Οι οικονομικές δυσκολίες όμως τον ανάγκασαν να ξανακατέβει και την επόμενη χρονιά στους Γαργαλιάνους με αποτέλεσμα να αρρωστήσει και πάλι. Τότε αποφασίζει να μην επιστρέψει στην οικογένειά του γιατί θεωρούσε πως θα τους γίνει βάρος ως ασθενής. Από την άλλη, η ασκητική ζωή ήταν ένας νεανικός του πόθος τον οποίο απέφυγε κατόπιν πιέσεως των γονιών του, οι οποίοι επέμεναν να τον παντρέψουν.
Δευτέρα της Πεντηκοστής του 1887, ημέρα της Αγίας Τριάδος, μεταβαίνει και εγκαθίσταται μόνιμα σε ένα μικρό σπήλαιο στη θέση «Καραντίνα» που σήμερα είναι γνωστό ως «Ασκηταριό» ή «Ασκητής». Παράλληλα έστειλε πληρεξούσιο στη γυναίκα του εκχωρώντας της όλη του την περιουσία και εξηγώντας της την απόφασή του, πράγμα το οποίο η ίδια δεν μπόρεσε να συμμεριστεί. Ακόμα και σε μεταγενέστερη επίσκεψή της στο χώρο του «Ασκηταριού» με σκοπό να τον μεταπείσει και να επιστρέψει στην οικογένεια του, αυτός ήταν ανένδοτος.
Έτσι ο Αθανάσιος ως μη ρασοφόρος ασκητής εγκαταστάθηκε εκεί, ξεπέρασε την ασθένειά του και συνέχισε να εργάζεται ως εργάτης γης στα χτήματα των Γαργαλιανωτών. Μέσα από αυτή του τη δραστηριότητα μάζεψε χρήματα και αγόρασε σιγά σιγά την γύρω από το ασκητήριο περιοχή. Το σπήλαιο με τα χρόνια το μεγάλωσε και το έκανε ένα ναό αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα, δύο μικρά δωμάτια, μια αποθήκη, και έφτιαξε μία στέρνα, καθώς το μέρος είναι άνυδρο από πηγές και ο μόνος τρόπος υδροδότησης ήταν τα όμβρια ύδατα. Σε γενικές γραμμές ήταν αγαπητός στην περιοχή αν και δεν έλειπαν οι περιπτώσεις διαπληκτισμού του με περιοίκους και με παραχειμάζοντες της περιοχής, καθώς δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που τα αιγοπρόβατα έμπαιναν στις εκτάσεις γύρω από το σπήλαιο και του κατέστρεφαν ό,τι είχε φυτέψει.
Αφού πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσαν τα παιδιά του, αργότερα και τα εγγόνια του, απόκτησαν επαφές με τον πατέρα και παππού τους και έτσι τον επισκέπτονταν τακτικά. Κάποια έμεναν για μικρά διαστήματα μαζί του και κάποια άλλα για περισσότερο, όπως ο πρώτος εγγονός του, ο Γιάννης, που αρρώστησε βαριά, πέθανε και θάφτηκε στο «Ασκηταριό».
Το 1933 ένας εκ των εγγονών του χειροτονήθηκε άγαμος κληρικός. Αυτός ο μετέπειτα αρχιμανδρίτης Θεόκλητος Στράγκας έλαβε κατά την υπηρεσία του ως κληρικός σημαντικές θέσεις στην εκκλησιαστική διοίκηση (Γραμματέας της Ιεράς Συνόδου, πρωτοσύγκελλος Μητροπόλεων κ.ά.), γνώριζε την περιοχή καλά, καθώς από μικρό παιδί επισκεπτόταν τον παππού του και είχε πολύ καλές σχέσεις με αρκετούς κατοίκους της περιοχής και κυρίως με τον εφημέριο της Παναγίας των Γαργαλιάνων παπα-Γιάννη Σταυριανόπουλο.
Τον χειμώνα του 1936 ο Ασκητής πηγαίνοντας από Γαργαλιάνους προς το ασκητήριό του γλίστρησε και έπεσε σε μία πλαγιά κοντά στο σπήλαιο. Κάποιοι τσοπάνηδες της περιοχής και κάποιες κυρίες από τους Γαργαλιάνους του παρείχαν μία στοιχειώδη φροντίδα. Η κατάστασή του όμως επιδεινώθηκε και μετά από λίγους μήνες, στις 14 Μαρτίου 1937, απεβίωσε και ετάφη από τον παπα-Γιάννη στο «Ασκηταριό» σε τάφο που είχε λαξεύσει ο ίδιος ο ασκητής στον βράχο. Από τον ίδιο ιερέα ενημερώθηκαν για το γεγονός οι συγγενείς του επιστολικώς.
Μετά από αυτό ο χώρος ερήμωσε καθώς κανείς από τους κληρονόμους του δεν ήταν διατεθειμένος να κατέβει στους Γαργαλιάνους. Υπήρξαν σκέψεις να πωληθεί η έκταση αυτή και ο ναός-σπήλαιο να δοθεί ως εξωκκλήσι στον ναό της Παναγίας των Γαργαλιάνων, κάτι το οποίο δεν έγινε.
Λίγες μέρες πριν από την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, εμφανίζονται δύο παλαιοημερολογίτες μοναχοί εξαρτώμενοι από την παλαιοημερολογίτικη Μονή Παναγουλάκη της Καλαμάτας και ζητούν να αγοράσουν το «Ασκηταριό». Ο ένας ονομαζόταν Θεοφύλακτος (κατά κόσμον Κωνσταντίνος) Γεωργόπουλος, ήταν από το γειτονικό χωριό Μουζούστα (σήμερα Λεύκη) και γνώριζε καλά την οικογένεια του μακαριστού ασκητή, ενώ ο άλλος ήταν μη ρασοφόρος μοναχός -πιο πολύ κοσμοκαλόγερος- από τον Πύργο Τριφυλίας και ονομαζόταν Πέτρος Στασινόπουλος. Το ενδιαφέρον αυτών των δύο προκάλεσε αντιδράσεις στους ιερείς των Γαργαλιάνων και καθώς φαίνεται ο αρχιμανδρίτης Θεόκλητος Στραγκας δεν ήθελε να τους το παραχωρήσει. Τότε ο Θεοφύλακτος απευθύνεται στον πατέρα του Θεόκλητου και γιο του ασκητή, ο οποίος και του το παραχωρεί με την υποχρέωση να το συντηρεί. Η επιμονή όπως του αρχιμανδρίτη Θεόκλητου να μην το πάρουν οι παλαιοημερολογίτες αν δεν επιστρέψουν στο νέο ημερολόγιο, τους ανάγκασε να φύγουν.
Στις 15 Ιανουαρίου 1950 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Σημαία» της Καλαμάτας ένα άρθρο του Σωτ. Λυριτζή με τίτλο «Ενας Ασκητής». Αυτό το άρθρο παρουσίαζε το πρόσωπο του ασκητή «μπαρμπα-Θανάση» (όπως τον αναφέρει ο αρθρογράφος) ως έναν ευσεβή άνθρωπο και ιδιαίτερα συμπαθή στους περιοίκους. Αυτό ήταν η αιτία να ενδιαφερθεί περισσότερο για το «Ασκηταριό» ο αρχιμανδρίτης Θεόκλητος που αποφάσισε να προβάλει ακόμα περισσότερο την προσωπικότητά του παππού του. Ετσι τύπωσε ένα μικρό βιβλιαράκι που εξιστορούσε τον βίο του «Αγίου» ασκητού, έκανε ανακομιδή των λειψάνων του με την παρουσία πλήθους κόσμου και αποφάσισε να ξεκινήσει την ανακαίνιση-ανοικοδόμηση του «Ασκηταριού».
Έτσι το 1968 ο αρχιμανδρίτης Θεόκλητος Στράγκας ξεκινάει τα έργα ανοικοδόμησης, αφού νωρίτερα με τη βοήθεια της Νομαρχίας είχε φτιάξει τον δρόμο. Το μεγαλύτερο μέρος των έργων ολοκληρώθηκε δέκα χρόνια μετά, αν και μικρότερες επεμβάσεις συνέχισαν μέχρι το 1988.
Αρχιτέκτονας και εργολάβος όλου αυτού του οικοδομήματος ήταν ο εν λόγω κληρικός ο οποίος κάποιες μέρες κατέβαινε στο «Ασκηταριό», επέβλεπε, έδινε κατευθύνσεις στους μαστόρους για τη συνέχιση των εργασιών και επέστρεφε στα καθήκοντά του στην Αθήνα στην ενορία του Αγίου Κωνσταντίνου Ομονοίας που ήταν εφημέριος. Αυτή η κατάσταση, όπως είναι φυσικό, δημιουργούσε παρανοήσεις, αυθαιρεσίες και τακτικούς διαπληκτισμούς με αποκορύφωμα την καταγγελία στη Χωροφυλακή Γαργαλιάνων από κάτοικο της πόλης που είχε διαπληκτιστεί με τον Θεόκλητο για το αυθαίρετο των εκεί κατασκευών. Μετά από δικαστική διένεξη ο αρχιμανδρίτης αθωώθηκε.
Μετά από αυτό ο Θεόκλητος ξεκινάει τις ενέργειες να δοθεί νομική υπόσταση στο «Ασκηταριό». Ετσι οι κληρονόμοι του ασκητή, αρχιμανδρίτης Θεόκλητος Στράγκας, Ευσταθία Γκούμα και Θεοδώρα Καραλή υποβάλλουν στον μητροπολίτη Τριφυλίας και Ολυμπίας Στέφανο έγγραφο με το οποίο ζητούν να αναγνωρισθεί το «Ασκηταριό» ως ίδρυμα με το διακριτικό τίτλο: «Ησυχαίαι Εστίαι (δηλ. σπίτια Ησυχίας) Ασκητηρίου Γαργαλιάνων Η Αγία Τριάς». Η σύσταση του ιδρύματος αυτού σκοπό είχε «…να στεγάση εις τα υπό των ιδρυτών αυτού δωρούμενα πέντε αυτοτελή οικήματα πρόσωπα επιθυμούντα και δυνάμενα να μιμηθώσι τον επί πεντηκονταετίαν εν τω σπηλαίω ασκητηρίω του οσίως Αθανάσιον Στράγκαν…» Ορος βασικός γι' αυτά τα πρόσωπα ήταν να μην γίνουν μοναχοί, αλλά ως λαϊκοί να διάγουν μοναχικό βίο, όπως και ο ασκητής Αθανάσιος. Ο μητροπολίτης Στέφανος στέλνει το έγγραφο αυτό στην Ιερά Σύνοδο, η οποία, μετά από εισήγηση της Επιτροπής Νομοκανονικών ζητημάτων «…απέρριψε την ίδρυσιν του εν λόγω ιδρύματος ως ξένου και οθνείου προς το Μοναχικόν δίκαιον της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας». Μετά την άρνηση αναγνωρίσεως με αυτή τη μορφή από την Ιερά Σύνοδο, οι κληρονόμοι ζητούν την ανάκληση της ιδρυτικής πράξεως και από το Πρωτοδικείο Κυπαρισσίας.
Το 1980 ζητούν από τον μητροπολίτη να αναγνωρισθεί ως Ησυχαστήριο με τον τίτλο «Θεοκλήτον Ησυχαστήριον Η Αγία Τριάς Ασκητηρίου Γαργαλιάνων». Ο Μητροπολίτης το αποστέλλει στην Ιερά Σύνοδο και αυτή με τη σειρά της ζητά να γίνουν κάποιες αλλαγές στο κείμενο του κανονισμού, σύμφωνα με τις υποδείξεις του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Εμφανώς θυμωμένος ο αρχιμανδρίτης Θεόκλητος στέλνει και πάλι στο Πρωτοδικείο αίτηση ανακλήσεως συστάσεως ιδρύματος.
Δυο χρόνια μετά επανέρχεται με έγγραφό του και ζητά από τον μητροπολίτη να αναγνωρισθεί ως «Ιερό Προσκύνημα». Μετά τις σχετικές ενέργειες του μητροπολίτη Στεφάνου, το 1985 δημοσιεύεται στην «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» και στο περιοδικό «Εκκλησία» ο -προσωρινός- διοικητικός και διαχειριστικός Κανονισμός για το «Θεόκλητο Ιερόν Προσκύνημα Η Αγία Τριάς Ασκητηρίου Γαργαλιάνων» που προέβλεπε, μεταξύ άλλων, τη σύνταξη Εσωτερικού Κανονισμού από την Διοικούσα Επιτροπή μετά την Καθιέρωση του Ναού και τα εγκαίνια του Ιδρύματος. Η Διοικούσα Επιτροπή αποτελείτο από:
α) τον εκάστοτε μητροπολίτη ως Πρόεδρο
β) τον αρχιμανδρίτη Θεόκλητο Στράγκα
γ) τον εκάστοτε αρχιερατικό επίτροπο Γαργαλιάνων
δ) ένα μέλος της οικογένειας Ευσταθίας Γκούμα
ε) ένα μέλος της οικογένειας Θεοδώρας Καραλή και
στ) τον εκάστοτε δήμαρχο Γαργαλιάνων.
Ο διορισμός των μελών έγινε αμέσως μετά από τη δημοσίευση του κανονισμού, χωρίς όμως ποτέ να γίνει κάποια συνεδρίαση από αυτά. Από την άλλη η ψιλή κυριότητα του προσκυνήματος παρέμεινε στους απογόνους του ασκητή Αθανάσιου Στράγκα.
Το Ιερό Προσκύνημα ποτέ δεν εγκαινιάσθηκε από τη Μητρόπολη γιατί δεν μπόρεσαν οι εμπλεκόμενοι να βρεθούν σε συμφωνία για τον εσωτερικό κανονισμό και έτσι η συνεργασία των κληρονόμων με την μητρόπολη έφτασε απλώς μέχρι το σημείο της δημοσίευσης του κανονισμού και του διορισμού των μελών της διοικούσας Επιτροπής. Ηταν εμφανές στη μητρόπολη πως ο Θεόκλητος δεν ήθελε την πλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή να την έχει η Διοικούσα Επιτροπή, παρά μόνο τη διαχειριστική. Αργότερα ο αρχιμανδρίτης επικαλέσθηκε την ασυμφωνία Εκκλησίας - Πολιτείας για την εκκλησιαστική περιουσία (επί Αντώνη Τρίτση) φοβούμενος μήπως η Πολιτεία καταφέρει και πάρει τη μοναστηριακή περιουσία οπότε θα έπαιρνε και το «Ασκηταριό»(!)
Όταν έληξε όμως και αυτή η κρίση μεταξύ των δύο θεσμών, λύση στο θέμα της πλήρους κυριότητας δεν βρέθηκε.
Το 1989 ο αρχιμανδρίτης Θεόκλητος αναχώρησε για την Αθήνα και εκεί ήλθε σε επαφή με μία ομάδα καθαιρεμένων κληρικών του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας που είχαν έδρα στην Αμερική. Ένα χρόνο μετά, σε ηλικία ογδόντα ετών χειροτονήθηκε επίσκοπος από αυτή τη σχισματική ομάδα, αποκόπτοντας έτσι τον εαυτό του από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Πριν όμως επικυρωθεί από την Ιερά Σύνοδο η καθαίρεσή του, εξεμέτρησε τον βίον. Η κηδεία του έγινε στον Άγιο Κωνσταντίνο Ομονοίας και η ταφή του στο Γ΄ νεκροταφείο Αθηνών, κλείνοντας έτσι ένας κύκλος προσπαθειών να καθιερωθεί από την Εκκλησία ο ναός και να εγκαινιαστεί επίσημα η όποια υπόσταση αυτού του συγκροτήματος ως εκκλησιαστικού καθιδρύματος, το οποίο παρέμεινε από την αρχή του, το 1887, μέχρι το τέλος, ιδιωτική περιουσία - και έτσι δεν μπόρεσε να ενσωματωθεί στον κορμό της Εκκλησίας.
Στη συνείδηση του κόσμου όμως έμεινε ως «Ασκηταριό» ή ως «Μοναστήρι του Ασκητή», που από μακριά έχει την όψη ενός οικοδομήματος που προκαλεί δέος και θαυμασμό. Τώρα μάλιστα που έχει φτιαχτεί ο νέος δρόμος Γαργαλιάνοι - Ρωμανού είναι ακόμα πιο κοντά στα μάτια των διερχομένων από αυτό τον δρόμο. Αν όμως κάποιος πλησιάσει κοντά, συναντά ένα δαιδαλώδες κτήριο, σε κατάσταση ερειπιώδη, που αναμένει ο νέος του ιδιοκτήτης να το ξαναζωντανέψει με υπευθυνότητα και όραμα, για μία ρεαλιστική χρήση του πραγματικά όμορφου και ειδυλλιακού αυτού τόπου.



























Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

Κούλουμα στο Δαφνί (απ’ έξω)!!!


Γιορτάσαμε και φέτος όλοι ο Χαϊδαριώτες τα Κούλουμα στο χώρο που κάποτε γινόταν η  Γιορτή του Κρασιού στο Δαφνί. Στο χώρο που εδώ και δεκαετίες έχει παραχωρηθεί στο Δήμο και γίνεται ο καθιερωμένος εορτασμός. Φέτος τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Το πάνω χέρι γι’ αυτόν τον χώρο τον έχει πλέον το ΤΑΙΠΕΔ. Επίσημος προσκεκλημένος στο σημερινό εορτασμό ήταν ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ κ. Δημήτριος Κουτσούμπας. Ελπίζω να είχε την ευκαιρία ο Δήμαρχος της πόλης μας να τον ενημερώσει για τη Μονή Δαφνίου η οποία παραμένει κλειδαμπαρωμένη από τους σεισμούς του 1981 και του 1999 έως τις μέρες μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις...

Φίλες και φίλοι Καλή Σαρακοστή!!!