Αφορμή για το σημερινό θέμα η φωτογραφία που ούτε καν φανταζόμουν πως υπήρχε και που μου την έστειλε διαδικτυακά ο συμμαθητής μου στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Χαϊδαρίου Νίκος Λιβανός. Στη φωτογραφία είμαι εγώ, ο Νίκος, ο Θοδωρής Τσιφλίδης και ο Παναγιώτης Σταμπουλτζής. Με τον Νίκο και τον Θοδωρή βλεπόμαστε ενώ τον Παναγιώτη τον έχω χάσει από εκείνα τα χρόνια. Εύχομαι να είναι καλά και να διαβάζει κάπου τυχαία και γελώντας το σημερινό αφιέρωμα.
Και όμως... Μπορεί να πέρασαν σχεδόν 45 χρόνια από τότε, αλλά κάποια πράγματα στην πόλη παραμένουν ίδια ή σχεδόν ίδια. Και αυτό μπορεί κανείς να το διαπιστώσει συγκρίνοντας την τότε φωτογραφία με αυτή που έβγαλα μόνος σήμερα, στο ίδιο σημείο, περνώντας από εκεί.
Το ασπρόμαυρο φιλμ δεν υπάρχει πια. Η τεχνολογία αυτά τα λίγα (πολλά για τη σύντομη ζωή μας) χρόνια έχει κάνει άλματα σε όλους τους τομείς. Οι φωτογραφικές μηχανές είναι ψηφιακές, αλλά σου δίνεται η δυνατότητα και της ασπρόμαυρης επιλογής. Στη σημερινή φωτογραφία έχουν αλλάξει το παγκάκι, και τα δέντρα που έχουν μεγαλώσει όπως μεγαλώσαμε κι εμείς. Και η εκκλησιά που άναρχα επεκτάθηκε γύρω - γύρω καταστρέφοντας την αρχιτεκτονική της και την αρχική ομορφιά της. Η κολόνα με το φωτιστικό, το σιντριβάνι, η πλακόστρωση της πλατείας και το διώροφο στο βάθος παραμένουν ως είχαν.
Το παγκάκι έχει χοντρότερες σανίδες, μάλλον για να αντέξει τα επιπλέον κιλά μου, το γέλιο και η ανεμελιά στο πρόσωπό μου έχουν εκλείψει, τα μαλλιά στο κεφάλι λιγόστεψαν και οι σαγιονάρες, καθημερινό μου υπόδημα τότε, αντικαταστάθηκαν από τα ακριβά επώνυμα αθλητικά υποδήματα.
Κοιτάζω στην παλιά φωτογραφία τις ελβιέλες που φορούσαν οι φίλοι μου και σκέφτομαι ότι εγώ ίσως και να τις φόρεσα για πρώτη φορά, αρκετά χρόνια μετά, στον Ελληνικό Στρατό. Για τέτοια φτώχεια μιλάμε…
Φτώχεια, αλλά και όνειρα και χαμόγελα και ανεμελιά και χαρά... Ό,τι λείπει σήμερα! Ψωμί με ζάχαρη, με λάδι και ρίγανη, με μπελντέ… και ατέλειωτες γύρες στις αλάνες και τις γειτονιές του Χαϊδαρίου!
Έτσι κυλούσαν τα χρόνια της στέρησης... Όμορφα, με ασφάλεια, χωρίς φόβο για το τι θα μπορούσε να μας συμβεί και τι θα μας ξημέρωνε. Ίσως είχαμε εναποθέσει όλες τις ελπίδες μας στην Παναγίτσα που στο Ιερό και στον προαύλιο χώρο της βρίσκαμε καταφύγιο εκείνα τα χρόνια... Ίσως το αύριο να απασχολούσε μόνο τους γονείς μας, αλλά εμείς που να το καταλαβαίναμε τότε...
Ευτυχώς στην πλατεία της Παναγίτσας πολλά πράγματα δεν έχουν αλλάξει δραματικά και αρκεί ένα πέρασμα από εκεί για να μας θυμίσουν τα πρώτα μας βήματα σ’ αυτή τη ζωή, σ' αυτή την πόλη!
2 σχόλια:
Ωραία χρόνια... Άλλες εποχές...
Ωραία χρόνια, ωραίες φωτό, ωραίες αναμνήσεις, άλλες εποχές.. 'Οσον αφορά το Χαϊδάρι όντως δέν έχει αλλάξει πολύ με εξαίρεση τις κεντρικές αρτηρίες-δρόμους-πεζοδρομήσεις-πλατείες κ.λπ που φτιάχτηκαν, και τα λιγοστά οικόπεδα που πλέον κι αυτά οικοδομήθηκαν, κατά τα άλλα το Χαϊδάρι παραμένει κοντά στην παλιά γνώριμη εικόνα του. Για την φτώχεια μήν το συζητάμε όλα τα χρόνια από μεταπολεμικά ώς και τη δεκαετία του 1970 ήταν δυστυχία η κατάσταση, μέχρι την έλευση του γνωστού αγριορωμιού το 1981 στο τιμόνι της χώρας. 3 ΕΙΚΟΝΕΣ θα μου μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό απο 70s-80s και παρόλο που ήμουν μικρός τα θυμάμαι καλά : 1) Το Ράλλυ Ακρόπολις να διασχίζει την πόλη μας με 150-170-190 συμμετοχές να περνούν απο την Λ.Καβάλας και γεμάτο κόσμο έξω τα πεζοδρόμια να έχουν κατακλύστεί και να παρακολουθούν τα αγωνιστικά αυτοκίνητα να περνούν-πράγμα που δέν γίνεται σήμερα, 2) Τον συγχωρεμένο τον γαμπρό μου άντρα της αδελφής μου να βγάζει από το συνεργείο του-δίπλα στο παλιό δημαρχείο-το αγωνιστικό ασπροπράσινο FIAT 131 mirafiori abarth το οποίο είχε ετοιμάσει για να τρέξουν στις αναβάσεις και να σείονται τα μπετά από τον θόρυβο, 3) Και τις άδειες αλάνες στην bella και στον προφήτη ηλία όπου πετάγαμε την καθαρή δευτέρα τους αετούς που προετοιμάζαμε επί μέρες. Προφάνώς τώρα είμαστε έτη φωτός μπροστά όσον αφορά την τεχνολογία και την ασφάλεια σε όλους τους τομείς όπως π.χ στην αυτοκίνηση στην πληροφορία κ.α, αλλά ηθικά και κοινωνικά είμαστε πολύ πίσω σαν λαός σε όλα τα επίπεδα με συμπλέγματα που περνούν από την μία γενιά στην άλλη, και καμία κριτική διάθεση για τα εγκληματικά λάθη και τις αμαρτίες δεκαετιών που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε τώρα (κι αυτό είναι σημάδι παρακμής). ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Φωτό από το fiat 131 mirafiori υπάρχουν, κάποια στιγμή θα τις σκανάρουμε με τον Ηλία και θα σας τις στείλω, σας χαιρετώ καλό μεσημέρι κ. Γιώργο.
Ωραια φωτο με ωραιο σχολιο και πολυ νοσταλγια για τις παλιες καλες εποχες τις ανεμελιας.
Δημοσίευση σχολίου